სილაღე

ზამთარი იყო, თოვლი წითლად ბრჭყვიალებდა მზის ბოლო სხივების გამო, მე სანადიროთ ვაპირებდი წასვლას, იარაღი ავიღე ეზოში გავედი და სახლს დავემშვიდობე. Გიო:დათო როგორ ხარ Დათო:კარგად სად მივდივარ რას ვაპირებ გიო:დღეს აუცილებლად ვიპოვი დათვს Მალევე ტყის პირს მივადექი და აღმართს ნელი ნაბიჯით ავუყევი, ასე იმდენ ხანს ვიარე თოვლის სასიამოვნო ჭრაჭუნით სანამ იმ ადგილამდე არ მივედი საიდანაც სოფელი აღარ ჩანდა. Გზაზე მხოლოდ ბუს ხმა და სიცივე მაწუხებდა. Გრძელი აღმართის შემდეგ გაივაკა გზა და ვფიქრობდი ნაძვნარს ავყოლოდი თუ ხეობას. Გიო:როგორ ხარ? Მემგონი გცივა. Დათო: კი ქუდის წამოღება დამავიწყდა Გიო:მეც დამრჩა,არაუშავს სიარულში გავთბები Დათო:რას ფიქრობ დათვმა უკვე დაიწყო ზამთრის ძილი? გიო:როგორც ვიცი კი Ბოლოს ნაძვებისკენ წავედი, შემეშინდა ხეობაში ფეხი ქვა