Kumdan bir kalenin içinde büyümüştüm. Kör ve dilsiz olarak. Kalem üstüme yıkılıyordu ve ben altında eziliyordum. Birden öldürmüyordu beni. Önce nefesime doluyordu kumlar, Sonra bedenime, En sonda kalbime. Yavaş yavaş... "Kendini bırakma. Eğer bırakırsan kaybolursun. Bu koca labirentte asla yolunu bulamazsın." Kulak tıkadım bu sefer sözlerine. Ben artık ne istediğimi bilmiyordum. Dünyada gerçekten bu kadar kötülük varken artık ben iyi ve saf kalmak istediğimi sanmıyordum. Geçmişim bir muammaydı, ailem dediğim insanlar bir muammaydı, peşimde olan adamlar ise o muammaların sebebiydi. ## wattpad de paylaştığım ilk hikayem olacak bu ama yazdığım üçüncü hikayedir ve belirtmekte istiyorum ki bu hikaye iki yıl önce kurgulanıp yazılmaya başlandı. Bazı nedenlerden dolayı paylaşamadım. Saygı çerçevesinde her türlü yoruma eleştiriye açığımdır. Hatta hatam varsa bunu duymakta isterim. Yaza yaza gelişir insan sonuçta... ## Yayınlanma tarihi: Mayıs 2017

Gidenin beni bulmadığı bir dünyada toy halimle hayata tutunmaya çalışırken bir gecede tüm hayatım değişti. Attığım çığlıklar susturuldu, gözyaşlarım görmezden gelindi ve canıma can katarak ölümün eşiğine doğru sürüklendim. Yaşatmam gereken bir konumdayken hep ölmek istedim. Tecavüze uğradığım gün, O gün başladı ölüme duyduğum özlem... Ben Beril, soyadının bile öylesine verildiği bir kızım ve bu satırlar gözyaşlarımın hikayesi... **Klişeleri unutup derin bir nefes alın ve Beril ile birlikte mücadele verin! Not: KİTAP İSMİ DEĞİŞMİŞTİR. (Eski isim: ŞEHVETİN ESİRİ)

Yıllar çöl kumlarını rüzgarla savurup günümüze kadar getirmişti geçmişin izlerini, iki düşman aile ve bulanık suları durulmuş bir dava. İki aşık birbirine kavuşmak için herşeyi göze almışlardı ve zaman tekerrür ibaret olduğunu yine ispatlamıştır. Hanzadelerin bir kızlarını daha onlar için kaybetmişlerdi, ölüm hükümü verilmişti Asiye Hanzade'nin ama seviyordu işte Kozanoğlu'nun genç ağasını gözü ondan başkasını görmez olmuştu, Alkan Kozanoğludan başka insan artık onun için yok olmuştu. Aynı şekilde Alkan içinde öyleydi ve alnına yazılmıştı, kader babasın kı ile aynıydı. Düşmüşlerdi en imkansız aşkın sevdasına biliyorlardı dönüş olmayan yolun vuslata ereceğini. Ama bilmezlerdi ki o aşk onların ölümü olacağını, onlara ölüm uğramasın diye ağası ve hanımağasının evliliklerine yol açacağını. Bilmezdi Sahra Verda Kozanoğlu nefret ettiği adamı bir gün seveceğini bilmezdi annelerini vereme sürükleyen ata özlemini çektiği aileye gelin gideceğini ve düşünmezdi Fırat Rüzgar Hanzade kardeşi için berdeli teklif edeceğini gizemini merak ettiği kızla evleneceğini. Kaderleri bir yazılmıştı bu çocukların nefretle büyütülen bu tohumlar aşkın rüzgarına takılıp çöl kumlarında savrulup gideceklerini. Ve zaman aşkı tekerrür ettirmişti.. Not: Çöl Rüzgâr'ı adı altında yazılan ilk eserdir. Wattpad'e!

Manevi ailesini kaybeden ve bundan dolayı manevi kardeşiyle arası açılan Berra Derin duyduğu hakaretlere, gördüğü dışlanmaya daha fazla dayanamayıp soluğu İstanbul'da alır. Kendine yeni bir yol çizmeye karar verirken hesapta olmadığı bir şey olur. Kaan Erdinç ile yolları kesişir. Kaan Erdinç'in geçmişi açığa çıkmasıyla beraber Berra kendini siyah beyaz dünyasında bulur. Bu dünyadan kendini uzaklaştırmak isterken Kaan'ın eli Berra'nın hep üstünde olur. ALINTI "Gideceksin dedim!" Dudağının arasından tısladı. Sinirli hali beni korkutuyordu. Fakat gitmemi istiyordu. Burasının benim için tehlikeli olduğunu söylüyordu. Beni mi düşünüyordu? Sanırım bu son soruyu bin defada tekrarlasam usanmayacaktım. Çünkü söz konusu bendim. "Benim hakkımda hiç bir şeye karar veremezsin anladın mı?" Yüzüne avazım çıktığı kadar bağırdım. İki ellerimle omzuna bastırdım. "Hiç bir yere gitmiyorum, bunu o taş kafana sok!" Kaan'ı omzundan iterek odadan koşar adımlarla çıktım. Arkamdan "Berra!" Diye kükredi. Asansörün kapısı açılınca '0' düğmesine bastım. Kapının hızlı kapanması için düğmeyi zorladım. Kapı yavaş yavaş kapanırken gözlerimi kapattım. Rahat bir nefes verip gözlerimi açtım. Asansör kapısının arasında el görünce çığlık attım. Tek eliyle asansörü durdurdu! "Sen manyaksın!" Yüz ifadesi beni çok ürkütüyordu. Üstüme doğru gelince kendimi kapana sıkışmış gibi hissettim. Hızlı bir hareketle herhangi bir asansör düğmesine bastı. Asansör ani bir çekimle durdu. Işıkların sönmesiyle gözlerimi kapattım. "Kes şunu!" Soğuk ve güçlü elini çenemde hissettim. Çenemi sıktığında acıyla inledim. Refleks olarak iki elimle, çenemi sıktığı elini tuttum. İtmeye çalışıyordum fakat gücüne karşı gelemiyordum. Ne yaptığını idrak etmeye çalışırken nefesini tenimde hissettim.

Parmak uçlarımda yükseldiğim yerde bir türlü amacıma ulaşamıyordum. Kahretsin niye kısa insanları düşünmezler ki. Son defa ha gayret Özde. Parmak uçlarında tekrar yükseldiğim de kalçamda hissettiğim sertlik ile uzanmış olduğum dolabın kulpunu tutuyordum. saçlarımdan alınan derin nefesle 'Karanfilim'im ne yapıyorsun' diye sordu. 'Mur-at. Bardak alacaktım' 'Çağırsaydın ya' diyerek boynumu öpmeye başlayan adam ile nefesim kalbim de sıkışmış donuk bir vaziyette bekliyordum. Heyecan tüm bedenimi ele geçirmiş saatler önce görmüş olduğu bedenime verdiği tepkiler aklıma ansızın düşüyor sonuç olarak da kızarmama neden oluyordu. Hissettiğim sertlik artmakla beraber resmen tezgaha mıhlanmış gibiydim. O kadar yakındı ki nefes alamıyordum gerçi onun olduğu ortamda hep nefesim kesiliyordu ya. Üzerimden uzanıp aldığı bardak ile 'Al kafanfil' 'teşe-kkür ederim' diye kekeleyerek arkamdan gitmesini umdum. Biraz daha orada kalırsan bayılacak ve saatlerce uyanamayacaktım. Elleri ağır hareketlerle saçlarımı okşadıktan sonra kendine döndürmesi ile heyecandan dolmuş gözlerim, kıpkırmızı olmuş yanaklarım ile tutmuş olduğu ellerime bakıyordum. Elleri çeneme gelip bakışlarımı ona çevirdiğinde önce boynunda ki çiziği gördüm. Tırnaklarımla parçalamıştım resmen. Utancım her geçen saniye artarken bakışlarımı kahvelere çevirdim. 'Yarım kalanı bitirelim' demesiyle elimdeki bardak büyük gürültü ile yerde paramparça olmuştu. Düşen bardak korkumdan mı yoksa ona çoktan teslim olan ruhumdan mı bilinmez ama kararımı vermiştim.............. .................................. Bir gece öncesi..... 'Ben karanfillerden nefret ederdim' deyip burnunu göğüs oluğuma sürtüp derin bir nefes aldı 'Şu kokun için kaç can aldım Karanfil. Mezarıma karanfiller ekilsin' ..................................... ÖZDE&MURAT ............................... Kurgu +18

Karan Haznedaroğlu. 27 yıldır her istediğini elde eden, sadece adıyla bile bütün kapıları açabilecek bir adam. Şimdi her şeyden çok istediği bir şey vardı. Onu alarak buz tutmuş kalbinin en güzel köşesine saklamak, gülümsemesiyle çıkan güneşte ısınmak istiyordu. Hale Seçkin.. onu 1 yıldır kanatlarının altında yaşatıyordu. Her ne kadar BERCESTE bunu bilmesede... +18 içeriklidir. (sahneler/ argo kelime ve konuşmalar vardır.)

"Benden kurtulmak mı?" derken ses tınısına yansımış alay kilometrelerce öteden dahi sezilebilirdi. "Ben senin kökünde can bulmuş bir sarmaşığım Yaban Gülü. Günbegün senin besininden besleniyorum. Kökün kuruyana ve biz beraber ölene kadar benden kurtulman mümkün değil." Berfe'nin duyduklarıyla nefesi kesildi. O an inip kalkan göğsü durdu. Gözleri odağını yitirdi. Yer ayağından kaydı ve bir anda gerçek dünyaya hızlıca geri döndü. "Sarmaşıklardan nasıl kurtulacağımı söyleyeyim sana Hazar Ağa!" diye fısıldarken sesindeki gücü kendisi de hissetti. "Tırnaklarımla kazıyacağım seni köklerimden ve ilelebet kurtulacağım senden!" "Kendini öldürmek pahasına mı?" "Kendimi öldürmek pahasına!" ™©Tüm hakları tarafımca saklıdır. Hiçbir şekilde başka amaçlar için kullanılamaz, çoğaltılamaz ya da ticari amaç güdülerek iznim dışında basılamaz ve başka ortamlarda paylaşılamaz. KANLI BAŞLANGIÇLAR SERİSİ 3 (KİTAPLAR BİRBİRİNDEN BAĞIMSIZDIR! DİĞER KİTAPLARI OKUMANIZ GEREKMEMEKTEDİR!)

Yıllar önce verilen bir söz iki gencin hayatlarını nasıl değiştirir? 08.06.2018 14.04.2021

Hayatım boyunca öldürmek için yetiştirildim... Bunun normal olduğu öğretildi bana.... Ama şimdi bir ölü yerine, bir canlıya sokulmamı istiyorlar... Hemde karanlığın en güçlü liderlerinden birinin içine... Korkması gerekenler onlar... Sonuçta dünyada nam salmış, tek canlı cellat, yani "Ölüm Meleği" benim... Peki neden asıl korkanın ben olduğumu hissediyorum... "Ruhumun insanlık adına verdiği savaşı sen kazandın..." Ateş Dinçer... Ölüm Meleğini öldürebilen tek güç... Bana ruhumu geri veren tek gerçek... "Ölüm Meleği..." bu kitaba başlarken, sadece hayal ettim ve sonuç hayallerimin ötesinde bir mutluluk... Teşekkür ederim...

eserin tüm hakları @duman2014 'e aittir. BARAN VE ADA'NIN HİKAYESİ YENİDEN YAZILIYOR :) BURADA OLAN PARMAK KALDIRSIN AŞK İÇİN NE KADAR İLERİ GİDERSİN? "Öyle mi benim küçük karıcım demek kendini öldürmeyeceksin" Sesi duymamla kapıya dönmem bir oldu. Gelen Baran'dı, beni bu kadar kısa sürede bulmasını ummuyordum. Yüzünde her zamanki sert,soğuk ne düşündüğü belli olmayan ifadesi vardı. "Ne oldu dilini mi yuttun? Seni bulamayacağımı mı sandın ha?Beni bırakabileceğini mi sandın?Söylesene bana. Sen cehenneme gitsen peşinden gelirim,seni benden kimse alamaz,sen bile" söylediği her söz aslında bir tehditti. Son sözleri duymamla vücudum iyice gerilmişti " Artık yeter ,bırak peşimi, senin yalanlarından,bana yaşattıklarından ,başıma gelenlerden bıktım usandım artık." Sessizce yanıma yaklaştı yanağımı okşadı,dokunuşu tüy gibiydi,incitmekten korkar gibi " iki haftada ne kadar zayıflamışsın,ufacık kalmışsın sevgilim" Yavaşça dudaklarını boynumda yüzümde ve dudaklarımda gezdirmeye başladı.Dokunuşunu,öpüşünü özlemiştim beni sevmesini o beni öptükçe bütün yaşadıklarım aklıma geldi ve birden onu ittim "sen bir yalancısın senden de yalanlarından da bıktım"