" කෝපි පාට චොක්ලට් පාට කිව්වට සමාජේ පිලිගැනීමක් තියෙන්නේ , ලස්සනයි කියලා දකින්නේ සුදු අයව ඒ මතය වෙනස් කරන්න බෑ" " සමාජයක් හිතන හැටි මට වෙනස් කරන්න බෑ ඒත් මම හිතන්නේ එහෙම නෙවෙයි"
"ඒයි ඔලමොට්ටල පොල් කුරුමිනියා මගෙ පාට පැන්සල කෝ..." "ඒයි පොඩි එකෝ මගෙන් මැරුන් නොකා ඔය පින්සල දෙනවා....අදින්න දන්න චිත්‍රකුත් නෑ ...." ගෙට ඇතුල් වෙද්දිම මට දැනුනෙ සත්තු වත්තකට ආවා වගේ ෆීලින් එකක්....අහ්හ් ලමයි තුන්දෙනෙක් ඉන්නවා කිව්වනේ අන්කල්.. පොඩි යක්ස පැටව් තුන්දෙනෙක් වෙන්න ඇති
එකම අම්මාගෙ බඩවැල කඩාගෙන.. එකම මොහොතෙ ඉපදුණ දෙන්නාගෙන් එක්කෙනෙක්.. අනිත් කෙනාට ද්‍රෝහි වෙන්නෙ කොහොමද...?? ~මේ මහා මේඝ වර්ෂාවට අපි නොතෙමී ඉන්න තිබුණා.._______Pure fictional short story______
"ඔබ වහන්සේලාට අමතකද..??මම කන්ද උඩරට මහරජ්ජුරුවන් වහන්සේගේ පතිනිය වග..??ඔබ වහන්සේලා මේ මරා දමන්ට යන්නෙ උන්නාන්සේගේ පළමු මෙහෙසිය.."
මගෙ ජීවිතේ කවදාවත් මම අසීමිත හීන දකින්නෙ නෑ මහත්තයා..මං වගේ මූසල කෙල්ලෙක්ට එහෙම හීන දකින්න අයිතියකුත් නෑ.. මගෙ එකම හීනෙ ශාන්ති නිකේතනය.. සරස්වතී මාතාවගේ ආශිර්වාදයෙන් සිතාරය වයන්න මං හරි ආසයි..
"මේ ගණිකාවගේ චරිතෙ පිරිසිඳු වෙන්නෙ කොහොමද?" ළැම පමණක් ලොවට පෙනෙන... ළය නොපෙනෙන ළඳුනේ..................... [This is not a true story______All from my imagination]
යශෝදරාවක් වන්නට පෙරුම් පිරුවා වුවද.. දෛවය මට පටාචාරාවකගේ චරිතය රඟදක්වන්නට නියම කර තිබුණි.. කමක් නැත.. පටාචාරවද සසර මගේ අවසාන සීමාව පසුකළ බව පසක් විය...
කියන්න දේවල් හුඟයි මගෙ දෝණි.. ඒත්.. අප්පච්චිට දැන් හරි මහන්සියි... -අප්පච්චිගෙන් දෝණිට ලියුමක්-
මම කතරේ පිපාසිතව දිය පොදක් සොයමින් හුන් මුවැත්තියක්මි.. නුඹ.. දුර ඈතක සිට ඔච්චම් කරන මිරිඟු දියකි..
ඇගේ දිනපොතෙන් කොටසක්... අදත් මහ මුහුදු රැලි නගනවා.. අදටත් මං ආදරේ කරනවා.. මං ජීවත් වෙනවා.. නොමැරි බැරි කමට..
