Daha iyi versiyonu ile geri dönüyorum... Ben Karaca Güniz... OİA örgütün ilk üyesiyim dünyanın bir çok yerinde üyemiz var. Örgütün kurucusu Osman... çocukluğumun katili olan adam... Görev verdi. Cesur Zahir de olan dünyayı yerle bir edecek silah formülünü çalmamı istedi... planladığım gibi gitmedi hiç bir şey... çünkü... 🎲🎲 Asırlar geçti yağmur üstümüze yağdı biz ise sadece birbirimizin kalp atışını hissetik. Cesur kafasını saçlarımın arasına gömüştü. "Bu kalp atışını duymak için bütün dünyayı öldürmem gerekiyorsa. Öldürüm. Hiç düşünmeden yaparım." Diye fısıldadı kulağıma doğru. Kulağına yaklaşıp. "Bu kokuyu ciğerlerime hapsetmek için tüm dünyayı öldürmem gerekiyorsa. Öldürüm hiç düşünmem." Diye fısıldadım. Cesur'un kalbi daha da hızlandı. Gülümseyip. "Kalbinize sahip çıkın bayım. Yoksa göğsünüzü delip, benim kalbime ulaşacak" dedim hüzünle. Cesur'un güldüğünü duydum. "Hanımefendi Kalbinize ulaştığını sanıyordum, kalbimin." Dedi heyecanla. Vereceğim cevap Cesur için önemliydi. Kalbimdeki sesi dinleyip. ~~~~~~~~ Hadi gelin hep birlikte okuyalım. Şans verirseniz sevinirim. Teşekkürler. Tüm hakları bana aittir çalma durumun'da yasal işlem başlatılacak.. Başlangıç tarihi | 10:02:22 |

Her insan bir yalancıdır. Her insan bir yabancı... Bize öğretileni yapar, bir yalanı yaşarız hayat boyu. Vakti geldiğinde ise yalan hayatlarımıza yabancılaşırız. İsteyerek ya da zorunda kalarak... Biz zorunda bırakıldık ve her şey o gün başladı. Hayatlarımıza yalan o gün bulaştı. Ya da biz öyle sanıyorduk. Biz kim miyiz? Bizler yabancıyız. Belki biraz da yalancı...

Bir metro istasyonu, 14 rehin. Sınırlı yemek, Sınırlı su. Tuzak ve ölümler. Hayatta kalmak için neler yapardınız? Peki onlar ne yaptı? Bu oyununun sadece bir kazananı olacak, Ve herkes bir bir ölecek. Benimle bu oyunu oynar mısınız?

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."