Beni kucaklayan bedenle uyandım. "Muaz?" Boynuna sarıldım. "Benim, geldim." Dayanamadım ve sesli ağlamaya başladım. Salona geçince beni bıraktı, sımsıkı sarıldı. "Çok özledim." Ben de çok özlemiştim. "Ne çok özlemişim." Ağlıyordu. Yüzümü avuçlayıp yüzümün her karışını öptü. "Ağlama." Olmuyordu, göz yaşlarımı dinmiyordu. "Ağlama iki gözüm, ağlama canan bildiğim." Alnını alnıma yasladı. "Çok özledim." Sımsıkı sarıldı. Meğerse ne büyük acıydı eşinden ayrı kalmak, ne büyük bir imtihandı. Yüzünü avuçlarımın arasına aldım, bu sefer yüzünün her karışını öpen bendim. Onu o kadar çok özlemiştim ki. "Gitmem gerek." Bir söz bir yüreğe ne kadar ağır gelebilirdi? Bana bu söz çok ağır gelmişti. "Tamam." Başka ne diyebilirdim ki. Yüzümü avuçladı. "Âmine, sevdiğim..." Ağlamamaya çabaladım. "Seninle kavuşmalarımız cennete kaldı artık. Sana benimle evlenmek kolay olmayacak, hayallerini gerçekleştiremem demiştim. Hakkını helal et göz aydınlığım. Mazlumlar acı çekerken bir korkak gibi koynunda yatamam." Biliyordum. "Şikayetim yok. Sadece insanım ben, canım acıyor. Bu dava İslam davası, cihadında yanında olmaktan başka isteğim yok." Alnımı öptü. Ne doğumlarını ne de büyüdüklerini göremediği yavrularını öptü. Yanımıza biraz da para bıraktı. Suriye rejimi konu almaktadır. Yaşanan olaylardan esinlenerek yazılmıştır.

Hissettiğim tuhaf duygular ile sertçe yutkundum. "Sen gerçekten delisin, değil mi?" diye sordum. Güldü, gülüşüyle her iki yanağında can bulan koca gamzelerine kaydı gözlerim. "Kim bilir, belki." Ardından gözlerini gözlerime çevirdi. "Ve sen de bu deli adamın karısısın." Gözlerimi kıstım ve bacaklarımı toplayıp eteğimi de düzelttikten sonra onun olduğu tarafa döndüm ve karşısında durdum. O da aynısını yaptığında karşı karşıya kalmıştık. "Sence ben çok mu akıllı bir kadına benziyorum?" Sözlerimle güldü tekrar, her gülüşünde gamzeleri ortaya çıkıyordu ve kendimle bakmamak adına savaş veriyordum. "İyi ya işte, iki deli iki yanlış geçinir gideriz." Şaşkındım. "Sen ne ayaksın bilader?" diye sordum. "Düne kadar kapalı kutu gibi dolanıp duruyordun, kafanı bile kaldırmazken şimdi bir gülmeler, bir konuşmalar..."Gülüşü büyüdü, sanırım derdi beni sinir etmekti. Zira nedensizce sinir olmuştum. Ayrıca otuz sekiz yaşındaki bir adamın böyle güzel bir gülüşe sahip olması haksızlıktı. Öyle bir baktı ki yüzüme, sertçe yutkundum. Çünkü bakışları buram buram şefkat kokuyordu. Sağ elini usulca kaldırdı ve i sol yanağıma yerleştirdi, kıpırdayamadım. "Daha dün yabancı bir kadındın çünkü bana, şimdi ise helalim, Allah'ın emanetisin." Normalde olsa bu dokunuş yüzünden büyük bir kavga çıkaracak olan ben, delirecek olan ben alnımdan öpmesine rağmen tek kelime etmeden donmuşçasına kalakaldım. Gözlerim, alnımda hissettiğim dudaklarla kapandı.

Gencecik bir kız, kendisinden beş yaş küçük olan ve çocukluğundan beri kendisiyle evlenmek istediğini söyleyen birini ister miydi? Üstelik evlenmek isteyen o çocuk daha on sekiz yaşındaysa? Sinirle güldü. "Hatice'ye görücü gelmek için izin istemişler." Şu an sesinin duyulduğunun farkında bile değildi, olsa burada konuşmazdı. "Önce bir sakin ol." Yüzünü sıvazladı. "Olamam anne, olamam. Ne demek ya Hatice'ye görücü gelecekler? İzin vermem, Hatice ile benden başkası evlenemez. Hem kaç kere dedim Hamza amcaya kızıyla evleneceğimi? Bana bunu neden yapıyor? Hatice'den küçüğüm diye mi umursamıyor? Ondan küçük olmak benim suçum mu? Allah önce onu gönderdi bu dünyaya, gene de bu onu sevmeme engel değil. Ne olur anne, git konuş da Hatice ile kimsenin evlenmesine izin verme. Onunla ben evleneceğim, Hatice'yi ben seviyorum. "

Bacaklarını kullanamayan genç bir kız, Güneş. Yaşı ilerlemesine rağmen aşık olmadan evlenmemekte ısrarcı bir adam, Ali. Biri birini kardeşi, diğeri diğerini ağabeyisi olarak görürken kader ikisinin de birbirinin nasibi olduğunu gösterecekti. "Yaradan rabbimin yüce şanına yemin ederim ki seninle evlenmeye karar verdiğim o ilk gün seni kardeşim olarak görmeyeceğime dair kendime yemin ettim. Bu saatten sonra sen benim karım, dünyada ve ahirette Allah'ın izniyle benim diğer yarımsın."