Ona söylediğim o sözler, ayık kafayla yaptığım itiraf hâlâ hafızamdaki canlılığını koruyordu. -Senin için her şeyi yapacak olan birine bi' şans vermedin. Onu görmedin bile. Gittin o Mert malını sevdin. Sonra seni aldattı. Sonra sen bi' şans daha verdin. Ona iki şans verdin bana bi' şans vermedin! ---

Sana gitme demeyeceğim. Üşüyorsun ceketimi al. Günün en güzel saatleri bunlar. Yanımda kal. Sana gitme demeyeceğim. Gene de sen bilirsin. Yalanlar istiyorsan yalanlar söyleyeyim, İncinirsin. Sana gitme demeyeceğim, Ama gitme, Lavinia. Adını gizleyeceğim Sen de bilme, Lavinia.

"Sonra o çıkıverdi karşıma, hem de en ihtiyaç duyduğum anda... O, güven duygusuna en muhtaç olduğum anda çekip çıkarıverdi beni..."

...

Keşke yanına yatıp kokusunu içime çekebilseydim. Olsun, bu saatte evime geldiğine göre en azından onu izleme hakkım vardı bence. Yatağın dibine çöküp kulaklığımı taktım. Onu izleyerek müzik dinlemek kesinlikle alkolden daha iyi bir çözümdü.

Sabahları seviyorum, insanları seviyorum, filmleri, şarkıları, kitapları, sıcak ekmeği, kalabalık sofraları, çikolatayı, minicik bebekleri, rüzgârda yaprak olmayı, geceleri yıldız olmayı, yaz gecesinde yağmur olmayı seviyorum. Ama en çok seni seviyorum. Varlığında ve yokluğunda, bir tek seni... 🤎💚

Anaokulunda kesişen yollar, araya giren uzun sayılabilecek bir zaman ve sonrasında yeni bir hobi... Hayat onları henüz biri 3 biri 5 yaşındayken birbirine bağlamış ama onlar bunu biraz geç anlamış... ~Zehra~ 'Bu gamzeler, bu çekik gözler hayal meyal hatırladığım, küçükken beni her an, nasıl olursam olayım gülümseten gamzeler olabilir mi? Tıpkı onlar gibi sıcak, onlar kadar eşsiz ve onlar kadar beni içine çeken... Henüz 3 yaşında gördüğüm adını unuttuğum ama küçük küçük birkaç anısını hatırladığım o kişiye ait olabilirler mi? Yıllar önce kaybettiğim elimde sadece birkaç fotoğrafı kalan o kızı bulmuş olabilir miyim?' ~Hande~ 'Bu küçücük çene, bu girdap yeşiller... Hayatımın en keyifli anlarından kalan o kişiye ait olabilirler mi? Benden 2 yaş küçük olan o sevimli kızın olabilir mi? Henüz 5 yaşındayken tanıdığım ama bir türlü unutamadığım o kız... Adı neydi sorsanız hatırlamam ama o gülünce hafif kısılan gözlerini hiç unutmadım. Nerede ne yapar bilmem ama elimde kalan birkaç fotoğrafına hemen hemen her gece bakarım. Şimdi aradan geçen onca zamandan sonra bu karşımdaki kız o kız mı? Onu gerçekten bulmuş olabilir miyim?'

Her şeyimi sana verdim, sevdiğim kadını bile... Bazen bana öyle bakıyor ki, beni tanıdığını hissediyorum. Eskisi gibi bakıyor anlıyor musun, şaşırıp kalıyorum, umutlanıyorum. Ama sonra... Sonra yine buz kesiyor o bakışlar, yine hissizleşiyor, yine yabancılaşıyor bana. Belki de benim kabullenmem gerekiyor artık. Ben onu sana bıraktığımda kaybettim, beni unuttuğunda değil....

O eski tanıdık koku...

"İyi akşamlar!" Sesi hiç değişmemişti. Zehra, özlemle kısa bir an için bile olsa Hande'nin yüzünü izlerken, Hande de o esnada Sedat'la el sıkışıyordu. "Tebrik ederim, sizin de düğününüze kalamamıştım." Gözlerini kapattı Zehra, bu sözleri Hande'den duymak acı vericiydi. Ancak uzun süre böyle kalamazdı. İçten içe yaşadığı utancı yüzündeki sahte tebessümle maskeleyerek gözlerini açtı tekrar ve bu sefer de Hande'nin ona doğru uzattığı elini sıktı. Bir yabancıymış gibi bakıyordu gözlerine. Yüzündeki tebessüme rağmen soğuk ve mesafeliydi. "Yanındaki kim?" Lanet olasıca Sedat, bu soruyu soracağını biliyordu. Elindeki kadehi stresli bir şekilde dudaklarına götürürken Hande'nin verdiği yanıtla yarıda durdurdu. "Ah doğru, tanıtmayı unuttum" dedi Hande, gülümseyerek. Bakışlarını Sedat'ın yüzünden çekip yanındaki kıza döndü ve elini beline sararken bu sefer de cevabı vermek için Zehra'ya döndü. "Tanıştırayım, nişanlım Stella!"