Hoyratça esen rüzgar, kar kristallerini saçlarım ile buluşturuyordu. İleride beni bekleyen bir tehlike vardı. Biliyorum, evet zaten bu tehlike için buradayım, Her adımım da beni destekleyen şey varoluş sebebimdi. Hedefime her bir adımım da yer sarsılıyordu. Belki de sarsılan yer sadece zavallı kalbimden başlası değildi.. Bir yazarın parmaklarına bulaşan mürekkep'in cesediydim ben. Anlamını yitiren her cümle'nin anlamı, boş dudaklardan dökülen sözcüklerin köprücük kemiklerine çarparak parçalandığı andım.. Ben Derin Hanzade.. Her gün kaşlarımı çattığım yerde bir gülümsemem var. Derin Hanzade, hep gizemli olan o kadın, yani ben. Korkularımla güçlenecek mi, yoksa gücümle korkutacak mıydım ? Bilmiyorum, ama tek bildiğim Kalbimin Düşü, hep bir düşüşlere yüz tutar..

hepinize merhabalar unutmadan buraya okkalı bir başlangıç noktası koyuyorum ki daha sonra dönüp baktığımızda evin yolunu bulabilelim.