Ben Zühre Koçovalı. İdris ve Sultan Koçovalı'nın en küçük ve tek kızıyım. Benim kadersiz ve acı dolu hikayemi beraber okuyalım.

Ben 15 yaşımdan sonra hayatımın geri kalanını Çukur'da geçirdim. Çukur'da büyüdüm. Küçükken filmlerdeki o silah kullanan dövüş yapan kızlara çok özenirdim. Bir gün bende onlar gibi olacağım diye kendime söz verdim. Oldum da. Nasıl oldu bende farketmedim ama kendimi bir çatapatın içinde silahlarla ateş ederken buldum. Neden mi? Ailemi korumak için. Ailem mi? Çukur onlar benim ailem oldular. Hepsi beni kardeşi gibi gördü. Zamanla bende onlardan oldum. Mutlu muyum? Hem de çok Şükrediyorum buraya geldiğime. Ta ki çatapatlar yüzünden anne ve babamı kaybedene kadar. Hayır onlara kızmadım. Ama benim toparlanmam pek zor olmadı ya. Tek bir sığınağım vardı. Onun için güçlü durmam lazımdı. Onun bana ihtiyacı vardı. Dahası birbimize ihtiyacımız vardı. Önce anne ve babamın intikamını aldım. Sonra onun toparlanmasını sağladım. Ama onun da tek çaresi. Ailemden yani Çukur'dan ayrılmak olacaktı. O benim tek ailemdi. Mecburdum. Gittim hiç kolay olmadı toparlanmam. İçimden yaşadım acımı onun için güçlü durmam gerekti. Gücümün yettiği kadar güçlü durmaya çalıştım. Sende Zeynep'in hikayesini bilmek istersen okumalısın. Beğenmessen hiç okumaman daha iyi. Ama ben yine de bir bak derim :) hadi sana iyi okumalar. Bu arada kitabın içinde biraz küfür olabilir... Not: Kitap dizinin 2. Sezonun son bölümlerine doğru yazıma alınmıştır ona göre okuyunuz iyi okumalar

"Peki ya sen?!" diye sordum çatallaşan sesimle. Anın stresiyle dudaklarımı yaladığımda gözlerini dudaklarıma indirip bir müddet orada tuttu. Alnında beliren mavi damarı soluk ışığa rağmen fark edebiliyordum. "Sen de çıkacak mısın benim hayatımdan Dinçer abi?!" Gözlerimiz tekrar buluştuğunda, alev alev yanan hareleri içimde bir ateşi yaktı, yandığımı hissettim. Bu his, elimi kolumu bağlamıştı sanki. "Hayır!" taviz vermeyen katı sesi benliğimde yankılandı, yankılandı... Üstüme daha da eğilerek çenemden tutup kendi yüzüne doğru yaklaştırınca heyecandan titredim. Hiç bilmediğim bu duyguyu, pembe nevresim takımımın içinde, yirmi sekiz yaşında olan Dinçer abiyle yüzlerimizin arasında milimler varken yaşamak... Hele ki hala abi diyordum, boğazıma taş gibi oturdu. "Ben senin bu dünya da ahirette de elini tutacağın tek adamım.." ◾

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."