Hep meleği olduğunu söylemişti ona. Yükseklerden onu sevmek için gönderildiğini söylerdi. Şimdi ise yer altının en karanlık köşelerindeydi. Hayır, kalbinin en karanlık köşelerindeydi, çürümüştü bedeni. Yaralardan başka bir şey kalmamıştı geriye. Çürütmüştü bütün zihnini. Hani meleğiydi onun? Bütün sevgi dolu sözlerine, süslü yalanlarına, acı hakaretlerine inanmıştı. Aşağılanmak bile iltifat gibi geliyordu artık ona. Anlaşma yapacağı bir ruhu kalmamıştı geriye. Bütün varlığı silinmişti. Yozlaşmıştı, en büyük kabusuna dönüşmüştü. Şeytan artık kimdi?

Beni hiç sevmedin. Sana yalvardım. Bütün ilgimi, bütün zamanımı, bütün sevgimi sana verdim. Her şeyimi sana verdim. Senin için harcadığım bir damla gözyaşından bile pişman değilim. Çünkü beni sevmediğini biliyorum. Biz güneş ve ay gibiyiz sevgilim. Birimize zarar gelmeden bir araya gelemiyoruz. Birisine zarar vermeden birbirimizi sevemiyoruz. Ama ben senin olasılıkların için ölmeyi bile denedim.

Sehun, Jongin ansızın ortadan kaybolduğundan beş ay sonra, her gün ona mektup yazıp şimdi kapısı hiç açılmayan minik apartman dairesine göndermeye başlamıştı.