Kendini bana bastırmasıyla bu sefer daha büyük bir inleme çıktı ağzımdan. Ani bir hareketle sırtımdan masaya bastırdı. Göğüslerim masadayken iç çamaşırma doğru gidiyordu eli. İç çamaşırımı sıyırıp kadınlığımı bulan parmaklarıyla inledim. "Siktir,"dedi parmaklarını içime iterken. "Islanmışsın."

"Bunu benden nasıl saklarsın ya? Senelerce hem de. Babamı, abilerimi benden gizleme hakkını kimden aldın sen?" annem yüzüme dahi bakmazken daha çok sinirlendim. "Sana diyorum be kadın! "sonunda önünde duran evraktan başını kaldırdı. Duygusuzca bana bakıp göz devirdi. "Varlıklarını yeni ögrendiğin, senin varlığından bile haberdar olmayanlar için," evraklara baktı tekrar. Umursamadı bile. "...benim başımı ağrıtma. Git odanda istediğin gibi zırla!" derin nefes alıp verirken gelecek olacak krizi tahmin edebiliyordum. Oda üzerime doğru gelirken derin nefesler verdim. "Sen nasıl bir annesin? Orada senin 4 oğlun daha var ya! 4 oğlun,çocuğun!" Annem oflayıp dosyadan sayfa değiştirdi. "Odanın yolunu biliyorsun." gözlerimi kısarken o an karar verdim. En doğru karar olup olmadığını sorgulamadım bile. "Babam ve abilerimin yanına gideceğim. "annem histerik bir şekilde güldü. "Güle güle. 2 haftaya kalmaz ağlayarak eve geri döneceğini biliyorum." omuzlarımı dikleştirirken daha emindim artık. "Artık Soylubey olmayacağım anne! Alçin Soylubey olmayacağım!"odadan kapıyı çarparak çıkarken artık tek düşündüğüm,bunu nasıl yapacağımdı.

Biray gerçek sandığı ailesinin üvey olduğunu öğrenince ne olacak? Ya Şen ailesi ve Vuralkan ailesinden iki bebek karıştırılmışsa? Biray gerçek ailesi ile nasıl anlaşacak? Biray haini bulabilecek mi? İlk hikayem değil ama yanlışlarım olursa yazarsanız sevinirim. Biray'ın hayatını okumaya hazır mısınız? Bilgilendirme; Bu hikaye de hem gerçek aile hikayesi hem de askeri bir hikayedir.

Aniden gelen bir arama bir hayatı en fazla ne kadar etkileyebilir? ______________________________________________ Cringe yerler olabilir! Olabilir diyom çünkü ne yazdığımı unutmuş bulunmaktayım. Başlama tarihi: 02.08.2020

(Tarihi ve Fantastik bir hikayedir) İye, nesnelerin içinde var olan, olağanüstü doğasını aktaran gizli güçtür. Onun koruyucusudur. Ayrıca iyiliksever ruhlara verilen isimdir. İnsanlık o kadar kötü bir hal almıştı ki onları korumak için yeryüzüne, bir insana ilk defa koruyucu ruh olma vazifesi verilecekti. İlk İye'yi korumak için arayanlar da olacaktı onu yok etmek için arayanlar da. Ama bir sorun vardı, ilk İye kimdi ve nasıl anlaşılacaktı? Küçücük öksüz bir kız ne kadar büyük bir tehdit oluşturur ki? Sare, annesinin adını aldığında onun kaderini de paylaşmıştı. Kıskançlık, öfke ve doğuştan gelen yeteneği tüm hayatını değiştirmeye yetecek kadar güçlüydü. Sare'nin doğuştan gelen yeteneği üvey annesinin ondan kurtulmak için tek fırsatıydı. Cadılıkla suçlanan kadınlar idam edilirken Sare hayatta kalmak için ölmeliydi. Babasıysa içi kan ağlaya ağlaya ilk göz ağrını uzak ülkelerden gelen bir elçiye emanet etmek zorundaydı. Ve erkek egemen bu hayatta Sare'nin hayatta kalma mücadelesi başlamıştı. 🔯🔯🔯 2.Kısım; ARAYIŞ bölümleri de buradan devam edecek. Tanıtım bölümü okumayı unutmayın. Fantastik #10 (15.12.2021) Kadın #3 (19.01.2022) Edebiyat #9 (05.02.2022) Güç #3 (14.05.2022) Tarihi Kurgu #4 (14.08.2023) Sevgi #1 (07.07.2022) Tarihi #1 (14.08.2023) Cadı #1 (24.09.2023) Özel güç #1 (08.01.2024)

Daha önce hiç yüzünü bile göremediğin bi gangsterle evleniyorum.

Yayınlanma tarihi: 24.09.2021 Kitabımda +18 sahneleri bulunmaktadır. (İşkence, cinsellik, kan, vahşet...) * Herkesin bir hayali vardır. İyi bir yaşam ya da iyi bir aile gibi. Benim hayalim ise sendin. Hep sendin. Ama ne acı ki hayallerimi yok eden de sendin. Tıpkı bizim aşkımızı yok ettiğin gibi. Yalan sanılan yolu, emeği yok edip geri dönmek. Fakat geri adım attığın her yolda o yalanın nasıl gerçeğe döndüğune şahit olmak. P.K semti hayallerle başlayıp, cehennemle devam edip cennete dönüşen bir aşkın semtidir. Tıpkı çocukluğunu yaşayamamış Pamir Keskinin aşık olduğu kadın gibi. Ya da Vera Alisanın aşık olduğu adam gibi mi demeliyim.?) * * Kitabım hayal üründürür. Bence ön yargıdan önce tanıtımı okuyup kitabımı okuyup okumayacağınıza karar verebilirsiniz... Her hangi yazı, kurgu hatam olursa kusura bakmayınız, sonuçta bu yazılanların hiç birini ben yaşamadım.

Ankara ilinin Altındağ ilçesinde bulunan bir mahallede geçmiş zamanda yaşanan dramlar yasa dışı hayatlar

Yol boyunca ne hissedeceğimi ne düşüneceğimi bilememiştim. Her defasında belki bu sefer başkadır umuduyla hareket ediyor kendimi kandırmaktan ileriye gidemiyordum. Evimin anahtarını bulup kapıyı açmak istediğimde benden önce kapım hızla açıldı. Bakışlarım onu bulduğunda boğazımdaki yumruyu hissedip yutkunmaya çalıştım. "Efsun..." adımı kısık sesle tepkimi ölçmeye çalışır gibi söylemişti. Omuzlarım sanki umursamadığımı göstermeye çalışır gibi yukarı aşağı hareket ettirip dudaklarımı içeri bükerek ona baktım. Gözlerimiz birbirini bulduğunda bana öyle derinden bakıyordu ki. Sanki içime hapsettiğim, gizlemeye çalıştığım hayal kırıklarım bir film şeridi gibi gözlerime yansıyor gibi bakışlarını pür dikkat beni izlemeye odaklamıştı. Umursamıyormuş gibi davranmaya çalışmam ona işlememiş olmalı ki beni teselli etmek için hazır kollarını iç çekerek bedenime sardı. Saçlarımın arasına bir öpücük kondurup; "Benim güzel kızım..." dediğinde ise bende film tamamen koptu. Kızım... İnsan bir kelime ile sarsılır mıydı? Bir kelime canımı bu kadar çok yakmamalıydı. Bunun bendeki eksiğini bildiğinden kendisi tamamlamak ister gibi sımsıkı sardı beni. Kollarının arasındayken kendimi daha fazla tutamayıp hıçkırarak ağlamaya başladım. Ne kadar çabalarsam çabalıyım onun yanında hiçbir şeyi gizleyemiyordum. Bir bakışı, bir sözü tamamen çözülmeme yeterli oluyordu. Ama o zaman bilmiyordum. Gün gelecek bir gün sırf o üzülmesin diye kendimden geçercesine hissettiklerimi, yaşadıklarımı gizlemek zorunda kalacağımı bilmiyordum. Kapak tasarımı @bataklikyakamozu

"Beni bırakıp gittiğin gün öldüm ben. Sen beni bıraktın ama kalbimi kendine aldın. Kalbim seninle beraber uzaklaştı benden ve o gün son kez aldım nefes, o gün son kez yaşadım, o gün son kez hissettim. Ama en acısı da ne oldu biliyor musun? O gün son kez baktım gözlerinin içine. Baktığım da her şeyi hissettiğim, her duyguyu aynı anda yaşadığım o güzel gözlerine son kez bakmak oldu en acısı." dedi gözlerime bakarak. Daha fazla yalanlarını dinlemek istemediğim için gözümden akacak yaşı hissettiğimde dudağımın kenarını kıvırdım. "Sen hâlâ nasıl böyle konuşabiliyorsun? Yetmedi mi duydukların? Bir daha önümde 'ölüyorum' desen inanmam ben sana. Ne kadar aptalmışım." Gözlerindeki gözlerimi çektim. Daha fazla kahvelerine odaklanırsam o kahveler benim yeşillerimi kendine çekecekti biliyordum. Uzun tırnaklarımı hiç acımadan geçirdim yine avuçlarıma. Arkamı döndüğüm anda bileğimde hissettiğim bir dokunuşla tekrar Kaan'a döndürüldüm ve bir anda dudaklarını dudaklarıma kapattı. Her şey çok ani geliştiği için ne olduğunu anlayamamıştım. Özlem miydi bu hissettiğim peki? Yanlış olduğu bir kesindi ancak yanlışa özlem duyabilir mi bir insan?