Birini ilk gördüğünüz andan itibaren kaç yıl sevdiniz? Birini ilk gördüğünüz an onunla evleneceğiniz hissetmiş miydiniz? Nazım Hikmet demiş ki "sen elmayı seviyorsun diye elmanın da seni sevmesi şart mı?" Ahu da birini sevdi diye o da onu sevecek değildi ya... Ahu'nun onu sevmeyen birini sevmesi ondan ne götürecekti? Ya da belki ona çok şey getirirdi. Ama hiçbir şey Ahu'nun planladığı gibi olmayacaktı.

Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

"Doğan gün herkese umut olurken bana ıstırap oluyordu. Sevda ve ben aynı gökyüzüne bakan iki ayrı şehir gibiydik. Bir o kadar uzak, bir o kadar tanıdık... Ama asla kavuşamayan iki farklı şehir..." *** Kızın gülüşüne ömrünü emanet edebilecek kadar âşık bir adamdı Ali. Kalbinde besleyip büyüttüğü aşkını içine gömeli yıllar olmuştu. Seviyordu sevmesine ya, kızı da kendi imkânsızlığına mahkûm etmek istemiyordu. Bundandı onu için için sevip de tek kelime etmemesi. Sevda er ya da geç birini sevip getirecekti karşısına, evleneceğim adam bu diye... Peki, ya o zaman ne olacaktı? *** "Senelerdir kendine ettiğin işkence yetmedi mi? Âşıksın bu kıza. Neden duruyorsun? Git konuş Ali. Çok pişman olacaksın." Ben sessiz kalırken devam etti. "Başkasının elinden tutup gittiği zaman ne olacak? Nasıl dayanacaksın buna?" Gözlerim yanıyordu. Ama bu kez soğuktan değil. Hissettiğim şeyin adı öfke de değildi. Kızarmış gözlerimle bakarken bir damla yaşın akıp gittiğini hissettim. "Acıyor be kardeşim. Yaralarım çok acıyor. Bastırıp durma." Her hakkı saklıdır. İlk yayım tarihi 07/03/2021

Teni kızarmış gökyüzünün, güneşi batırmadan önce dillendirdiği son ninniyim. Şafağı iki geçen gecelerde dolanırım diline, Dudaklarının kıyısında zerk eden hecelerim. Ben teni yanık gökyüzünün dillendirdiği son ninniyim.

Evet gariptiler onlar,küçücük kalbine bi kızın aşkını sığdırmış bi oğlan,minik kızının büyümesini beklemiş kendini sığdırmıştı o kızın kalbine birlikte sarmışlardı yaralarını ve birlikte açmışlardı yeni yaralarını.

Kadın... Bütün çağların en güçlü varlığı. Hayatının her döneminde duygularıyla hareket eden, bazen hata bazen mucize yaratan Tanrı'nın dünyaya melek suretinde indirdiği birbirinden eşsiz bedenler. Ve Berfe... Tanrı'nın indirdiği meleklerden, ismini eşsizliğinden alan sarı saçlı peri kızı. Küçük bir mahallede, ailesinin ilgisiyle şımarmış bir küçük kar tanesi... Yıllar yılı, doğduğundan beri yanında olan arkadaşına çocuk kalbini açmış; açtığı gibi aşkını öldürmüştü. Küçük kalbi acıyla ilk kez tanışmışken korkmuştu, çok ağlamıştı. Kimse duymamıştı. Onu kötü bir cadı olduğuna, sevgisinin zarar verdiğine, karşısındakini üzdüğüne inandırmışlardı. Sevdikçe sevilmiyordu, o sevdikçe kalbini öldürüyorlardı. Bir gün bir adam tutmak istedi elini, adamı ilk gördüğü an yaralı kalbi titremişti. Gözlerini görünce kalbinin kapıları kırılmıştı. İlk görüşte aşkla ilgili çok film izlemişti ama başına geleceğine inanmamıştı. O aşka sahip olamazdı. Aşk mutluluk demekti. Onun sevgisi bir zehirdi. Kimseyi mutlu edemezdi. O eli avucunda hissettiği ilk an tedirgin oldu. Öyle çok korktu ki sevgisinin zehirli olduğunu defalarca anlatmaya çalıştı. Yeşil gözlü adamı her defasında kapı dışarı etmeye çalışmıştı. Her gün kovmuştu. Yeşil gözlü prens her gün ona gelmişti. Bir gün yenilmişti. Karşısına çıkan prensi ona kaybettiği benliğini, cadı değil bir peri kızı olduğunu hatırlatmıştı. Ona elini uzatıp bir yola çıkarmıştı. Sevgi ne olursa olsun şifa olurdu, zehir olması katran karası bir kalbe emanet edilirse gerçekleşirdi. Berfe katran karası bir kalpten, masmavi bir diyara geçmişti. Mavilik onun gözlerinden geliyordu. Kalbini kendisiyle dolduran bir adamın eline tutunmuştu. Onunla yola çıkarken bir an bile tereddüt etmedi. O eli bir kere tutmuştu. Ölüm bile ayıramazdı.

#WATTYS2016 KAZANAN HİKAYELERİNDEN BİRİ.

İkişer üçer çıktığı basamaklar nihayet tükendiğinde göğsü küçük bir serçe gibi hızla inip yükseliyordu. Fakat tüm bunlara rağmen heyecanı ayaza meydan okuyan bir kardelenden farksızdı. Kahverengi ahşap kapıya uzandığı esnada kapıyı aralayıp ay gibi parlayan yüzüyle ona gülecek olan kadının hayali her zamanki gibi ela gözlerinin önüne serilmişti. Fakat hayal gerçekleşmedi. Kadının terliklerinin parkede çıkardığı o ses adamın kulaklarına ulaşmadı. Birbiri ardına kapıyı döven yumruklar bir karşılık bulamadı. Ay yüzlü kadın, kapıyı açmadı. Ve o gece adam hayata küstü, Kadınsa adama...

"Eksiklerimiz kusurlarımız değildir." Ailem beni hep bunu söyleyerek büyütmüştü. Eksikleri olan insanları dışlamamayı, onları sevmeyi öğretmişlerdi. Ama neden bahsettikleri şey kendi başlarına gelince bana sahip çıkmamışlardı, yük olarak görmüşlerdi. Benim güzel bir hayatım vardı. Sevecen bir ailem vardı. Beni çok seven bir nişanlım. Gerçekleştireceğim hayallerim... Sonra bir gün bir kaza geçirdim. İlk başta seslerim, sonra nişanlım, sonra ailem sırayla terk etti. En sonunda kazaya sebep olan kişi ile kaldım. Sonra kalbim "Artık konuşma sırası bende" dediğinde bende sesizce onu dinlemeye başladım.

Romans #1 🩷 Romantizm #3 🩷 Romantik #4 🩷 Neydi gonca gülü açtıran? Bahar mı, bülbülün aşkı mı? Bülbülün aşkı olmasa gül açmaz mıydı? Ya baharın geldiğini nasıl anlardı? Gülnihan Karaca... Ne bahar görmüştü ne de ona aşık bir bülbül. Bedenini hapseden mührün etrafında pervaneydi ruhu. Her kadın kadar kadındı, ama kendi kadar olamamıştı. Argun Turayev... Çok bahar görmüştü ama hiç güle bakmamıştı. Kalbini hapseden hayatının etrafında aşka yer yoktu. Her erkek kadar erkekti, ama hiç bir güle ait olmamıştı.