Önüme bir kadeh koydu, içine şarap doldurdu ve ince uzun parmaklarıyla masa da bana doğru ittirdi. Kimse dokunmadı, sadece gözlerimiz değdi kadehe ama o kadeh devrildi, kucağıma düştü ve içinde ki şarap bedenime yayıldı. Bu şarap benim kanımdı, şarap şişesinin kırılan cam parçaları benim kalbimdi ve kucağıma düşen bu kadeh benim hayallerimdi. Kadehi bana uzatan bu adam ise ölümle aramda ki tek engeldi.

𝙋𝘼𝙉𝙏𝙃𝙀𝘼 𝙑𝙀 𝙋𝙀𝙏𝙍𝙊𝙑𝙄𝘾𝙃 𝙈İ𝙍𝘼𝙎𝙄 𝙎𝙀𝙍İ𝙎İ, İ𝙇𝙆 𝙆İ𝙏𝘼𝙋𝙏𝙄𝙍. {𝙀𝙩𝙠𝙞𝙡𝙚𝙧𝙞 𝙠üçü𝙠 𝙙𝙚 𝙤𝙡𝙨𝙖, 𝙍𝙤𝙢𝙚𝙤 𝙫𝙚 𝙅𝙪𝙡𝙞𝙚𝙩 𝙧𝙚𝙩𝙚𝙡𝙡𝙞𝙣𝙜'𝙙𝙞𝙧.} 🗝₊˚⊹ Rusya'nın, Romanov ailesine soyu dayanan en asil ailelerinden Petrovich'lerin son oğlu bir suikasta kurban gider. Yakov Petrovich'ten, öldürülen son Petrovich oğlanından 20 sene sonrasında ise, onun bir imparatorluğa çevirmek için uğraştığı örgüt kendi içerisinde bölünmüş, Çekya gücü yeniden ele almıştır. Panthea isimli uluslararası organizasyonun içerisinde, Rusya'nın söz hakkı azalmış ve babasının üretmek adına senelerini harcadığı formül artık tamamen İtalyan Cosa Nostra'sının eline geçmiştir. Her şeyin bittiğini sandıkları yerde, Petrovich'leri bir zehirin bu kadar da kolay öldüremeyeceğini anlayacaklardır. Çünkü Petrovich'ler zehiri gözlerinde ve yüreğinde taşır. Yakov aslında son Petrovich değildir ve Rodeon Kostyev ailesinin mirasını devam ettirecektir. "𝓑𝓲𝔃𝓭𝓮𝓷 𝓫𝓲𝓻𝓲𝓷𝓲 𝓼𝓮𝓿𝓶𝓮𝓴 𝓫𝓲𝓻 𝓲𝓭𝓪𝓶 𝓬𝓮𝔃𝓪𝓼ı 𝓿𝓮 𝓼𝓮𝓷 𝓸 𝓼𝓮𝓱𝓹𝓪𝔂𝓪 çı𝓴𝓶𝓪𝓴 𝓲ç𝓲𝓷 ç𝓸𝓴 𝓱𝓮𝓿𝓮𝓼𝓵𝓲𝓼𝓲𝓷." 🗝₊˚⊹ İsmim Rodeon, Rodya da derler. Dostoyevski'nin en ünlü romanı Suç ve Ceza'daki karakterin isminden geliyor. Tek bir harfi farklı, babam i harfini sevmediğinden olsa gerek onu e ile değiştirmiş. Ama sen bunu bilmiyorsun, sen benim ismimi bilmiyorsun. Ben ise, senin hakkında her şeyi biliyorum. Kimseye söylemediğin günahlarını ve herkesten sakladığın armağanlarını. Küçük kuğu, uçmayı öğrendiğinde geleceğin ilk yer benim kollarım olacak.

İntikamın kıyafetini hiç merak ettiniz mi? Peki ya bedenini? İntikam,nefretle kararmış lacivert gözlerdi. İntikam,bir kafesin ardına gizlenmiş saldırmayı bekleyen bir bedendi. İntikam, ruhunu kasıp kavuran ateşten, uçsuz bucaksız bir buz kütlesiydi. İntikam, karanlığa ait dünyada Siraç Vuslat demekti. Yer altı dünyasının Azrail'i olarak adlandırılmış bir genç adam . Bir kulübe,bir masumun intikamı. Bir kurul, suçsuz insanların günahkar kuklacıları. Ve karanlığın intikamına boyanmış kör kuyularına düşen, küçük narin bir ışık; Elif! O bir anahtar. Kalbine hiç nefret uğramamış bir umut. İntikamın ilk aydınlığı; Günışığı! Onun bir görevi var. Seveceği adamın tek hedefi olan intikam onu yok etmeden, kalbini açtığı bu adamın cehennemden uzaklaşmasını sağlamak. Cehennem, bir ışık için kör karanlığı affedecek miydi? Yoksa bir türlü Azrail'i azad etmeyen intikam, onu anahtarsız kapılar ardında saklamaya devam mı edecekti? Oysa Allah'ın ol demesiyle bütün kapılar açılırdı! İntikamın ölümü, Günışığının baharını getirecekti...

Gazetecilik son sınıf öğrencisi Gün Aksa Alatan'ın hayatı, emniyet müdürü babasının suç örgütü liderinin peşine düşmesiyle büyük bir çıkmaza dönüşür. 'Katil insandı, suç şeytana kaldı.' Varlığı öğrenilen örgüt liderinin oğlunun çıkagelişi düzeni değiştirir. Dosyalar açılır, kader baştan yazılır. Genç kız, bir sergide karşılaştığı adamla, onun da dahil olduğu kör bir karanlığın içine çekilir. Yalanlar, seçimler, şüpheler ve biçilen roller... karanlıkta vaat edilir. Peki, karanlığın ömrü ne kadardır? •

Aldın bir güzelin âhını... Seni eli kanlı zalim bilen gelinin neden tüm dünyayı karşısına aldı? Ne uğruna? Neyin uğruna? Karşısına geçip sorsana! Acım dinmiyor, zihnim susmuyor... "Kimin uğruna, Ahra!" demeye dilim neden varmıyor?

Heves, tıp okuyan ama ressamlık hayali kuran bir öğrencidir. Ailesinin baskısına dayanamayıp evden kaçar ve kumsala gidip sabahlamaya karar verir. O gece yaralı bir halde karşısına çıkan Uras Ata Demir' iyileştirir ve bu iyiliği onun hayatını tamamen değiştirir. ❝Hayatımda birçok kez yıldız kaymasına şahit oldum, izledim... Bu sefer o yıldızlardan biri, sadece kendini değil; beni de aydınlatmak üzere hayatıma dahil oldu. ❞

Okyanus mavisi gözlerinin içerisinde kaybolmak isterken kendimi tamda orada buldum. "YÜZBAŞI KARAY!" Adını duyduklarında tüyleri diken diken olur, yüzünü görenlerin hepsi ölüdür. Rüyalarında rengi olurdu; siyah, beyaz, mor ve gri. Benim rüyam tam olarak siyahın en koyu tonlarında. Savaş bitmedi. Sadece perde değişti. Binalar kül, şehirler enkaz... Gökyüzü karanlık. Ama o hâlâ ayakta. Silahı elinde, künyesi boynunda. Yüzbaşı Karay için emir yok, birlik yok, komuta zinciri yok. Sadece hayatta kalması gereken bir gece ve gerçeği öğrenmesi gereken bir kâbus var. Birde sevdası... Her adımda pusuda bir düşman. Her gölgede eski bir sır. Ve rüyalar artık sadece uykuda gelmiyor. Kurşunların, ihanetin ve karanlığın hüküm sürdüğü bu dünyada, ya uyum sağlarsın... ya da unutulursun. Hazır mısın? Çünkü bu bir rüya değil. Bu, son savaş. Kitabın tüm hakları / bu1yazar adlı kullanıcıya aittir

"Ben Karadenizliyim," dedi dudakları tehlikeli bir gülüşle kıvrılırken. "Biz sabahları ilk olarak hırçın dalgaları görmek isteriz." Gözleri gözlerimdeydi, sıcacık nefesi dudaklarıma çarpıyordu. "Ya evimizin manzarasında... Ya da kollarımızda uyanan kadının bakışlarında..." Dudakları ansızın boynuma değdiğinde, titreyen dizlerime söz geçiremeyip onun kaslı kollarına tutundum. Tırnaklarımı tenine batırdığımı fark edemiyordum. "Çok şey istiyorsun gibi geldi bana," dedim kendimi tutamadan. Güldü. Ona çok yakışan, nadiren görebildiğim bir gülüştü bu. "Karadeniz..." dediği anda, başparmağı nefesimi kesercesine dudaklarımı buldu. "Hırçındır. Asidir. Zapt edilemezdir, vahşidir. Derinlerinde ne olduğunu asla bilemezsin. Onun azgın sularında yüzmeye alışkın değilsen akıntısında kaybolur gidersin. Ve sen Hazel... Tıpkı Karadeniz gibisin." Bir KOR EVRENİ Romanı BU KİTAP YETİŞKİN OKURLAR İÇİNDİR! © Tüm hakları şahsıma aittir. İznim dahilinde olmaksızın alıntı yapılamaz. Bu başlık Arhavili adıyla, 2016'da açılmıştır. Bölümlerin yayınlanmaya başlama tarihi 22 Aralık 2023'tür. Wattpad'de ARHAVİLİ adıyla yayınlanan ilk ve tek hikâyedir. * Bu kitapta okuduğunuz bazı kişiler, kurumlar, olaylar ve kavramlar yalnızca hayal ürünüdür. Gerçekle en ufak bir ilgisi bile yoktur.

Sekiz yaşında, babasını kaybetse de, onu ayakta tutan, ruhunu besleyen bayrağı ve vatanıydı. Yıllar sonra babasının mesleğini göğsü gere gere, tırnaklarını kazıya kazıya alan, üsteğmenlik rütbesine kadar çıkan Elzem Karadoğan, kaos timinin komutanıydı. Ta ki, gittiği görevde, kimliğini gizlemiş bir yüzbaşı ile tanışana dek. Yüzbaşı Barut Kara Saruhan, ikisinin de kaderinin gökyüzünde çizilişinin adımını atmıştı. İki yıldız yan yana durduğunda, gün doğumunda kaybolacaklarından habersizlerdi. ** Tuttuğum silahım kabuslarımın başını çekse de vazgeçmeyen bir ben vardım. Yıkımlarım, parçalanmışlıklarım, yok sayılışlarım, ölümlere şahit gözlerim, yaşadığım darbelere karşı dik duran başım. Hepsi ama hepsi bendi. Ben kimdim? Buydum. Ölümdüm, yaşamdım, intikamdım, kaybedendim ya da kazanandım. Bir çocuk vardı geçmişte dur durak bilmez, delinin teki. Bilirdim hep, canı yanardı. Ne kadar gülse, ne kadar mutlu hissetse akşamında yalnız kalması yeterdi. Zaman, onun için milim milim işlerken, yalnız o küçük kız çocuğu büyüdü, kadın oldu. İlk vatan dedi sonra acım. Onu ve babasını yıkanları parçalamaya yemin etti. Yolunu çizdi, gücünü buldu, öfkesine sarıldı, kanayan yarasını umursamadı, kararan gözleri; ölümü fısıldıyordu. ** "Bir kaç dakika önce çok doğru söyledin. Tanışalım." Elini sıkmadım. "Batak." "Gerçek adın ne?" "Yok." dedim sertçe. "Batağım." "Bataksın," dedi boş elini kendine çekip, cebine sıkıştırırken. Anlamış gibi başını aşağı yukarı sallarken, gülümsedi. Az önceki sinirli halinden eser yoktu. Gözlerimin içine içine bakarken, "Yüzbaşı Barut Kara Saruhan." demesiyle başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Dudaklarım aralandığında, rütbe yukarımda olan komutanımı tehdit ettiğim gerçekliğiyle yüzleşiyordum. [30.06.23] | yetişkin içeriktir. |

Dile kolay olan bazı sözler kalp için de geçerli değilmiş . Ben bunu er ya da geç öğrenecektim. Şimdi bütün çıplaklığıyla bütün ihtişamıyla karşımda dikiliyordu . Boğazımı düğüm düğüm eden bu sancıya dayanabilmek için çok çaba sarf ediyordum. Dilim lal olmuş konuşamaz hale gelmiştim. Söyleyeceklerimi kursağımda bırakmıştı. Aklımda sırasıyla kurduğum cümleleri dışa aktarıcakken boğazıma takılıyor ne onu sesli bir şekilde dile getirebiliyordum ne de onu zorlukla yutkunabiliyordum. Yüreğimi taşlıyorlardı sanki. Bana "Bitti , Firuze..." demişti. Bizim bütün aşkımızı iki cümleyle heba etmişti. Belkide onu o beni bitirdiği an ismini zikreden kalbimden söküp atmalıydım. Denedim, hemde çok... Ne onu sökebildim şu yüreğimden ne de ismini silebildim alın yazımdan... Ah şu yara, açıldıkça büyüdü. Yüreğinde derin nefesler aldığım adam beni yüreğinin en kuytu köşesinde hiç bilmediğim bir yerde elimi bırakmıştı... Ya da elimden hiç tutmamıştı...