Ela veya kahverengi. Gözlerinin rengi bunlardan biri işte,çözemiyorum. Tek bildiğim baktıkça daha bir aşık oluyorum, daha bir bağlanıyorum. Peki ya gülüşü? Gözlerinin kısılması, dilinin dişlerinin arasına yerleşmesi ve o muhteşem melodi. Sanki o güldükçe etraf aydınlanıyor, her taraf parlıyor. Biliyorum, hayatımı onun çevresinde döndürüyorum. Bunu herkes söylüyor. Ama olsun, seviyorum işte. Tek bir şey var. O iyi değil, hissediyorum. O eskisi gibi değil. Her yerde gülen, durup dururken bağıran o mutlu çocuk yok. Gitmiş. Ama bunların hiçbiri onu sevmeme engel değil. Çünkü o, Zayn Malik. Hayatıma giren beş şapşaldan en mükemmeli. 04/12/2014 #25

The Truth about love

Sonbaharda dökülen yaprakları biliyorsun, değil mi? Aslında başlangıçta hepsi harikadır, o kadar yeşil ve canlı gözükürler ki, onların buruşup çirkinleşebileceğine inanamazsın. Fakat o yapraklar dökülür, sonra İlkbahar geldiğinde yeniden eski hallerine dönerler. Kısır döngü gibidir. Dökülmelerini umursamazsın; çünkü zaten eski hallerine döneceklerdir, değil mi? Bir şekilde dönerler. Aklına hiç, ağacın hastalık kapabileceği, yok olabileceği gelmez. Sen her geldiğinde, ilkbahar gibi hissettiriyor. Ama sonra.. Dökülüyorum, Zayn. Eski halime döneceğimi biliyorsun ama ya yok olursam? Sen gelmeden önce, sonbaharın yalnızlığı beni yok ederse? *** Merhabalar! Bu benim wattpad'de yayınladığım ilk hikayem, ve çok heyecanlıyım aslında. Bu tanıtım amaçlı değil de, daha çok hikayenin adıyla bağdaştırabilmeniz için yazdığım bir kesit. Her neyse, okuduğunda beğenen kaç kişi var bilmiyorum fakat oy verip yorum yapmayı unutmazsanız, çok çok memnun olurum. Tanımasam da -ki tanışmamız size bağlı :D- sizleri çok seviyorum. İyi okumalar!

İki tane rol arkadaşı düşünün. Oynadıkları roller birbirlerine aşık fakat onlar set dışında iki yabancı gibiler. Ama size bir sır vereyim mi? Bir tanesi gerçekte de rol yapıyor.

Zayn Malik fan fiction'u. Hadi açıp okuyun! * "Ne yapacağım peki?" onun sesiyle kendime geldim. Ona döndüm. "Kapıdan çıkamazsın geç oldu, herkes dönmüştür. Penc- pencere! Evet." İtiraz dolu bir ifadeyle bana baktı. "Hayır. I-ıh." "Evet." Sesini yükseltti. "Hayır!" "Başka seçeneğin yok!" sıkkın bir ifadeyle pencerenin yanına gitti. Camı açtı ve dışarıya baktı. Odam çok yüksekte değildi. Sadece penceremin altında çim değil beton vardı. Eheh. Bunu o da fark etmiş olacak ki korkuyla bana döndü. Destekleyici bir gülümsemeyle ona baktım. *

Bir dövme ile başladı.