Yan hücreden sağ kolunda dirseğine kadar kesikler olan ve sargılarından kan, iltihap akan Amel Mahmut sesleniyordu, duyuyorum onu ama cevap vermeye takatim kalmamıştı. Bilincimi kaybedince Gardiyanlar beni hücreye fırlatıp çıkmışlardı. Ayaklarımdaki zincirler derimle bir bütün olmuştu adeta, ayağımı oynattıkça daha çok etime batıyordu. Derinden huzur veren bir ses geliyor ama nereden geliyordu bu ses, gözlerimin acısından sesin geldiği yöne bakamıyorum bile, üç saat boyunca gözlerime beyaz ışık tutmuşlardı, kör olmamak için dua ediyordum Allaha. Gücümün son kırıntıları ile yönümü deminden beri bana seslenen Amel Mahmuta döndüm, "Hamza! Hamza! Bak bana kardeşim! Beni duyuyor musun?" Bağırarak konuştuğu şişen damarlarından belliydi ama bana neden çok uzaktan geliyordu onun sesi, yoksa sağır mı oldum? "Hamza! Beni duyuyorsan iki defa gözlerini aç kapat kardeşim! Hadi Hamza, beni duyduğunu, anladığını göster." çırpınıyordu Amel Mahmut, kendimden geçmediğimi öğrenmeye çalışıyordu. Gözlerimi olan gücüm ile açıp kapattım iki defa. Bu hareketim ile bir çocuk gibi sevinip, tekbir getirdi, koridorda bulunan bütün hücrelerden tek bir ses yükseldi bu defa, " Allahu Ekber! Allahu Ekber!"

Aslında ismimi seviyorum. Asr-ı Saadet'te yaşamış her biri çok değerli iki hanım sahabenin ismi. Ama gel gelelim çevremdeki kimse olaya bu açıdan bakmıyor. Artık ben onları ne kadar bezdirmişsem bana sürekli "La havle..." ile başlayan, benden kaçıp Allah'a sığındıklarını ayan beyan ortaya serdikleri bir zikirle sesleniyorlar. Çaktırmamaya çalışıyorum ama biraz üzülüyorum sanırım. İsmim ne mi? Havle ben, Havle Duman...

Asıl yürekler kör olunca görmez insan gerçeği "Evet.. Çünkü biliyordum Zehra, bir kez daha bakarsam yanarım, kül olurum. Nefsime galip gelip bakmadım o zaman, ama ne fayda bir saniye sonra tekrar bakmak istedim sana ve o an anladım ki, senin varlığın bana azap veriyordu. Çünkü ben sana baktıkça yanan bir tek ben olamayacaktım sende benimle yanacaktın." kurduğu her cümlede utancı bir kat daha artıyordu, onun utancının yanında kendi arsızlığıma bir kez daha düşman oldum. " Yusuf.. Ben seni bulmuşken kaybettim. Seninle beraber kendimi de kaybettim. Çünkü ben seni, senden istemiştim.. Ne yazık ki ben seni Allahın izin verdiği güne kadar beklemek istemedim, kendim geleyim sana sende bana gel dedim.. O kadar acizdim işte. O kadar zayıftım işte... "

-"Seni seviyorum! Neden görmüyorsun beni, neden bir şans vermiyorsun?!" Zeynep anlamıyordu, her geçen gün biraz daha çizgilerini aşan bu adamdan bıkmıştı artık. Yusuf konuşurken sadece dinliyordu ama sabrı gitgide tükenmeye başlamıştı. Hem kaçırılmış, hemde çekmediği kalmamıştı bu adamdan ve amcasından. Şimdi ise karşısında ondan sevgi dileniyordu. " Neden Zeynep neden!" Sabrının son demlerindedi Zeynep, artık dayanamıyordu. Konuşması gerektiğini düşündü yoksa bu odadan çıkamayacaktı. Yusuf'un halâ kendisini izlediğini görünce önce derin bir nefes aldı ve başını ona çevirdi. Öfkeliydi, öfkesini sesine yansıtmamalıydı. "Yanılıyorsun kaç defa söyleyeceğim! Sen bana aşık değilsin, sadece bunu algılayamıyorsun. Madem sevginden bu kadar eminsin, söyle o zaman sokaktan geçen alelade bir kız olsam bakar mıydın yüzüme?" Yusuf'tan ses gelmeyince devam etti; "Madem cevap vermiyorsun söyleyeyim, bakmazdın. Çünkü sen aslında bana aşık değilsin. Benim konuşmama, giyinişime, hâl ve hareketlerime aşıksın, sen benim yaşam tarzıma aşıksın!" Biraz duraksadı Zeynep ve kapıya doğru yürürken son sözlerini söyledi arkasında bıraktığı enkazdan habersiz. Yusuf ise öylece bakıyordu ilk gördüğü andan beri sevdiği kıza. " Susma konuş, gerçekleri kabul et. Sen aslında bana değil İslam'a aşıksın!!!"

"Evleneceksin." Ve Songül'ün Gözyaşları usul usul döküldü. Gül'ü dikeniyle yaratan Rabbim,vardır elbet bir bildiği. *Tüm hakları saklıdır.Herangi bir kopyalnma durumunda kopyalayan kişi hakkında yasal işlem başlatılacaktır.

KALEME AND OLSUN Kİ...(KALEM /1-2)

"Ah! Benim dağ gibi duran, dal gibi kırılan kalbim." Kalbi, annesinin gül bahçesinin içerisinde kalmış bir genç kız. Kız kardeşinin bileğindeki prangalarla mücadele eden bir genç oğlan. ● "Elimi yıkayabilir miyim?" Güldü. "Elindeki kanın yıkadığın vakit çıkabileceğini mi düşünüyorsun?" Ellerimi ardıma sakladım. "Eğer öyle düşündüysen yanılmışsın."

Ben kilometrelerin yok sayıldığı aşklara inanmazdım. Kimse canlı kanlı görmediği bir insana 'Seni seviyorum' diyemezdi. Ve tükürdüğünü yalamayı seven ben, yine yanılmıştım. Yazılma tarihi 22 Nisan 2019 - 26 Eylül 2019 25.05&13.08&10.10.2019&24.11.20 Mizah #1 10.06.2019&01.05.2020 Texting #1 08.08&04.10.2019&25.11.2020 Romantizm #1 © Hikayenin tüm hakları saklıdır. ©

Aymira'nın İslam'ı arama çabasında yolu Hamza ile buluşuyor. Ama Hamza'nın kendisinden sakladığı bir sır vardır. Bu sır yüzünden yolları ayrılırken kendisini İslam'a girerken buluyor. Ama girdiği İslam'la hiç beklemediği zorluklar yaşıyor. Ailesinin onu ölüme terk edişi, reddedişi ve hayatında hep iz bırakacak bir esareti yaşıyor. Ama Aymira asla yılmayıp ailesini de olduğu şehri de terk ederek başka bir şehre taşınıyor. Ne kadar uzağa giderse gitsin asla peşini bırakmayan geçmişi Hamza'nın bir mektubu ile yıllar sonra onu yeniden buluyor. Hamza'nın kendisinden sakladığı sır bütün hayatını değiştiriyor. Acaba mektupta yazan sır neydi? Aymira bundan sonra ne yaşayacaktı?

بِسْــــــــــــــــــــــمِ ﷲِارَّحْمَنِ ارَّحِيم "Bana bir şans verir misin?" :"Ne için?" "Hayat arkadaşın olmam için..." bircocukgulusu