Bana nazik yalanlar söyle Usulca kır kalbimi Pişmanlık kekremsi, kurak bir tat bırakır kursakta Kaybolursan diye ezberle bıraktığın izleri Düştüğümüz karanlıkta yaralarımdan tanı beni Eftalya Gürel; fazla kiloları, başarısız akademik kariyeri ve kötü sosyal ilişkileriyle başarı basamaklarını hızla çıkan dünyaca ünlü keman virtüözü kız kardeşinin aksine ailesinin ayrık otu olarak yaşamını sürdürmektedir. Yarı zamanlı çalıştığı gazetenin bünyesinde haber yapmak için gittiği özel bir davette farkında olmadan kötü kurdun inine girer. Ortadoğunun en tehlikeli tetikçilerinden birisi olan 'Kesik' hatasız çalışmasını öngörülemez tehditlerle titizlikle ilgilenmesine borçludur. Ancak avlamak için peşine düştüğü kızın fotoğraf makinesinde bir sonraki hedefinin resimlerini gördüğünde elindeki kuzunun sandığı kadar masum olmadığını anlar ve onu da sorgulamak için beraberinde götürür. "Beni öldürecek misin?" "Bugün değil." Derler ki; kaçtığımız her savaş bir gün suret kazanır ve en çekici kılıkta karşımıza çıkmaya başlarmış. Hem birbirlerine hem de dışarıda patlak vermek üzere olan savaşa karşı dururken Ofelya'nın ortadan kaybolmasıyla Eftalya kendini geri dönülemez bir şekilde bu karanlık dünyaya kötü kurdun elini tutarak girerken bulur. "Güzellik beyhudedir Eftalya. Ona nasıl baktığına, nasıl algıladığına göre değişir. Sendeyse başka bir şey var; aradığımın farkında bile olmadığım bir şey.." 'İfade edilmemiş duygular asla ölmez, sadece diri diri gömülür ve sonradan daha korkunç şekillerde tezahür ederler.'

"Zehri altın bir kadehe doldursan da içeni kurtarmaz, sadece acıyı parlatır."

Alya Arıkan, renklere aşık ancak hayata karşı bütün beklentisini kaybetmiş bir kadındır. Giydiği çiçekli elbiselere ve sürekli yüzünde taşıdığı sahte gülümsemelere rağmen, içinde her an her şeyden vazgeçmek üzere olan bir ruhu vardır. Barbaros Dora ise... Alya'ya aşıktır. En azından Alya'nın bilmesi gereken tek şey bu olmak zorunda. ▪︎▪︎▪︎ "Bir seri katil değilsin, değil mi?" Ani sorum karşısında kaşlarını çatacak gibi olsa da kendini hemen toparlayıp aynı mimiksiz haline geri döndü. "Bir seri katile mi benziyorum?" Ellerini masanın altına aldığı için parmaklarını kontrol edememiştim. Haftalardır buna bakmayı akıl bile etmediğimi tam o an fark ettim. "Bilmem... Hiç seri katil görmedim. Evli değilsin, değil mi?" "Değilim." Dedi hiç düşünmeden, düz bir sesle. Hah... "Bu gece benimle sevişmek ister misin?" ▪︎▪︎▪︎ (+18) Hikaye sadece yetişkinlere yöneliktir. Lütfen bu uyarımı dikkate alın. 26.07.2023

"Derler ki, kış ne kadar sert olursa olsun, aslanın izleri karın altında kaybolmaz." Kış geri gelmişti; kar fırtınası her yeri sarmıştı. Ve kar erimeye başladığında, sırlar ortaya çıkacaktı. Midas'ta hiçbir sır gizli kalmazdı. Açelya, üniversite için Devin'i terk edip Midas'a geldiğinde karşılaşacaklarından habersizdi. Yeni bir hayat, yeni arkadaşlar ve kalbini parçalara ayıracak o aşkla tanışacağını bilmiyordu. Kalbi ikiye bölünecek, terazide bir taraf ağır basarken her şey düşündüğünden çok daha karmaşık hale gelecekti. Bazen her şey ölümle başlardı. Bazen ise bir yabancının şehre gelişiyle. Midas'ta yeni bir dönem başlıyordu. Cemiyet üyeleri, ışıltılı davetler, göz alıcı partiler ve arkadaşlıklar... Her şey büyüleyici görünüyordu. Ama Midas'ın parıltısı insanın gözünü kör ederdi. O ışık ruhunuza işler, kalbinizi donatır ve vicdanınızı yitirmenize neden olurdu.

Son yirmi yedi saniye. Zaman gelmişti, kulaklıktaki ses son kez konuşacaktı. "Sonuna geldik, küçük hanım," Alacağı canları düşündükce duyduğu memnuniyet, gözlerini daha da büyütüyor, gülüşü dudaklarını aşmaya çalışıyordu. "Cana can!" Sesi sert, ancak bir o kadar da memnundu. "Kadına kadın!" Keskin nişancının parmağı yavaşça tetiğe baskı yapmaya başladı. "Kıza kız, Anıl!" Beş saniye... "İşini bitir!" "Onun gözleri, özgürlük bulduğum gökyüzü değil, boğulacağım denizdi. Ama artık boğulmaktan korkmuyordum, çünkü ben de onun yanmaktan korktuğu ateşe dönüşmüştüm." Bu kitapta bahsedilen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür; her ayrıntısı, sadece kurgusal bir dünya oluşturma amacını taşımaktadır.

Bir ihaneti susturmak için tetiği çektim. Ama her kurşun yankısını bırakır. Moskova'nın gölgesinde saklanan çürümüş sırlar şimdi su yüzüne çıkıyor. Ve ben, kendi yazdığım felaketin tam ortasındaydım.

İntiharı düşünmekle intihar etmek arasındaki boşluk... Birinde alınan nefes, diğerinde son nefes... O boşluğu dolduracak bir gün fiiliyete geçmemek için yıktığımız kalplerin cesetleri. Seni koruması için var ettiğin cesetlere basarak ilerleyeceksin kendi intiharına. Onlar öldüğüyle kalacak, sen yok ettiğin kendinle... O ölecek, sen yok olacaksın. Ruhunla gömecekler, uçamayacak. Çoktan kanadını kırmışlar... Peki ya senin öldürdüklerin? Ben öldürdüm, ben de öldüm... Katillerin yası tutulur mu? İsterdim... Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Bade, ince bir iplikle ördüğü hayatının ve geçmişinin yükü arasında dengede kalmaya çalışırken, her şeyin yeterli olduğuna inanıyor. Ta ki Kayra ile karşılaşana dek. Kayra'nın sessiz varlığı, Bade'nin sınırlarını parçalarken tehlikeli bir oyun başlıyor. Hayatına açtığı yarıklardan hem bugününe hem de geçmişine uzanan karanlık sırlar sızıyor. Gerçekler açığa çıktıkça aralarındaki bağ, karanlık bir bağımlılığa dönüyor. Birini anlamak, onunla beraber delirmeyi göze almak demektir. Bazı sırlar ne dile getirilir, ne de unutulur. Bazı sırlar yalnızca kanla mühürlenir. Ve bir bütün olmak için, birlikte parçalanmak gerekir.

"Ama bilmelisin; Sarraf tüm değerli taşları satar, bir tek Yakut'u kendine saklar." - Birbirimizi severek gururumuzu yitirdik, ihtiraslarımızın esiri olduğumuz yerde aklımızı ve korkup uzaklaştığımızda bağımızı yitirdik. Geri döndük, kazanacağımızı sandığımız her an kaybederek inancımızı yitirdik. Birbirimizi yitirdik. Kendimizi bitirdik. Ve geriye, birkaç hatıradan başka hiçbir şey kalmadı; ama onları da anımsayamıyoruz. Çünkü çok sevip de yine yenilmekten korkuyoruz. Fakat onsuz bir savaşın galibi olmak fazlasıyla vahim, bu yüzden onu sevmek- Unutmamam gerekli; birbirimizi severek gururumuzu yitirdik, ihtiraslarımızın esiri olduğumuz yerde aklımızı...

Ayın on dördüncü gecesinde, doğduğu obada, sırf herkesten farklı olduğu için lanetlenen ve ölmeyi hak ettiği düşünülen bir bebekle başlamıştı her şey. "Obada küçük bir kız doğduğunu söylediler, Annesiyle atası o kız için öldü dediler. Çünkü iblis sandılar, Gece yarısı nehirde boğmayı istediler. Ateş böcekleri her şeyi duydular, Dilden dile ağıt yaktılar. Bunu öğrenen kelebekler toplanıp bir günlük ömürlerini verdiler, Aynı gece de öldüler, Yaşasın diye bebekler."