Το παιχνιδι συνεχίζεται με το β' μέρος . Δεύτερη ιστορία για τις Αλεκατρίδες.

«Ντάρια δεν γίνεται να με φιλάς.»η φωνή του βγήκε περισσότερο βραχνή από όσο υπολόγιζε και είχε σχεδόν ανατριχιάσει. Τι στον διάολο; «Γιατί;»τα μάτια της γυάλιζαν στα δικά του, φαινόταν ικανοποιημένη. «Γιατί είπαμε ότι δεν έχουμε τέτοια σχέση. Δεν πρέπει να ξανά γίνει αυτό, εντάξει;» *** Ο Κωνσταντίνος Ιωάννου ήξερε πως ήταν η πιο απαιτητική υπόθεση που είχε αναλάβει ποτέ. Ο στόχος του ήταν να ξεσκεπάσει ένα κύκλωμα εμπορίου λευκής σαρκός και ήταν σίγουρος πως μπορούσε να δράσει καθαρά επαγγελματικά, όπως πάντα. Μέχρι να μπει στη ζωή του η Ντάρια, η κοπέλα που του δίνεται ως δώρο και θα τον κάνει να πάρει την υπόθεση πιο προσωπικά από κάθε άλλη φορά. Πρέπει να μείνει μακριά της αλλά ποτέ δεν ήταν άγιος και δε θα γινόταν σίγουρα μαζί της...

Η Αρετή Ραΐση , μεγάλωσε... Τα αγοριστικα ρούχα που της άρεσε να φοράει στην εφηβεία , μετατράπηκαν σε σακάκια . Τα αθλητικά σε γόβες. Τα ανακατεμένα της μαλλιά σε ένα αυστηρό κότσο και το ύφος της, είχε χάσει εντελώς την αθωότητα έπειτα από όσα είχαν δει τα μάτια της. Τελείωσε με επιτυχία στη σχολή και κατάφερε να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα σαν δικηγόρος και μάλιστα , ήταν από τις πιο σκληρές γυναίκες στο τομέα της που είχαν περάσει από τα έδρανα. Κι όμως...Εκεί που νομίζεις πως έχεις φτιάξει τη ζωή σου, όλα αλλάζουν... Ένα πρωί, πληροφορείται πως είναι πλέον η μοναδική κληρονόμος μιας κατοικίας, βαθιά μέσα στα βουνά της Κρήτης. Δεν είχε ιδέα από ποιόν. Δεν είχε ιδέα γιατί. Δεν είχε καν ιδέα αν είχε κάποιο συγγενή εκεί... Ποτέ κανένας δεν είχε αναφέρει τη Κρήτη μέσα στο σπίτι κι αυτό ήταν που της κίνησε ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον... Μια μέρα, και ύστερα από ένα άτυχο γεγονός, αποφασίζει εν μια νυκτί να φύγει. Και η Κρήτη ήταν η επιλογή της... Μια επιλογή, ζωής μα και θανάτου. All rights reserved © Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται κάθε αντιγραφή, αναδημοσίευση και αναδιανομή χωρίς τη γραπτή άδεια

Αφότου ένα αθώο ψέμα βγαίνει εκτός ελέγχου, ο δισεκατομμυριούχος Ζέιν Φίλιπς με προσλαμβάνει για να παίξω την κοπέλα του και να προωθήσω την καινούργια του ιστοσελίδα γνωριμιών. Το πρόβλημα; Δεν μου αρέσει και πολύ. Αλλά η δουλειά είναι δουλειά, κι εγώ έχω λογαριασμούς να πληρώσω. Όσο, όμως, μεγαλώνουν τα χιλιόμετρα, μεγαλώνει και το πάθος. Και αν δεν προσέχω, μπορεί να καταλήξω να πιστεύω ότι τα παραμύθια βγαίνουν όντως αληθινά.

ΡΟΜΑΝΤΙΚO ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΠΟΧΗΣ. ... Την κρατούσε από το χέρι και βγήκαν μαζί από την πίσω πόρτα του θερμοκηπίου... Ο Αλεξάντερ είχε παγώσει στην θέση του. Είχε ένα φίδι στον κόρφο του. Ένας βασιλογενής γαιοκτήμονας ενδιαφερόταν για την Μαντλίν. Επιπλέον η παρηγοριά που της πρόσφερε, την ανακούφιζε. Αισθάνθηκε το στήθος του να θρυμματίζεται. Αυτός ο άνθρωπος ήταν επικίνδυνος για τη συμφωνία του και για τον γάμο του. Τι θα συνέβαινε κατά την απουσία του; Όλα φαίνονταν να κλονίζονται και η οικονομική καταστροφή έσκαβε ήδη τον λάκκο του. Περπατούσε με μεγάλους δρασκελισμούς προς το μπροστινό μέρος του θερμοκηπίου. Τα κοφτερά λόγια του άντρα και η εικόνα των δυο αγκαλιά επαναλαμβάνονταν στο μυαλό του και έχτιζαν με ευκολία την οργή μέσα του. Πίεσε δυνατά τα σαγόνια του και οι μύες του προσώπου και του λαιμού του τεντώθηκαν. Τα χέρια του έγιναν γροθιές και η μία έσκασε σε έναν ξύλινο πάγκο πλάι του. ΟΛΑ πήγαιναν ενάντιά του. ΌΛΑ. Τίποτα δεν ερχόταν εύκολα. Τίποτα δεν του χαριζόταν. ΑΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΒΑΛΩ ΣΕ ΜΙΑ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΟΥ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ.

Ο Αχιλλέας Ξενάκης ήταν μόλις 18 όταν μαζί με την καλύτερη του φίλη μετακόμισαν στην Αμερική με σκοπό να να κατακτήσουν τα όνειρα τους. Σήμερα 9 χρόνια μετά ο Αχιλλέας έχει μετονομαστεί σε Τζεισον Mason και έχει φτάσει στην κορυφή. Εχει όλα όσα πάντα ονειρευόταν Φήμη, Δόξα, Χρήματα και Γυναίκες...Αισθάνεται ολοκληρωμένος... Είναι όμως?

Πολύ επιτυχημένη στον χώρο της και άσσος στα οικονομικά η Αλεξ έχει καταφέρει να φτιάξει μια εταιρία κολοσσό στην μουσική βιομηχανία. Έχει αγαπημένους φίλους που τους νιώθει σαν οικογένεια μια δουλειά που αγαπά πολύ και χρήματα. Έχει όλα όσα χρειάζεται ή μήπως όχι ?

Κυκλοφορεί έντυπη στις 21/3/2025

ΡΟΜΑΝΤΙΚO ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΠΟΧΗΣ. ...Τις λαγόνες του σάρωναν κύματα έξαψης στη σκέψη της και μόνο. Ο φαλλός του σκληρός ασφυκτιούσε μέσα στο εφαρμοστό, δερμάτινο παντελόνι του. Ήθελε απεγνωσμένα να τον ανακουφίσει με το ερωτικό χάδι αυτής της όμορφης γυναίκας, που εξαιτίας της δεν μπορούσε πλέον να πλαγιάσει με καμία άλλη. Αξιοθρήνητα αδύναμος, ανίκανος να ελέγξει τα ένστικτά του στάθηκε έξω από την πόρτα της. Μην πιστεύοντας και ο ίδιος στον εαυτό του, σήκωσε το δεξί του χέρι σε σχήμα γροθιάς και κτύπησε τρεις φορές πάνω στο ξύλο κάνοντας το μπρούτζινο ρόπτρο να αναπηδήσει. Αφουγκράστηκε, μα δεν ακούστηκε κανένας ήχος, ούτε βήματα να πλησιάζουν. Είδε το χέρι του να κτυπάει πιο δυνατά άλλες τρεις φορές την πόρτα. Το ένιωσε ξένο όχι δικό του. Η λογική του ωρυόταν να φύγει από εκεί, να περισώσει έστω ένα μικρό κομμάτι της αξιοπρέπειας του απέναντι σε εκείνην, γιατί ήδη ντρεπόταν για τον εαυτό του...

ΡΟΜΑΝΤΙΚO ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΠΟΧΗΣ. ...Αισθάνθηκε σαν να έφυγε όλος ο αέρας από το δωμάτιο. Επέμενε να ελέγξει την πιθανότητα εγκυμοσύνης της και επιπλέον η κίνηση του δήλωνε ξεκάθαρα κτητικότητα, δήλωνε πως του άνηκε. Οι εφιάλτες ξύπνησαν. Κάποτε άνηκε στον πατέρα της, μετά στον άντρα της. Τα οχυρά υψώθηκαν μονομιάς. Δεν ήθελε να του ανήκει. Δεν ήθελε να ανήκει πουθενά, δεν ήθελε να την ορίζει κανείς. Είχε υποσχεθεί στο εαυτό της πως θα τιμούσε την ελευθερία της και μερικά χάδια και φιλιά δεν θα το άλλαζαν αυτό...