"Çocukluğumuz tohumumuzdur," diye fısıldadı Sırtlan'ın kül olan kalbi. "Tohumumuza kim su verdiyse o şekilde büyür ve yetişiriz." EMARE serisinin, birinci kitabı Sarmaşık, ikinci kitabı Pusula ve son kitabı Maske bu başlık altında toplanacaktır.

"Bacaklarını biraz daha aralaman gerek." dedi o içimdeki kıvılcımın oluşmasına neden olan bir ses tonuyla. İstediğini yaptım ve bacaklarımı iki yana aralayıp gözlerine bakmaya çalıştım ama o, gözlerime bakmak yerine benim bulunduğum pozisyonu izlemeye odaklanmıştı. "Eteğini yukarı çek." dedi ve oturduğu yerde beni izlemeye devam etti. Yine istediğini yapıp eteğimi yukarı çekiştirdim ama bu sefer ona sunduğum manzara yüzünden utanmadan edemedim. O ise benim hâlimi umursamıyordu bile. "Şimdi külotunu kenara sıyırmanı ve kendini okşamanı istiyorum."

*Klasikten uzak aşk/gerçek aile kurgusu. *Yetişkin içerik barındırır. *İlk birkaç bölüm texting --- Ben İzgi. Feris İzgi... Aylarca uzaktan izleyip, hayaliyle yanıp tutuştuğum aşkıma tam kavuşmuşken; aslında kavuşmam gereken bir de ailem olduğunu biraz geç fark etmiştim. Hem de yaklaşık 20 yıl kadar geç... ••• XXII. Acar, nedensiz bir dürtüyle kadının yüzüne bakamadı bir an. Biraz sonra ise yanağının üzerinde uzanan kadının yüzüne nihayet bakmaya cesaret edebildi. Yavaşça eğdiği başını İzgi'nin yüzüne yaklaştırıp alnına dudaklarını bastırdı, dudaklarını hemen geriye çekmedi. Aksine burnunu da saç diplerine yasladı. Saçlarından yayılan kokunun bir ay öncekiyle aynı olmadığını duyumsadı. Fakat umurunda değildi, kokuyu eşsiz kılan Feris'in ta kendisiydi. Kokunun kaynağının o olması Acar için fazlasıyla yeterliydi. "Yeşil gözlü cadı," diye mırıldandı dudaklarını alnından çekmeden. Sesi o kadar kısıktı ki kendisine bile ulaşamamıştı. "Hangi büyüyü üzerimde denedin bilmiyorum ama bu kadar işe yaramış olmasını sen bile hayal edemezdin." ••• XXVII. Savaş, çaresiz bir merakla yüzünü kızının omuzuna doğru yaslayıp kokusunu hissetmeye çalıştı. Bebek kokusunu hatırlamak istese de artık hatırlayamıyordu, burnunda kalan tek koku isli yanık kokusuydu. Savaş, başını kızının omuzuna koyduğunda burnuna dolan kokunun çiçek bahçesinde gibi hissettirmesine buruk bir tebessümle tepki verdi. Bu kokuyu ilk kez alıyordu, bundan sonra hep alabiliyor olmak için ne yapılması gerekiyorsa yapacaktı. Çekindiği, göze alamayacağı hiçbir şey yoktu. "Bitti babam ait olduğun yerdesin artık, uyandıktan sonra bambaşka olacak her şey. Söz veriyorum, her şeyim üzerine yemin ediyorum sana. Ne kalbine ne tenine bir daha zarar gelmeyecek, baban burada, yanında." --- '120122

Ben Efnan Zahredar. Kendimi ailemin biricik kızı, okulumun örnek öğrencisi, dostlarımın sığınağı sanırken yaşadığım her şeyin gittikçe çirkinleşen bir yalan olduğunu anladığımda artık çok geçti... Atıldığım karanlık kuyuda uzattığım ellerimi tutan adamın ellerine tutsak kaldım. Onun cehenneminde yanarken günahlarla kutsandım. Cennet beni kabul etmeyi bırakalı çok oldu. Cehennem ise efendisine sunabileceği en büyük hediye olarak beni kutsadı. ÖLÜ KENT benim cehennemim oldu.

lila: seni kızdırırsam veya perdemi hiç açmazsam mesela, ne olur? atlantis: asla unutmayacağımız şeyler yaşarız, yavrum. Kalp atışlarım hızlanmaya başlarken yutkundum. 〆〆 Kendini tıp kazanmaya adayan Lila, bir gün telefonuna gelen mesaja cevap verir fakat daha sonra neler olacağını bilmemektedir. Konuştuğu bu gizemli adam düşündüğü gibi biri miydi? Kendini bir anda motor yarışlarının, düşman takımların ve dahası; büyük bir sırrın ortasında bulan Lila, bundan kurtulabilecek mi? Hayatını en çok değiştiren ise yakınlarının da bu sırra dahil olduğunu öğrenmek olacaktır. "Kelebekler yağmura yakalandığında önce uçamaz, sonra ölürler yavrum. Sana söylemediler mi? Bu hikayede yağan yağmur benim." 𝔅𝔲 𝔥𝔦𝔨𝔞𝔶𝔢𝔡𝔢 𝔶𝔞𝔩𝔫ı𝔷𝔠𝔞 𝔬̈𝔩𝔢𝔫 𝔨𝔢𝔩𝔢𝔟𝔢𝔨 𝔬𝔩𝔪𝔞𝔶𝔞𝔠𝔞𝔨𝔱ı, 𝔬𝔩𝔪𝔞𝔪𝔞𝔩ı𝔶𝔡ı. 𝔎𝔞𝔫𝔞𝔱𝔩𝔞𝔯ı 𝔨𝔬𝔭𝔞𝔫 𝔨𝔢𝔩𝔢𝔟𝔢𝔨 𝔨𝔬𝔷𝔞𝔰ı𝔫𝔡𝔞 𝔡𝔬𝔤̆𝔞𝔠𝔞𝔤̆ı 𝔤𝔲̈𝔫𝔲̈ 𝔟𝔢𝔨𝔩𝔢𝔶𝔢𝔠𝔢𝔨𝔱𝔦. 〆〆 🏅motor #1 🏅hukuk #1 🏅tıp #1 🏅aksiyon #2 🏅mizah #2

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

İşaret parmağı tekrar yukarı çıkarak baş parmağıyla dudağımı yavaşça okşadı. "Seni öpmeme izin verecek misin?" Lidya Çağsoy yetimhaneden alındığından beri tek gayesi minnet borcu hissetiği onu kanatları altına alan üvey annesini memnun edebilmekti. Sosyal becerilerden yoksun biri olarak hayatını kuytu köşelerde resim çizerek idame ettirmeye çalışırken yaptığı ufak bir hata ona düşündüğünden çok daha pahalıya patlamıştı. Annesi iş gezisine çıkarken onu inanılmaz korktucu bulduğu dayısının evinde bırakmıştı ve o kuytu köşelerde idame ettirdiği o huzurlu hayatı bir anda paramparça oluvermişti. Lidya'nın tam tersine Sonat Çağsoy ne istediğini bilen başarılı sosyal çevresi tarafından hep sevilen saygı duyulan biri olmuştu. Hayatı tıkırında işleyen Sonat'ın evine okulda bile görmezden geldiği üvey kuzeni Lidya yıldırım gibi düştüğünde belirli bir düzende ilerleyen o mükemmel hayatı karmakarışık oluvermişti Artık sonraki günün nasıl geçeceğini tahmin etmeyi bıraksın Lidya ileyken on dakika sonrasını bile tahmin etmek imkansız olmaya başlamıştı. İşte o gün ilk defa onu gördüm. Sanki yaşamım sıfırlanıp miladını günden başlatmıştı. Hayatıma bir yıldırım gibi düşmüştü adeta. Sonat Çağsoy

Onların hikayesi, tutkudan doğan bir vahşetti. Onların hikayesi olanaksızdı. Onların hikayesi imkânsızın üzerine kurulmuş bir piyesten ibaretti. Onların hikayesi olmayandı. Bu hikayede ne aşk normaldi ne de saygı. Bu hikayede ne onlar normaldi ne de aileleri. Bu hikaye; alabora olmuş bir geminin, yeniden inşası üzerine kurulmuş bir serzenişti. ♧◇♧◇♧

"Masalda da gerçekte de kalbi olmayan bütün kızların adı Gökçen'dir..." . . . Kapak: @birkadehsevgi- 🦋🖤

❗HİKAYEDE +18 İÇERİK BULUNMAKTADIR. GEÇEN İSİMLERİN, KURULUŞLARIN VE YERLERİN HİÇBİRİ GERÇEK DEĞİLDİR! HEPSİ HAYAL ÜRÜNÜDÜR! GERÇEK KİŞİLERLE BAĞLAŞTIRILMAMASINI RİCA EDİYORUM! ❗ Sevgisiz büyütülen kalplerin yarattığı dünya olacak bu dünya! Bu sözü ilk duyduğum da kalbim ağrımamıştı ama onunla tanıştığımız akşamdan sonra bu cümleyi okuduğum da ağlamıştım. Ben sevgisiz büyütülen bir kalptim, o ise sevgisizliğe bir kalp verecek kadar beni seven bir adam. 🤍🥥🫧 Yüzüme gelen suya karşılık yerimden doğrulmaya çalıştığımda bana gülen adamın sesiyle havuzun içinde daha da bocaladım. Belime dolanan kol ile suyun üstüne çıktığımda ellerimi omuzlarına yaslayıp derin nefesler almaya çalıştım. Sakinleşmem için her zaman ki gibi saçımı ve sırtımı okşuyordu. "Bu boğulma girişimlerin artık beni korkutuyor." Alaylı sesine karşılık derin nefesler almaya devam ederek alnıma omzuna yasladım. Annesi öğrenmişti ve bir şey dememişti fakat insanların ilişkimizi öğrendikçe aileme yakalanma riskim daha da artıyor, ondan vazgeçmek zorunda olacağım düşüncesi bile beni korkutuyordu. Bu düşüncelerle havuzda yüzmek aklımı toplamı engelliyordu. Elleri kalçama giderek beni suyun içinde kaldırdı ve bacaklarını beline dolamamı sağladı. Titreyen vücuduma karşılık beni havuzun kenarına getirdi. "Bebeğim bana bak." Gözlerimi açmaya çalışıp ona baktım. Bazı anlar onu dinlememek hoşuma gitse de çoğu zaman onun yanımda olup beni korumasını seviyordum. Sağ eli yanağıma koyup gözümün altını okşadı. "Gök ve su birleşip cenneti oluşturdu Adin. Gök ve su olup benim içinde bir cennet oluşturdun." Dudaklarıma yaklaşırken fısıldadı. "Cennetimden vazgeçmem Adin. Sen istemedikçe senden vazgeçmem..." 🤍🥥🫧 Yayın Tarihi: 08.10.2022