ပြန်​ပေါင်းမထုပ်မဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ပါပဲ ​အော်ရိုရာ မင်းရယ် ကိုယ်ရယ် မီး​လောင်​နေတဲ့ တိမ်တိုက်​တွေရယ်...။

ငါတုိ႔အကုန္လံုးက ခရီးသြားေတြပဲေလ တစ္ခါတစ္ေလ ျဖတ္တုိက္မိတာမ်ဳိးေတာ့ ရွိတတ္ၾကတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ခရီးတစ္ခုတည္းကိုတူတူေလၽွာက္လုိ႔မရဘူးလား ? ငါတို့အကုန်လုံးက ခရီးသွားတွေပဲလေ တစ်ခါတစ်လေ ဖြတ်တိုက်မိတာမျိုးတော့ ရှိတတ်ကြတာပဲ။ ကျွန်တော်တို့ခရီးတစ်ခုတည်းကိုတူတူလျှောက်လို့မရဘူးလား ?

" အခ်စ္ " ဆိုတဲ့ အကၡရာေလးထဲက ေပးဆပ္ရျခင္းေတြမွာ ငါ့ က္ိုယ္ ငါပါ စေတးခဲ့တယ္ မင္းကိုေတာ့ လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္တယ္ " အချစ် " ဆိုတဲ့ အက္ခရာလေးထဲက ပေးဆပ်ရခြင်းတွေမှာ ငါ့ က်ိုယ် ငါပါ စတေးခဲ့တယ် မင်းကိုတော့ လွတ်မြောက်စေချင်တယ် 🚨🔞

"ကျွန်တော် အခုဘယ်ရောက်နေတာလဲ?" ရေနံချေးဝနေတဲ့ ပျဉ်ထောင်အိမ်ကြီးထဲမှာ မီးအိမ်က အလင်းတစ်ခုပဲ ဖြာကျနေတယ်။ရေဒီယိုလို့ ယူဆရတဲ့ လေးထောင့်ဆန်ဆန် အရာဝတ္ထုလေးထံက ပျံ့လွှင့်လာတာ က သူနဲ့ အတော်လေးမရင်းနှီးလှတဲ့ ၂ဝရာစုလောက်က မြန်မာသံစဉ်တွေ။ ဘေးအခန်းနံရံမှာ ကပ်ထားတဲ့ ပြက္ခဒိန်ကို အကြည့်ရောက်တော့ သူအံ့သြလွန်းလို့ အသက်ရှုဖို့တောင်မေ့လုလု။ တနင်္ဂနွေရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ မြင်ဖူးတဲ့ မင်းသမီးကြီးခင်သန်းနုရဲ့ Young version ညို့အားပြင်း ဓါတ်ပုံက သူ့ကို တဒင်္ကာ ဆွံ့အစေတယ်။ "အခု ...အခု ဘယ်နှခုနှစ်လဲ?" "အို လူလေးမမှတ်မိတော့ဖူးလား?ဒီနေ့က တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ကျော် ၁ရက် ၁၃၃ရလေ " "ခင်ဗျာ" ရွှေဘီးဆံပတ်နဲ့ ရှေ့က ဘွားတော်ကိုကြည့်ပီး သူ့ခေါင်းတွေ ချာချာလည်သွားသလိုပင်။ ဘာလဲ.. ငါအခု ဝတ္ထုတွေထဲကလို လွန်ခဲ့တဲ့ အနှစ်၄ဝကျော်မှာ ပြန်လည်မွေးဖွားလာခဲ့တာလာ