Hafıza kaybı yaşayan bir kız ve telefonunda Aşk diye kayıtlı tanımadığı bir numara. Bu onların birbirini bulma hikâyesi. ---------- Asena: Kimsiniz? Aşk: Bunu ben sormalıyım. Aşk: Kimsin? Asena: Ama numaranız bende kayıtlı. Aşk: Ama bende kayıtlı değil. Asena: Başıma bir olay geldi. Daha doğrusu bir kaza. Bu sebeple bazı sorunlarım var. Yanlış bir şey yapmak istemiyorum. Bu yüzden ismimi söyleyemeyeceğim. Asena: Rahatsız ettiğim için üzgünüm. Aşk: Eski sevgilim ve arkadaşlarımın birçoğu şu an beni engellemiş durumda. Anlayacağın hiç sevilmeyen bir tipim. Aşk: Ve sen beni tanımıyorsun ama sende numaram var? Aşk: Rehberinde ne diye kayıtlıyım onu söyle bari. Seni tanıyor muyum merak ettim. Asena: Rehberimde...Aşk diye kayıtlısınız.

Toprağın kokusunu ciğerlerime çektim. Ait olduğum yerden çok uzaktaydım, bu ev bana ait değildi. Yerine oturmayan bazı şeyler vardı. Ben Suçlu değilim, onlar Suçlu. Bu hayatı yaşamam benim Suçum değil. Bu hayata katlanmamda benim Suçum değil. Suç, Suçlu olan kişinindir. "Sen gelmesen de ben beklerim. Ne olacak sanki cebimden mi gidiyor, canımdan gidiyor." Böyle olmamalıydı. Biz, böyle bitmemeliydik.

"Sen de şu filmlerde ki kötü çocuklardan olmalısın" dedim. Güldü; "İnan bana o çocuklar fazla iyi" Kölelik unutulmuş bir kavramdı ama onlar için değil... Derin yaşadığı küçük kasabada hayata tutunmaya çalışan ve tüm zorlukların üstesinden gelmek için uğraşan genç bir kızdı. Ancak onun için en büyük zorluğun kasabaya gelen yeni çocuk olduğunu henüz bilmiyordu. Ama öğrenmek üzereydi. Rüzgar Ateş, Derin'in en büyük zorluğu olacaktı... --&-- Anne baban sana güçlü erkeklerle uğraşmaman gerektiğini söylemedi mi küçük kız? " dudaklarını kıvırdı. "Hayır öğretmedi. Güçlü erkekleri alt edebilirim" "Öyle mi dersin?" Dedi iddaya girmek istercesine. " öyle ayrıca etrafta güçlü bir erkek göremiyorum. Sadece yağmurdan kaçan bir şeker var." Dedim gözlerimi başından aşağıya süzerek. " üstelik tatlı bile değil" dedim. " Tadına bakmadan emin olma derim" dedi gülümseyerek. --&-- Ama biz insanlar böyleydik işte. Sonunun mezarlığa çıkacağını bildiğimiz yolu elimizde umutlarla yürürüz. Sonrasında yaşanılan her şeyi kuru bir toprağa gömer, göz yaşlarımızla sular bu kez acılarımızla o yoldan geri döneriz. Üzerinden belli bir zaman geçtiğinde ise gömdüğümüz hatıraları anımsar en güzel çiçekleri bırakırız yaşanmışlığa. Sonumun böyle olduğunu bile bile yürüyecek miydim bu yolu. Sonu hüzündü hüsrandı ama bu adam neden bu kadar güzel kokuyor. Düşüncelerimi etkiliyor sıcak göğsü beni sarmalayan kolları.