''Ne... Ne anlaşması?'' diye fısıldadım, sesim güçsüzdü. ''Ben hiçbir şey hatırlamıyorum. Nasıl böyle bir şeye razı olabilirim?'' Aras'ın dudaklarının kenarı alaycı bir şekilde kıvrıldı. ''Razı olacaksın. Çünkü başka seçeneğin yok. Bu, senin için de benim için de en iyi çözüm. Ve unutma, bu evlilik, planlandığı tarihte gerçekleşecek. Senin hafızan olsun ya da olmasın, bu değişmeyecek.'' Sözleri, bir jilet gibi keskindi. Bir adım daha yaklaştı. Aramızdaki mesafe tamamen kapandığında, ani bir hareketle elini uzattı ve çenemi sertçe tuttu. Parmakları, kemiklerimi ezermişçesine sıkıca tuttu. Acıyla inledim, gözlerim istemsizce doldu. Bakışları, karanlık ve tehditkardı. ''Anlaşıldı mı?'' diye tısladı, sesi boğuk ve öfke doluydu. ''Bu bir oyun değil, Duru. Senin o masum, hiçbir şey hatırlamayan hallerin beni ilgilendirmiyor. Bu evlilik olacak. Sen de buna uyum sağlayacaksın. İster iste ister isteme.'' 17/10/2025

"Sakın, sakın Ala, aklının ucundan dâhi geçirme." Diye burnundan soludu. Sinirle bir adım attım. İşaret parmağımı doğrulttum. "Sakın Yüzbaşı, sakın ola bana o isim ile seslenme. Senin o ismi demeye artık hakkın yok! Balca'yım ben anladın mı?!" Sendeledi, canı yanmıştı, yansındı. Bana bunu yapmayacaktı. "Senin adın o, ben nasıl senin adını başka bir isminle sesleneyim Ala!" Benim adım artık Ala değildi, o Ala'yı bitirmişti, Ala tekrar ölmüştü. Bir daha gelmemek üzere. Sinirle omzundan ittim. Tekrar sendeledi. Kimsenin yıkamadığı Yüzbaşı Karan Çevik'i ben bir itmeyle yıkıyordum. "Öldürdün lan Ala'yı, öldürdün. Bir daha geri getirmemek üzere öldürdün." Gözlerinde yapma der gibi bir hâli vardı. Yapacaktım. "Deme öyle, nolursun Ala yalvarıyorum sana deme öyle." Sol gözünden yaş aktı. "Ne yalvarıyorsun lan sen bana! Ne hakla? Hangi sıfatla bana yalvarıyorsun. Artık ne ölüne ne ölüme Karan Çevik." İki Yüzbaşı, iki çocukluk arkadaşı, iki asker arkadaşı, iki şehit çocuğu, iki yaralı çocuk. Bir tim komutanı, bir o timin askeri. Ya ikisi birbirini tamamlayacaktı, ya da ikisi de birbirini bitirecekti...

Gece yarısı uyanmalarımda bile özledim seni. Hangi duvara baksam sen, hangi boşluğa dalsam sen gibi. Seni özlemek; Senden gayrısını duymayacak ama, Sesini unutmamak için, seni her tonda dinlemek gibi Gökyüzü mavi ama her baktığımda siyah sanki. Yağan yağmur belki ama, konu sen olunca gözyaşı sanki. Görüyorum, Dağlar bile anlamış artık seni Gitmişsin, bir daha hiç dönmeyecek gibi. Berva benden gitmişti. Başka bir isimle, başka bir bedenle... ....... Hikaye bizzat bana ait olup (Ç)alınması durumunda yasal yollara başvurulacaktır. Sizden ricam başka bir yerde görürseniz beni bilgilendirmenizdir.

Xezâl bilemezdi bir söz için görmediği bir adama gelin olacağını. O her şeyini bir söz için bıraktı Amed topraklarından Rıha'ya damatsiz gelin geldi. jêhat xemgîn o bir karanlıktı. Kimseyi görmeye dahil tahammülü olmayan bir adamdı. Evleneceksiniz dediklerin de ikisi de nefret kustu birbirine xezâl onu almak için bile gelmeyen bir adamla evlendi. Bir söze kurban edilen iki can iki yürek di onlar. XEZÂL 🦋 JÊHAT Yazım başlangıcı 07:03:2024. Kitap ismi ve geçen olayların kullanılması ne iznim yoktur.... Watpad de XEZÂL adında yazılmış ilk kitaptır....

Mahir, yıllarını sevdiği kadına adamış bir adamken, bir ihanetle yıkıldı. Geriye sadece kızı Elîn kaldı. Azize, sevdiği adama çocuk veremedi diye kuma getirildi. Sonra da terk edildi. Yalnız kaldı. Ve sonra iki yaralı kalbin yolları kesişti. Zorla, mecbur bırakılarak, bir araya geldiler. Ama insan kalbi tuhaf şey. Kırık dökük de olsa, sevdaya hâlâ yer açabiliyor bazen. Bu kitap, belki de birçoğumuzun 'keşke'lerine benzeyecek. 'Keşke daha önce tanışsaydık' mesela. Mahir ve Azize'nin aşk hikáyesi Kitap kapağı: Damla_yazar Kitap şahsıma aittir. Yazım yanlışları olursa bana nazikçe bildirin. Azerbaycanlı olduğum için bazı sözler uyuşmaya bilir.

❝Sen ve beni, birbirimizden başka kimse iyileştiremez. Çünkü biz yaralarımızı nereden öpeceğimizi biliyoruz.❞ Otuz üç yaşında basit bir terzi olan ama zorunluluktan bir fabrikada çalışan Gülendam, yaşadığı mahallede adı çoktan 'evde kalmış kız kurusu' diye çıkmıştı. Başında şeytandan hallice olan üvey annesi ve onun kızı, arkasından yaptıkları oyun ile Gülendam'ı, mahallenin yıllarca arkasından konuştuğu bir adamla zorunlu evliliğe sürükler. 10.05.2024 -

-Bazı yaralar tende değil, kalpte açılır. Bazen bir kurşun değil, bir bakış vurur insanı. Unuttuğu eşyalarını almak için dağ evine tek başına dönen Liva Soyel, eve vardığında kapının önünde kurumuş kan izlerini görür ve kapının kilitli olmadığını fark eder. İçeride birilerinin olduğundan şüphe ederek eve girer ve kan izlerinin odasına doğru devam ettiğini görür. Geri dönüşü yoktu, artık eve girmişti ve ardından kapıyı kapamıştı. Odasının kapısı hafif aralıktı. Odaya yaklaştıkça kurumuş kanlar çoğalıyordu. Kapı açıldı ve görüş alanına, yatağında uzanan maskeli bir adam girdi. O an çığlık atarak telefonunu düşürdü. Ya her şey bu adamla birlikte mahvolacaktı ya da yeniden başlayacaktı. İlk yayınlanma tarihi: 1 Ağustos 2025

Hüzün Kovan Kuşu, kaybolmuş bir aşkın küllerinden yeniden doğmaya çalıştığı, gözyaşı kadar keskin, sevda kadar derin bir hikâye. Karaca ve Kaya... Birbirine zıt, ama birbirine ait iki ruh... Aynı mahallede devamlı itişmeyle geçen çocuklukları, zamanla tutkulu bir aşka dönüştüğünde kimse durduramaz sanmışlardı onları. Babaların öfkesi, kaderin acımasızlığı, ölümün soğukluğunun bile. Ama bir gün Karaca, her şeyi ve herkesi ardında bırakıp gitti. Kaya'nın kalbine saplanan sessiz bir vedayla. Arkasında cevapsız sorular, yarım kalmış hayaller ve bir mezar taşı bırakarak. Yıllar sonra peşinde sessiz acılar, içinde saklı sırlarla geri döndü. Ama artık ne Karaca eski Karaca'ydı... Ne de Kaya affedebilecek kadar aynı adam...

"Ceylan..." dedi ismimi söylemekten ne kadar hoşlandığını göstererek. "Senin evin burası derken bu konağı kastetmedim. Sonradan bulduğun aileni de..." Kaçırdığım gözlerim yeniden sahibini buldu. "Çünkü senin evin benim Ceylan. Senin yıllarca yok sandığın o evin, benim. Yuvan benim." Öyle miydi? Eğer ben, bu masalın sahici kahramanı olsaydım bir an olsun bu sorunun cevabını vermekten tereddüt etmezdim. Bu zamana kadar bildiğim, yanıldığım oldu derdim. Fakat değildim. Bu bir gün ortaya çıkacaktı ve ben o güne kadar bu evin sahibi gibiymiş gibi yapacaktım yalnızca. Bu yüzden ne hissedeceğine aldanmadan geri çekildim. Elleri tenimden ayrılırken bir an için boşluğa düşsem de aldanmadım. Meydan okuyan gözlerle baktım ona. "Cihan..." dedim incecik çıkan sesimle. "Tüm bu diyarı ayağıma da sersen, kan kokan birine evim demem. Yuvam bilmem..." Gözleri mümkünmüş gibi siyahın en koyu tonuna bürünürken acımadım, devam ettim. "Hani bir masalın ilk cümlesi derler ya bu şehir için..." Kafamı iki yana salladım. "Bizim sahte masalımızın son cümlesi olacak. Son cümlesi, binbirinci gecesi..." 🍂🍂🍂 Hikayenin tanıtım bölümleri ilk olarak Asran ismiyle yayınladı. © Tüm Hakları Saklıdır kopyalanamaz, alıntı yapılamaz, başka yerlerde kullanılamaz.

Dikkat: +18 sahneler barındırır. • Mafya • Anlaşmalı Evlilik • "Benim hakkımda hiçbir şey bilmiyorsun, küçük köstebek." Yutkundum. O, Eymir Valen'di. Aynı otelde, yan yana odalarda kalmıştık ve ben ona yakalanmıştım. Beni bir köstebek olarak görmesinin sebebi buydu çünkü hakkında bilgi toplamaya çalıştığımı sanıyordu. Oysa benim amacımın Eymir'le hiçbir ilgisi yoktu. "Peki ya sen, benim hakkımda ne biliyorsun?" "Bir köstebek olduğunu." Kendi söylediği cümleyi düzeltti. "Güzel bir köstebek." Dudaklarım iki yana kıvrıldı. Belki harekete geçip varlığını ifşa etmem gerekirdi ama ben genelde kuralları çiğnerdim. "Burada olmamalıydın." Dedim, net bir şekilde. Abimler onu fark ederse cesedini çıkartırlardı. "Burada olmasaydım yarattığım şaheseri görme imkanını nasıl bulacaktım?" Bence benden bahsetmiyordu, elbiseden bahsediyordu. "Şaheserini bana göndermek yerine evinde muhafaza da edebilirdin." "Seni evimde muhafaza etme fikrini sevdim." 🕸 Mafya▪︎Düşman Aileler▪︎Anlaşmalı Evlilik Yayım tarihi: 22.07.2025