" sana birşey sorabilirmiyim" kafamı sallayıp önümde eğilmiş sevgilime baktım merakla " mevzuniyet günü ilk aşkında bahsetmiştin ya ona karşı hala sevgi besliyormusun?" şaşkınca ona baktım demek içini yiyip bitiren şey buydu davranışlarından anlaya biliyorum . yüz ifademi düzeltip" evet onu eskisinden dahada çok seviyorum" yüzü düşerken ellerini ellerimden çekip ayağa kalktı aptal hala anlamamıştı o kişinin kendisi olduğunu " o zaman git onunla sevgili ol .neden duygularımla oynuyorsunki tek suçum bunca yıl seni sevmek ti" gözleri dolu ve sinirli bir şekilde bana bakarken kıkırdadım ayağa kalkıp dibine girdim" zaten onunla sevgiliyim ve o şu an benim yanımda ayrıca oldukça yakışıklı biri " tam bir far görmüş tafşan gibi bakarken, ayak parmaklarımın üzerine yüklenip dudaklarına minik bir buse kondurdum . hala söylediklerimi idrak etmeye çalışarak bakarken bir anda işaret parmağını kendine çevirip" o çocuk benmiyim ama nasıl ola bilir ben anlayamıyorum " gülümseyip bir elimi soğuktan kızarmış yanağına koyup baş parmağım ile okşadım. " ailen sen daha 6-7 yaşların'da iken bizim karşı komşumuzdu yaklaşık bir yıl boyunca orda kaldınız. ben seninle o aralar hep oyun oynardım ve hep seninle evleneceğimi söylerdim" bir kaç saniye suratıma baktıktan sonra aklına bir şey gelmiş gibi iris'leri parladı " siktir! sen o kızsın beni bir köpekten kurtarmıştın hatta " evet hatırlıyordu onu ilk bir sokak köpeğinden kurtarmıştım . aslında pek bir çabam olmamıştı sadece köpeğe kemik atıp onu ordan uzaklaştırmıştım . " evet seni lisede tanıyamadım adını dahi unutmuştum, tabi sen piskopat gibi davranıncada .ah neyse hadi içeri geçelim birazdan yağmur yağa-" sözümü tamamlayamadan dudaklarımda o e

Taşı cam fonustan çıkartıp elime aldım, her zamanki gibi parlaklığı dahada arttı bu benim gözlerimi rahatsız etmiyordu. tenimi delip geçen enerji her gide gide büyürken sanki eskisinden daha güçlüydü. Işte tam o an taş kontrolünü kaybetti ne olduğnu anlamadan vucudumda bir acı hissettim, kan damarlarımda kandan başka akan bir sıvı hissediyordum. O an anladım okyanusun kalbi okyanus ile can bulmuştu şimdi ise gücünü bana yansıtıyordu. Vucumdum şiddetle sarsılıyordu buna rağmen elimden taşı atamıyordum daha fazla dayanamayıp kendimi diz çökümüş bir şekilde yerde buldum gözüm kararıyordu Avcumdaki taş ilk defa bana zarar veriyordu. " dur lütfen! Dur" Diye sayıklıyordum ne kadar bağırırsam bağırayıp bu oda ses geçirmezdi kimse duymuycaktı yada kimse içeri giremiycekti. o an üzerimde bir gölge hissettim, kapanmak üzere olan gözlerimi zor olsada açıp yukarı çevirdim. beyazlar içinde giyinmiş bir adamdı bu dünyadan değil gibiydi Gece mavisi saçları, beyaz tenli, koyu mavi kısık gözleri ile bir erkekti. Ah belkide hayatımda ilk defa böyle bir şah eser görüyordum Vucudumdaki ağrı gitmişti yorgun bedenim sanki tekrar hayat bulmuş gibiydi, buna rağmen ayağa kalkamıyordum avcumda okyanusun kalbi yoktu. onun yerine karşımda Yunan Tanrılarına benzeyen bu adam vardı " benim kızıl saçlı deniz kızım canın çok'mu acıdı?" Sesi en güzel müziğin en iyi kısmı gibiydi beynim almıyordu. Kesin halüsülasyon görüyorum " sen nesin?" Gülümsedi zihnimi okumuşçasına " Yunan Tanrısı değilim merak etme" şaşkınlıktan dudaklarım aralanırken kendimde ayağa kalkacak gücü buldum, Zor da olsa ayağa kalktım Okyanus gözlü adamın karşısında küçük ve güçsüz duruyordum " sadece beynin bana iğrenç bir oyun oynuyor O kadar. şu an karşımda hiç kimse yok... Evet öyle" kendi kendime bunların bir saçmalık olduğunu tekrarlarken, inan