Doktor Annabelle Clarke, dönemin en ünlü ruh sağlığı merkezi Windsor Kliniği'ne kabul edildiğinde, sadece hastalarla başa çıkmak için değil, kendi içindeki karanlıkla savaşmak için de hazırlıktaydı. Kliniğin sessiz koridorlarından yükselen gizemli fısıltılar, onu içine çekeceği bir dünyanın kapısını aralıyordu. Akıl sağlığını korumak artık yeterli değildi; Annabelle, merkezin unuttuğu sırları ve gölgeleri keşfetmek zorundaydı. Aksi takdirde, bu klinikte gerçekten neler olduğunu öğrenemeden, kendi ruh sağlığını da kaybedecekti. 96 numaralı odada kalan hasta, isimsiz, tekinsiz. Yıllarca bir başına kaldığı odada dünyadan bihaberdi, ümitsiz vakaydı. Ya da sadece öyle düşünüldü. Annabelle, onu iyileştirmekte kararlıydı. Ancak bu, gerçekten istediği bir şey miydi? Wattys2018 Hikaye Ustaları Ödülü Kazananı 🏆

Kırık kalbimi nereye saklasam . Kimseler görmese kimseler bilmese... Yüzüme kondurduğum "içten" tebessümüm ne kadar gerçek . Kim görebilir ki... En derinlere gömdüğüm hüznümü ... Yıllarca kimselere göstermedim göz yaşlarımı şimdi neden durdura mıyorum? Beni bu kadar ürküten ne var bu bir çift kara gözde ? Ne kadar kaçsam yine çıkıyor karşıma... Kalbim söz dinlemez olmuş , tüm öfkemin sebebi bu .

.

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

İçindeki kocaman boşluk hissiyle yeni bir şehire taşındı, Duru. Bumerang gibi kendini tekrarlayan günlerden biraz olsun kurtulmak istiyordu. Öyle de oldu. Yeni şehir beraberinde gömülü sırları getirdi. Hayatın acımasız gerçekleriyle ilk kez karşılaşan Duru'ya iki kişi destek oldu. Birisi yakışıklı mı, yakışklı; Çağan. Diğeri ise gözlerinde gökyüzünü taşıyan; Atlas. Peki, aşk tek kişilik miydi, Herkese güven olur muydu? İşte bu soruları Duru'ya gelen gizemli mektuplar cevapladı. Duru'nun hayatının yıkılış ve yeniden inşa edilme hikayesi!

■Küfür ve argo kelimeler içerir. Çığır, bana bakıp "Voleybol Katili." diye mırıldandı. "Biraz sonra sadece voleybol katili değil Sığır katili de olacağım." °•°•°•°•°•°•° Gözüm Grinin Elli Tonu kitabına takıldığında "Acaba şunun sonu nasıl bitiyor?" Diye sordum. Yaren benim baktığım yere baktıktan hemen sonra gözlerini başka yere çevirip "Tövbe." Dedi. Kıkırdadım. "Bak şimdi, ben senin önünü kapatayım sen de hemen sonuna bak. Tamam mı?" °•°•°•°•°•°•° Hoca yoklama alırken "Çığır Yaran." İsmine takıldım ve kahkaha attım. Yanımdaki çocukla muhabbet kurmak için "İnsanlar ne isimler koyuyorlar Çığır ne ya sığır gibi." Dedim ve çocuk o an yerin dibine girmemi sağlayacak birşey söyledi. "Burdayım!"