Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.

(TAMAMLANDI.) Tehlikeden kaçan bir kelebektim. O ise önüme ağlarını ören bir örümcek. Kaçacağım tek yer kendime kurduğum kozaydı ama bilirdim ki o hep orada olurdu. Kaner Şahiner'den kaçamazdım. Hayat, ikimize büyük bir oyun oynamıştı. "Gözümü kırpmadan düşen yaşlar, gözünü kırpmadan beni öldürenler yüzündendi." mafya #1 tehlike #1 genelkurgu #11 gençkurgu #2 aksiyon #1

Nabzını boşlukta sayan bir gece... (Nazım Hikmet Han.) Annemi ve babamı küçük yaşta kaybetmenin verdiği acıyla kavrulan bedenim, gece kimsesizliğin verdiği güçsüzlükle göz yaşlarımla ıslattığım yastığım. Mezarlığa gitmeye cesaret bulamayan güçsüz, savunmasız bedenim. Ruhumu kaybettiğim bu dünyada benliğimi bulamazken her şey yolundaymış gibi davranıp, hayatımda hiç bir şey olmamış gibi kahkaha atıp gülmek kalbimi zorlarken birde bu yabancısı olduğum dünyaya dâhil olmam. Dünya içinde bambaşka bir dünya. Kapalı kapılar ardında neler olup bittiğini, kafamın içinde dolup taşan nedenlerin cevabını ararken aslında en başından beri oyunun başrolü aslında benim olmam.Kafamın içindekileri susturmaya çalışırken yüzüme kapanan kapılar.Güçlü insanların yanında kimsesiz olmam. Bütün kartlar çekiliyor, oyunlar başlıyor ama her gece korkunç kâbuslar bitmiyor. Herkes aynı anda geceyi yaşar ama herkesin karanlığı farklıdır.... "Nasıl böyle bir insanı seversin?" Dediler. "Onu anlatamam." Dedim. ... Öyle bir yere geldik ki hiçbir sokağın adı yok.(Cemâl Süreya.)

Kısa hikaye | Tamamlandı 'Adını aklımdan geçirirken dahi ruhumu sızlatan o kadın, Züleyha. Söylerken sesimi titreten güzel Züleyha. Söyle bana ne zaman işledin bu kadar içime? Yoksa ben mi gömdüm seni bu kadar derine...'

Bitiş tarihi| 02 Kasım 2019 hokus pokus あ X: gece 3,45 X: çıkıyorsun balkona X: bir dal sigara alıp dudaklarına götürüp yakıyorsun X: sigaranın ucu yerine benim yüreğim tutuşuyor. / 22.09.2019