''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Lütfen karantinayı okumayanlar okumasınn

Bu serinin 2.kitabından bakarak yazıyorum

BAZI ŞEYLER GÖRÜNDÜĞÜNDEN ÇOK FARKLIDIR Eğer vampirlerin bir film efsanesi olduğuna inanıyorsanız bu kitabı okumadan kapatın. Şayet içinizde gerçek olduklarına dair azıcık bir kırpıntı varsa bile bu kitabı okuyun. Büyükler, dünyada bir tek insanların yaşadığını zannediyor. Bu yüzden, vampir gördüğünüzü söylerseniz size inanmazlar, hatta en sevdiğiniz şey üzerine yemin etseniz de durum değişmez. Hele bir de beyaz kanatlı vampir gördüğünüz konusunda ısrarcı olursanız işte o zaman hapı yuttunuz demektir. Soluğu bir psikoloğun karanlık odasında, karşınızda sürekli esneyen bir adamın veya sürekli saçıyla oynayan bir kadının bezgin bakışları eşliğinde, göz kapaklarınızın kapanmasına mani olmaya çalışarak geçireceksiniz demektir. Aslına bakacak olursak büyüklerin bu gerçeği gizlemeleri kadar doğal bir şey olmaz, çünkü vampirlerin bir kısmı korkunç olmasa bile büyük bir bölümü korkunçtur. İsmim Luk Bartın, 13 yaşındayım. Geçen aya kadar Norveç'in en doğusunda, çoğunlukla fakir insanların yaşadığı büyük bir şehirde yaşıyordum, ta ki bir gün başıma korkunç bir olay gelene kadar. Sıradan bir gündü. Okul çıkış saati çoktan geçmişti. Çocuklarını almaya gelen büyüklerin telaşları bitmiş, yerini derin bir sessizliğe bırakmıştı. Saatlerce okulun kapısında dikilip annemin gelmesini bekledim ama gelmedi. İlk başlarda çikolata fabrikasında işlerin yoğun olduğunu ve mesaiye kaldığını düşünmüştüm ama öyle olmadığı ortaya çıktı. Başına kötü bir şeyler geldiği kesindi. Okul Müdürü Bay Hansın durumu fark etmiş olmalı ki, ağır adımlarla yanıma gelip tepemde dikildikten sonra tok bir sesle: "Benimle gel evlat!" demişti. Kapıdaki tabelada "ENLEY KARAKOLU" yazan bir yerden içeri girmiş, kocaman göbeğini kaldırmakta zorlanan siyah deri montlu, mavi renkli gömleği olan ve gömleğinin cebinden

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."