Miachael Thomas Ford napisał oryginalną książkę, ta książka to jedynie moja fantazja co się mogło dziać później. Bohaterowie i fabuła się trochę zmieniają. Książka ta również jest w 100% oparta na oryginale. Nie jest również 18+ czy coś w tym stylu, ale napewno nie jest dla dzieci. Dla osób które nie znają książki robię szybki wstęp (uwaga zawiera zakończenie): Piętnastoletni Jeff trafia do szpitala psychiatrycznego po nieudanej próbie samobójczej. Ma spędzić czterdzieści pięć dni na oddziale dla nastolatków i wziąć udział w terapii grupowej. Chłopak jednak uparcie odmawia rozmawiania o tym, co się wydarzyło. Nie jest szczery nawet z samym sobą. A teraz tak nie skopiowane z neta Jeff ma kilka gejowskich przygód z Rankinem, kiedy przypadkiem ich nakryto to przeniesiono Rankina do innego psychiatryka. Potem wyznaje Kac-dupkowi (psychiatrze), że jest gejem i dlaczego się zabił (bo był taki chłop i on go pocałował, że Jeff pocałował tego chłopa, a ten go nazwał ciotą). Historia kończy się na tym, że Jeff wraca do domu w Walentynki i to tyle na taką historie w skrócie. Dziękuję do widzenia

Własne doświadczenia, refleksje i obserwacje dotyczące codziennych zmagań z fobią społeczną.

[W KSIĘGARNIACH] Tessa i Archer są wrogami od małego dzieciaka. Ich mamy przyjaźniły się od zawsze, przez co często musieli przebywać w swoim towarzystwie, chociaż tego szczerze nienawidzili. Tylko, że ona już nie jest małą, naburmuszoną dziewczynką w dwóch warkoczykach, a on chłopcem, który uwielbiał je za nie ciągnąć. Dorośli i zmienili się. Tessa większość czasu poświęca na oglądaniu romantycznych seriali, czytaniu książek oraz spotykaniu się z jej dziwnymi przyjaciółmi. Archer natomiast wyrósł na kapitana drużyny koszykarskiej, stał się jednym z najpopularniejszych uczniów w szkole, a od dziewczyn nie może się odpędzić. Wszystko zmienia się, kiedy pewnego dnia dowiadują się, że muszą zamieszkać razem na trzy miesiące. Sami. W jednym domu. Czy mogło być gorzej? Oczywiście, że tak.