Küçücük bir kıvılcımın beni tutuşturacağını asla bilemezdim. Ateşi yakan oydu, Yangını başlatan oydu, Yangını harlayan oydu, Yangın oydu, Yanansa bendim.. Berrak, içi dışı görünen sığ bir su kadar Saftım, beyazdım. O ise sonu görünmeyen dipsiz bir kuyu kadar Derindi, siyahtı. Yakışsın yada yakışmasın, uysun veya uymasın beyazım karasına bir kere bulaşmıştı. Bildigim, bilmediğim bütün yollar bir tek ona çıkarken kaçışım yoktu. Sığ suların saf kızı dipsiz, zifiri bir kuyuya teslim olmuştu. Belki de farkında olmadan o derinlik saflığa mahkum olmuştu. Evet,evet... Siyaha bulaşan beyaz değildi. Beyaza bulaşan siyahtı. Derinlikte kaybolan saflık değildi. Saflığa tutulan derinlikti. Saf ve Derin SafDerin Bir Mahalle Kurgusu.. Kitapta yetişkin içerikli sahneler ve küfür içerikli konuşmalar olacaktır. Bunu bilerek başlarsanız sevinirim :) Başlangıç tarihi:06.06.2021 SAFDERİN adındaki ilk ve tek kitap Kapak tasarımı: sehrialem Kitap şahsıma aittir,dolayısıyla her türlü hakkı bana aittir. Herhangi bir çalıntı,alıntı, kopyalanma durumunda gereken işlemler yapılacaktır!!!

Hasret köyden uzakta bir dere kenarındaki küçücük evinde hem hayatla hem de annesiyle mücadele eden başı dik, dili sivri bir kızdır. Yaşadığı yerin yazı kurak, kışı çorak, baharı biraz rahattır. Ama babası olmadığından evin direği sürekli gıcırdar. Annesinin zoruyla gittiği bir düğünde gözü bir Külhanbeyine çarpar, ama başı diktir, pek yüz vermek istemez. Düğün boyu bakışırlar, tek kelime etmezler. Adam da pek bir hoşuna gitse de Hasret bunca bakışı hayra yormaz, yine de içi kıpraşır. Beyaz gömleğine, yanık tenine, kara kaşına, üstünden ayrılmayan kara gözüne... Sonra nasıl olduysa düğünün gecesinde evine gitmiş, saçılmış dökünmüşken penceresinden bir ses işitir, akşamki adamı daha görmeden tanır. Penceresinin köşesine siner, perdesinin arkasına saklanır. Sesini duyar adamın, sonra sesini duyurur. Onca yıllık Hasret bir toz olur bir duman. Sonrası dere kenarı, dut ağaçları, üzüm bağları.. Geçmişten gelen bir Köygöçüren lafı, Hamza'nın Görgülü belası... ..... Tarihi bir hikayedir.

" Seninle evlenmeyeceğim" "O zaman baban olacak o soysuzun ölümünü izle" dedi Ben daha cevap veremeden cebindeki telefonunu çıkarıp birini aradı. Telefon açılınca hopörlere verdi. Odayı tiz bir kadın sesi doldurmuştu. "Alo efendim" "Her sey hazır mı?" diye sordu kadına. Ne hazır mı? "Evet efendim. Birazdan Poyraz beyin kahvesini götüreceğim. Emrettiğiniz gibi zehiri kahvesine koydum. " dedi. Kadının söyledikleriyle vücudumdaki tüm kan çekildi. Ne diyordu bu kadın? Babamı mı zehirleyecekti? "Hayır yapma , lütfen " dedim. Ağlamaya başlamıştım. Bana bakıp telefona bekle dedi. "Evlenmemize karşılık baban Tutku . Açık ve net.." dedi gayet ciddi bir şekilde "Ben evlenemem" dedim "Tamam öyleyse " diyerek telefona yöneldi. "Aslı " dediğinde kadın "evet efendim" dedi. "Nerede kalmıştık. Hah götür kahveyi. Bakalım tüm organları yanınca nasıl hissedecek o soysuz" dedi Bana dönüp "Tüm organları yavaş yavaş yanacak ağzından burnundan gözlerinden kan gelecek yine de ölmeyecek. Ölmek için yalvaracak ama saatlerce bu acıyı çekip ölmeyecek " dedi. Şimdi hıçkırarak ağlıyordum. "Dur..dur onu lü..tfen " dedim "Evliliğimiz gerçek olacak. Karım olacaksın. Yada babanın acı içinde ölümünü İZLE " dedi. "A..anlaşma" dedim. "Anlaşma yok gerçek evlilik olacak " dedi. Bu sırada kadının sesi duyuldu. "Kapının önündeyim efendim. İşim bitince videoyu size mesaj atarım" dedi "Hayırrrrrr " diye bağırdım. "Durdur onu. Tamam kabul ediyorum" dedim. "Kabul ediyor musun? Gerçek bir evlilik diyorum?" dedi "Ta.. Tamam durdur onu lütfen. Kabul ediyorum"

Ne olduğunu anlamadan havalanırken ağzımdan kaçan çığlığa engel olamadım. Belime sarılan kollar beni havalandırıp kendi kucağına çekerken utançla geri çekilmeye çalıştım. Araf, buna izin vermeyip ellerini sıkılaştırırken beni dizlerine otutturdu. Bu yakınlaşmaya alışkın olmayan vücudum titrerken gözlerimin kapanmasına engel olamadım. Fazlasıyla gerilen bedenim titrerken gözlerimi açıp onun kahverengi hareleriyle karşılaşmak istemiyordum. Onun yakınlığı bedenimi kavururken güzel ve dolgun dudakları birkaç santimetre uzağımdaydı. İçimdeki his kontrol edemeyeceğim bir boyuta ulaşırken ellerimi sürükledim ve onın yanağında durdurdum. Boğazıma oturan yumruyu sertçe yutkunurken elime batan sakalları usul usul okşayıp sevdim. Ellerim onun güzel suratındayken hayalimdeki sakallara dokunmanın verdiği heyecan kalbimi hızlandırmakla kalmıyor, nefesimi kesik kesik alıp vermemi sağlıyordu. Kendime hakim olamayarak ona yaklaşırken burunlarımızı birbirine bastırdım ve dudaklarımı dudaklarına sürttüm, öpmedim. Bana ters tepki vermeyişi hareketlenmemi sağlarken kucağında kıpırdanmadan edemedim. Dudaklarımın hizasında olan dudakları aralanıp boğuk inlemesini bırakırken kapanan gözlerimi araladım. Uzun ve biçimli kirpiklerinin ardına gizlenmiş kahverengi gözleri koyulaşmış, belimdeki elini sıkılaştırmıştı. Öylece birbirimizi izlerken Araf sertçe yutkundu. "Söylesene, bana böyle bakarken nasıl senden uzak kalmamı isteyebilirsin?" Ona cevap veremezken, dudaklarının değdiği dudaklarımı araladım. O konuşurken bana temas eden dudakları benim dudaklarıma daha fazlasını istetirken duygularıma engel olamayarak aramızdakş mesafeyi kapattım ve onun dolgun dudaklarını, izinsiz bir şekilde mühürledim. Bu hareketimle birlikte abi kavramı, çok uzaklara, izbe bir köşeye çekildi ve alayla bizi ve birleşen dudaklarımızı izledi.

"Bu senin düğün istemeyen halin miydi?" diye sordu Yavuz duruşunu bozmadan. Nefesini düzene sokmaya çalışan İnci "Sana nikahı bastım diye dans ettim bu kadar, evet." dedi dalga geçerek. Bir şey söylemedi Yavuz. Önündeki su dolu şişeye uzanıp bardağına doldurdu, fakat doldurduğu suyu eline alamadan İnci'nin bardağı kapıp kafasına dikmesiyle sabırla yutkundu. "Sen nasıl bir manyaksın ben anlamadım ki!" Güldü İnci. "Nasıl bir manyak olduğumu çözebileceğin kadar kalmamayı umut ediyorum hayatında." diye yanıtladı Yavuz'u. Bedeninin duruşunu bozmadan boynunu çevirip kıza kısa bir bakış attı Yavuz. "Bir yerde kalabilmen veya ayrılabilmen için orada olman gerekir. Sen benim hayatımda değilsin." dedi ters sesiyle. Kıkırdayarak bardaktaki sudan biraz daha içip "E süper o zaman." diyerek ayağa kalktı İnci. "Hadi burada uslu uslu oturmaya devam et sen."

Yıllar çöl kumlarını rüzgarla savurup günümüze kadar getirmişti geçmişin izlerini, iki düşman aile ve bulanık suları durulmuş bir dava. İki aşık birbirine kavuşmak için herşeyi göze almışlardı ve zaman tekerrür ibaret olduğunu yine ispatlamıştır. Hanzadelerin bir kızlarını daha onlar için kaybetmişlerdi, ölüm hükümü verilmişti Asiye Hanzade'nin ama seviyordu işte Kozanoğlu'nun genç ağasını gözü ondan başkasını görmez olmuştu, Alkan Kozanoğludan başka insan artık onun için yok olmuştu. Aynı şekilde Alkan içinde öyleydi ve alnına yazılmıştı, kader babasın kı ile aynıydı. Düşmüşlerdi en imkansız aşkın sevdasına biliyorlardı dönüş olmayan yolun vuslata ereceğini. Ama bilmezlerdi ki o aşk onların ölümü olacağını, onlara ölüm uğramasın diye ağası ve hanımağasının evliliklerine yol açacağını. Bilmezdi Sahra Verda Kozanoğlu nefret ettiği adamı bir gün seveceğini bilmezdi annelerini vereme sürükleyen ata özlemini çektiği aileye gelin gideceğini ve düşünmezdi Fırat Rüzgar Hanzade kardeşi için berdeli teklif edeceğini gizemini merak ettiği kızla evleneceğini. Kaderleri bir yazılmıştı bu çocukların nefretle büyütülen bu tohumlar aşkın rüzgarına takılıp çöl kumlarında savrulup gideceklerini. Ve zaman aşkı tekerrür ettirmişti.. Not: Çöl Rüzgâr'ı adı altında yazılan ilk eserdir. Wattpad'e!

İlk bölümler düzenlenmeye başlandığı için şimdilik kaldırılmıştır ama sadece "şimdilik." Bomba gibi geri döneceğiz. (Kitap her şeyiyle beraber -kurgu, olaylar, karakterler vs- her biri Mavili Yazar'a aittir. Çalınması, esinlenilmesi, kopyalanması durumunda direkt olarak yasal işlem başlatılır.)

Beraber büyüyen iki çocuk.. Ferit Aslan sadece bir yaş büyüktü Dila'dan. Birbirlerinden asla kopamazlar, küs kalamazlardı. Ta ki büyüyene kadar.. Genç adamın izin günlerinden birinde yine eve gelmesiyle başladı her şey. Bundan sonrası ise tam bir karmaşaydı. _______________ "Olmaz Ferit! Seni seviyorum evet ama bizden olmaz. Sen askersin ve ben seni bekleyecek kadar güçlü değilim. 'Ne zaman dönecek, acaba iyi mi, gelecek mi?' diye düşünüp kafayı yiyemem! Murat dayıyı düşün! Adam kendi karısının doğumunda yanında değildi ya. Kenan amca peki? Hangi özel günde Kübra teyzenin yanındaydı? Çok zor Ferit.. Asker eşi olmak, asker olmaktan daha zor. Ardında bekleyen, acı çeken hep onlar. Ben bekleyemem seni..." Söylediği sözler bir bir battı Ferit Aslan'ın kalbine. Karşısında gördüğü kız her şeyin farkında olarak sevmişti kendisini. Şimdi ise söylediği sözlere anlam veremiyordu genç adam. Bu yüzden miydi Dila'nın kendisinden uzak durma sebebi? Onun kendisini sevdiğini biliyorken söylediği sözlere inanmak istemese de duygusuzca bakan Dila'yla sertçe yutkundu. Ne diyebilirdi ki? Zorla onu yanında tutamazdı. Burukça gülümsedi. "Canın sağ olsun. Bundan sonra yolumu, yoluna çıkarmam! Sen mutlu olacaksan ben bir daha karşına da çıkmam Dila.." Genç kız derin bir iç çekti. Aldığı nefes boğazına dizildi sanki. Dolan gözlerinden akan bir kaç damla yaşa engel olamadan kayıp gittiğinde elinin tersiyle sertçe sildi o yaşı. Ferit Aslan arkasını dönüp giderken öylece bakakaldı ardından. Bu kadardı işte.. Acı vere vere bitirmişti aşkını. İçinde yanan aleve rağmen, dilini sızlatan sözlere rağmen kalbi hâlâ Ferit Aslan için atsa da bitirmişti. Nasıl söyleyebilmişti sahi o sözleri? Nasıl böyle duygusuzca konuşabilmişti? Bilmiyordu Dila. Yağmaya başlayan yağmura karışan gözyaşları içini sızım sızım sızlattı. Bu daha başlangıçtı

Yağmur damlaları, tenimde derin izler bırakırken; vücudumdaki kanı da alıp götürüyordu. Gökyüzü karanlığın pençesine saklanmış, ruhumu kendi elleri ile karanlığın içine hapsediyordu. Elimi kaldırarak yağmur damlalarının tenimde bıraktığı hisse kendimi kaptırdım. Avuç içlerime damlayan her yağmur damlası, avucumdan çıkmaya devam eden kanlara karışıyor ve onlarla birlikte tenimde süzülüyordu. Yoğun kan kokusu; yağmurun toprağa çarptığı anda ortaya çıkan ıslak toprak kokusuna karışmıştı. Yağmur damlaları, hayatımın renklerini de alıp götürürken; renklerimi de karanlığa teslim ediyordum. Ruhum; yağmur sonrası toprak kokusuydu. Ruhum; kan kokusuydu. Ruhum; karanlığın rengiydi. 09.05.2022 İlkkitap #1 26.08.2022 Renkler #1 27.09.2022 Seri #1 3.10.2022

"Neden böyle yapıyorsun Egemen?" Derken sesim ağlamaklı çıkmıştı. Gözlerim dolu dolu olsa da inatla kendimi tutuyorum. Ağlamayacağım! Egemen bana döndüğünde, kahve gözlerinde gördüğüm kararlılık canımı acıttı. "Anlamıyorsun değil mi Gülce?" "Anlamıyorum!" "Ama anlamak zorundasın. Ben bir katilim Gülce." Dediğinde; "Sen katil değilsin. Kimseyi öldürmedin." Diye itiraz ettim. Alayla gülerek; "Evet birini öldürmedim, belki ellerime hiç kan bulaşmadı ama ben katilim. Çünkü bu dudaklar birçok adamın ölüm emrini verdi!" Dediğinde titredim. "Değilsin. Sen katil değilsin!" "Kabul et artık Gülce! Ben elinde kan olmayan bir katilim!" "O zaman bende katilim." Dediğimde anlamayan gözlerle bana baktı. "Bende düşüncelerimde milyonlarca kez babamı öldürdüm, ona işkenceler ettim. O zaman bende ellerinde kan olmayan ama düşüncelerinde katil olan biriyim!" Sen güzel Safderun'um. Ben ise karanlıklar içinde bir Vaveyla. Bu birleşim ancak büyük bir yıkım getirir... !!!Çalıntı veya kopyalanma gibi bir durumda yasal işlem başlatılacaktır!!!