Lisedeki ilk yılımdan sonra her zamanki Bodrum tatilinin düşüncesi, benim için fazlasıyla sıradandı. Ama sıradan olmayan bir şey vardı ki o da yan evdeki çocuktu. (Tüm hakları yastığımın altında saklıdır)
''Ofelya'' diye fısıldadı kulağıma doğru eğilerek. ''Kendi Hamlet'ini mi bekliyorsun?'' diye devam etti aynı ses tonuyla. Bu karşılaştırmadan nefret ediyordum. Ben Shakespeare'in Hamlet için yazdığı Ofelya değildim. Soğuk bir gülümsemeyle karşılık verdim ve odamın kapısını yüzüne çarptım. Daha önce hiç kimseyi sevmemi...
Almanya'ya gitmemle hayatımın degismesi, neredeyse ayni anda oldu. Yeni okuluma alısmak bir yana bir de evde beni bekleyen bir cocuk vardi. KUZENİM!