O yüreğindeki acı mı diye sordular hafifçe tebessüm ettim hayır dedim o benim imtihanım

Adını ilk kez duyduğum bir adamla evlenmem isteniyor. Onu tanımıyorum. Ama aynı masada otururken karşıma bir soru çıkıyor : Aşk kaderle mi gelir, yoksa kararlarımız sonucu mu doğar? Ben Betül, bir yıldız sevdalısıyım. Hayatım boyunca kimseye âşık olmadım. Ama şimdi, yıldızları bile unutturacak kadar derin bakan bir çift göz parıldıyor bu adamın gözlerinde. Yıllardır beni tanıyormuş gibi bir sıcaklıkla "Ben Affan" diyen bu adam, hayatımı altüst edecek. Hissediyorum. O kim? Neden beni istiyor? Ve en önemlisi, ben neden onun gözlerinde kaybolmaktan bu kadar korkuyorum? Yıldızlara Tutunmak; kalbine düşen ilk kıvılcımla sınanan bir genç kadının hikâyesi. - Nam-ı diğer ''Yıldızlara Uyanmak'' :)

Ayağa kalktım. "Kinci bir insan değilim ama senin söylediklerini unutamıyorum Enes." Sesim bir fısıltıdan farksızdı. Boğazım ağlamamı durdurma çabalarımın sonucu olarak düğüm düğümdü. Ruhumun neresine dokunursam dokunayım bir yaraya denk geliyordum ve tüm bunların müsebbibi olan adam tüm bu yıkımdan habersiz bir şekilde tam karşımda oturuyordu. "Kardeşimi kaybettim ben. Bir cesedi bile yoktu. Ne onun ne kocasının. Onları o şerefsizlere şikayet edense kardeşim dediğim biriydi! Sırtımdaki bıçakları saymayı bırakmışken insanlara olan güvensizliğimi normal görmelisin Âhla." Yeşillerinin parladığını görmek beni bozguna uğratmıştı. İlk defa gözlerinin dolduğunu görüyordum. Şaşkındım. Bir şey dememe müsaade etmeden devam etti. "Etrafım kalleşlerle çevrili. Bergusi'nin dediği gibi Hz. Ömer'in fethettiği, Selahaddin Eyyubi'nin Haçlı işgalinden kurtardığı Filistin topraklarını, Kudüs'ü, Mescid-i Aksa'yı VIP kartlarına ve koruma araçlarına sahip olabilmek için sattılar." Ayağa kalktı. "Kudüs'ün bir karışından vazgeçen yarın Mekke'den öbür gün Medine'den vazgeçer." Sustu bir müddet. Doğru kelimeleri seçmekte zorlanır gibi bir hali vardı. "İşte bu sebepten güvensizliğimi mazur gör." dedi neden sonra. Islanan yüzüme değen rüzgar ürpermeme sebep oluyordu. Bir şey diyemedim. Arkamı dönüp gitmek ikimiz için de en iyisi olacaktı. Düşüncemi harekete geçirdiğimde adımı söylemesiyle durdum. Bugün rolleri mi değişmiştik? "Bacağın nasıl oldu?" Güldüm. Gözlerimden sağanak halde yaşlar boşanırken hem de. Deliriyordum galiba. "İyi." dedim. "Bacağım iyi. Ama kalbim gerçekten can çekişiyor." Kapak: @nurycl ⚘

Çatık kaşlarının ona nasıl bir hava kattığından habersizdi. Sinirli? Korkunç? Belki de her ikisi fakat bu bile yüzünün güzelliğini gölgeleyemiyordu. Düşüncelerimi, dişlerini sıkarak söylediği kelimeler böldü, "Benden uzak dur." Sol omzumda topladığım saçlarımı serbest bırakırken, attığım şiddetli kahkahayı bastıramadım. Gururuma dokunmuş muydu? Biraz. Pes edecek miydim? Hayır. Ben bir kızdım, o ise erkek. Ve kesinlikle yanlış replikleri paylaşıyorduk. "Bunu, benim söylemem gerekmez miydi?"

"Aşk, tutsaklık değildir hafızım. Ellerini semaya, yüreğini Rabbine aç! Sabırla, tevekkülle bekle. Zamanı gelir her şeyin..." 27.06.19

"Buyurun kime bakmıştınız?" Bana yöneltilen soruyla sol tarafıma dönüp, her haliyle şirket çalışanı gibi görünen kıza baktım. "Toplantı ne zaman biter acaba? Eşim içeride de. Onu bekliyorum." "Bilmiyorum... Eşiniz kim?" "Sana ne can- yani şey. Yiğit. Yiğit Güneysu." "Ha. Şu şey..."dedi devamını getirmeden. Yiğit deyince gözleri parlamıştı. Sahte bir gülüş bahşedip konuştum: "Evet şey... Eşim."dedim kelimelerin üzerine basarak. Kaşlarını kaldırdı yalancı bir şaşkınlıkla. Daha sonra başını sallayıp yanımdan uzaklaştı. Kollarımı birleştirip bana en yakın duvara yaslandım. "Şeymiş!"diye söylendim. "Sana bakmaz, o benim." ... "Gene ne oldu?"dedi Yiğit bana yetişip. İlerideki az önce konuştuğum kızı işaret ettim. "Tanıyor musun?" "Ha o mu? İyi kızdır o? Niye sordun?" İyi kız diyor ya. Çıldıracağım. Kıskançlıksa da kıskançlık. Böyle kocayı kim kıskanmaz. "İyi o zaman. Siz iyi iyi geçinin." Asansörün bu kattan geçtiğini görünce yetişip düğmeye bastım. Arkamdan geleceğini bilmesem asla onları aynı ortamda bırakmazdım. "3. katta işim var."dedi. "Bana ne?"dedim. Asansör hareket etmeye başlayınca bana bakmasın diye aynaya döndüm ama yanlış bir karar aldım. O da aynaya dönüp bana baktı. Benim aksime gülüyordu. "Gülme!"dedim. "Neden?" "Komik bir şey yok çünkü." Çenesini sağ omzuma koyup arkamdan kollarını bana sardı. Aynadan hala bana bakmaya devam ederken konuştu: "İzmir'e geleli birkaç gün olmuş. Sence ben o kızı böyle söyleyecek kadar tanıyor olabilir miyim?"dedi ciddi bir ses tonuyla. "Ne? Nasıl? Ama o..." E kız bana tanıdığından bahsetmemiştiki. "Neden böyle söyledin o zaman?" dedim dememem gerektiği halde. Başını omzuma yatırıp genişletti. Tahmin etmeliydim. Ve o an utançtan kıpkırmızı olacağım kelimeleri sarf etti. "Beni kıskanınca çok güzel oluyorsun çünkü."

Ecmel en büyük hayalini gerçekleştirmek için yürüdüğü yolda ilerlerken rol model olarak gördüğü Eymen'in komşusu olduğundan ve kendisinden sadece bir kaç yaş büyük olduğundan bir haber yaşarken onu keşfetmesi ve ona aşık olması ile her şey değişir. Yarı texting

|Gerçek Yaşanan Bir Hikayeden Esinlenilmiştir.| Sonbaharın usulca şehirden uzaklaştığı bir akşamüstü. Son demini döken yapraklar. Bulutların ağlamaya hazırlandığı dakikalar. Güneşin, bir daha kızın yüreğine açmayacağına and içeceği lahzalar. Karanlığın bir ruha sıkı sıkıya meyledeceği yıllar.. Bir an, bir lahza ve kayboluş. Kadının yüreğinin diri diri gömüldüğü o an. Küçüğünün, üşüyen avuçlarının topraklar buluştuğunu gördüğü o an. Ruhundan firar eden hıçkırıklar. Kalbinden akan oluk oluk kanlar. Nefesinin bir ipte salındığını hissettiği dakikalar. Ve onun, hep bir adım ardında bekleyen bir adam. Elinde kalemiyle, yüreğine nakış nakış şifa işlemeyi bekleyen bir adam. Bir adam, bir kalem ve bir şiir. Bir ölüm, binbir diriliş. Bir toprak, bir filiz. Bir hikaye, iki yürek. Bir ayrılık, binbir vuslat. Kapa gözlerini. Arala yüreğinin ıssız kapılarını. Ve bekle. Işığın, merhametin ve şiirin ruhuna hakim olacağı anı bekle..

Savaşın gölgesinde, kaybolan umutların yerini sevgi ve inanç alır. Bu, yalnızca bir aşk hikâyesi değil, bir direnişin, bir halkın var olma mücadelesinin öyküsüdür.

Başlarını iki yandan tutarak sırayla alınlarından öpüyorum. "İkinize de birer buse bıraktım... Şehadet çiçeği busesi." Muaz şakağımdan öpüyor. Zeyd de diğer taraftan öptüğünde gülümsemem genişliyor. "Biz de sana birer buse bıraktık... Mücahede çiçeği busesi." 🌾🌾🌾 Fedakar, korkak lakin ümmetin derdiyle dertlenen Aişa. Ülkesi siyasi bir iç çöküşe sürüklenirken, kıyam ruhunu diri tutarak meydanlara çıkar ve izmihlâlin başlangıcını yazar. ▪︎Olaylar, tarihler ve yerler tamamen gerçek olup, karakterlere dramatize etmek amacıyla yön verilmiştir. Gayret bizden, muvaffakiyet Allah'tan. Başlama tarihi: 27 Nisan 2020