Bu siyahlığın içinde kaybolmuş beyazın hikayesi. Kayla dünyaya gözlerini yeniden açtığında her şey eskisi gibiydi ama kendi öyle değildi. Meriç ile ilişkileri bir aile sırrıyla toparlanamayacak parçalara ayrıldığında artık geri dönüşü yoktu. Bazen ruhunu biri parçalar, bazen de bunu kendine sen yaparsın. Kayla ve Meriç'in önce kendilerini iyileştirmeleri gerekiyordu. İkisi de bunu farklı yollardan denedi. AİLE OLMAYA ÇALIŞAN İKİ FARKLI EVDE, İKİ ÇOCUĞUN HİKÂYESİ... "O zaman turuncu umudumuz olsun, baş belası."

Siyahın İçindeki Beyaz Noktanın Hikayesi Yeni arkadaşlıklar, farklı yakınlaşmalar, dengelerin değiştiği bir yaz tatili... Atahan Koleji'nin son sınıf öğrencileri, hayatlarının sınavına hazırlanırken, ailelerinin çizdiği gelecek planına uymakla, kendi kimliklerini bulmak arasında kalır. Kayla, yoğun ders programının yanı sıra on sekizinci yaşına girecek olmanın gerginliğini yaşamaktadır. Meriç ile ilişkisi bir düzene oturmuş gibi gözükse de giderek içine gömüldüğü karanlığın bir gün onu terk edeceğine inanmaya başlayan Kayla, tüm yaşamını değiştirecek bir karar vermek üzeredir. Ailelerine benzemek istemeyen ama daha fazlasını da hak etmediklerini düşünen iki genç, hata yapmadan ilerleyebilir mi? Kötü Çocuk ● 3 'Sen kaybolmuş her ruhun umudusun'

Zorunluluktan doğan bir aşk hikayesi Bir berdel sonradan bu kadar güzel olabilir miydi? Birbirlerini sevebilirler mi İlk aşk olabilir mi

Abisinin hayatının kurtulması için sevmediği daha da önemlisi tanımadığı bir adamla Berdel yapılmasına karar verilen Mira'nın hayatını okumaya var mısınız?

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."