"Nivals" diye fısıldadı kulağıma. "Direnme, beni istediğini biliyorum. Benimle olmak sana da iyi gelecek." Sertçe yutkunup yüzüne baktım. "Seni saplanıp kaldığın o karların altında ki buzlu rahminden söküp alacağım. Sen bir kardelen çiçeğisin. Benim cehennemim de lavların arasında yeniden doğacaksın." Kirpiklerimi peş peşe kırpıştırdım. "Kurtulduğun da, bedenimden yayılan sıcakla kendini bana bırakacaksın. Küllerini dudaklarının ve belinin kıvrımlarından benim kalbimin üzerine şehvetle serpiştireceksin." Geçmişimden gelen pençe izleri hiç durmadan kalbimi tırmalıyordu. Sürekli bana ait değilmiş gibi hissetsem de kalbimin olduğu yer durmaksızın kanıyordu. Orada derin bir eksiklik hissediyordum. Kabuk bağlamış deriyi söküp atmak gibi, sanki kendi kendini kanatarak bana bir şeyler hatırlatmak istiyordu. Acıtmasaydı canımı, kalın sis bulutları ile sarıp sarmaladığı ve bedenimden uzaklaştırdığı ruhumu tazeleyemezmiş gibiydi. Sahi; karanlığın kölesi olmuş ruhum nerede gizliyordu kendini? Siz hiç yeni tanıştığınız birinin sizi aşkıyla yakıp kavuracağını, aynı zamanda ölümün soğuğuyla karşılaştırmak için var olduğunu hissettiniz mi? İçinize bir zehir gibi yayılmasını, canınızı acıtmasını göz ardı ettiniz mi? Korkmadan yaşamaya çalışmak için elinizden geleni yaptınız mı? Sarp'ın gözlerinde o tanıdığım ama bir türlü hatırlayamadığım bir derinlik vardı. Ya o gözler sizin hayatınızın mahvolmasına yol açmış birininkiyle aynı tonda, aynı derinlikteyse? Yinede bakmaya devam eder miydiniz? kapak tasarım: @Wbrunette

İki ruhun hayatlarına düşen bir mektup her şeyin başlangıcı olacaktı. Maral Çetin, tüm kanıtlar babasının intiharını gösterse de buna inanmamakta kararlı bir genç kızdır. Babasının kendisine yazdığı mektubu bulduktan sonra bile... Alim Polat, Emniyet Müdürlüğündeki bir dava sonucu açığa alınmış bir polistir. İki yaralı ruh, bir mektubun kalbinde saklanan ışıkla yeniden kendini bulacaktır. Sırlar, geçmişteki kapıdan geçerek iki ruhun arasında dikildiğinde ise birbirlerinden başka güvenecek kimseleri kalmayacaktır.