Sen yağmura binlerce şiir yazdın. Ama yağmur, yağmur olduğunun bile farkında değil. Gerçeği bu. Bu şekilde oluştu. Sen öyle olma. Senin gerçeğin, hayatın boyunca bir dram filmiydi. Bir dramın bir dramla çarpışmasıydı. Parçaların sana saplanmasıydı. Cam kırıkları. Sen öyle kırılma. Birini sevdin. Ve o gitti. Sana göre acı, bu. Sen öyle acıma. Bak, gökyüzünü terk etti güneş. Sen öyle yapma.

Seni mutsuz masal kahramanları büyütmüş. Her biri sana kendinden yetmiş yedi parça. Hepsi de ruhuna saplanan hançer. Hepsi de niye yaptın diye haykırmak içinden. Bunların hepsi de acı. Ama sen bunu sevdin. Buna alıştın. İyileşmesinden çok sökülmesini bekledin bir dikişin. Açılmasından çok kapanmasını bir kapının. Kendine bir ad bulabilen her şey fazla sana. Sen bulamadın. Kendine her şeyi çok gören. Fazla bulan. Ait hissetmeyen. Yarım kalan. Yıldızları gölgede bırakan adam çırpınıyor hala. Sen tek saniyesini dahi hatırlayamasan da. Loki: God Of Mischief'in devam kitabıdır.

O, dans ederken, geçmiş ikinci bir rôlle arka planda bozuk bir plak gibi çalıyor, balerine eşlik ediyordu. Geçmişin ondan çaldığı, çalacağı çok şey varken, şeytan, cehennem obruklarından acıyı çıkarmaya devam ediyordu, iki ruh için. Günâha bulanacak, doğarken çoktan günâha bulanmış iki ruh için. Balerin ölüydü. Bunun farkındaydı, genç adam. Ama dans ediyordu. Dans etmeye devam ediyordu. Cemile Başak Doğru Başlangıç- 24 Kasım/ 2017

Beş temel duygu... Aşk, nefret, korku, öfke ve sevgi. Hepsi bir noktada birbirinden ayrılır, herbiri yüzlerce hisle evrenin enerji merkezine bağlanan ruhların kendi içinde yaşadığı dalgalanmalarının sonucudur. Aşk, en derin dürtülerden oluşan bir bağlılık okyanusunun dalgalarını besler. Nefret, uçsuz bucaksız galaksilerin kendini hapsettiği sonsuz bir kuyuya benzer, karanlığı yoldaş edinir. Korku, depremlerin dünyayı sarsması gibi sarsar insan bedenini, titretir ele geçirdiği kişiyi. Öfke, yer kabuğunun onlarca kat altında yer alan magma misali alev alev kaynar, ruhu zehirler. Sevgi, ebedi sadakatı tutkulu sarmaşıklarıyla oluşturur, yaşam özünü besler ve benliklere çökmüş acıyı paramparça eder. Ve işte bu noktada, yargılama da onlara düşer. © elenabluove