Bedenini öne doğru büktü ve koyu kahvelerini kısarak dudaklarını büyük bir yavaşlıkla alnıma dokundurdu. Tam da o anda midemin aniden kasıldığını hissettim. "Eğer benden istediğin gerçekten buysa, abin olurum." Sarfettiği sözler ile kulaklarımda bir uğultu ve hemen ardından boğazımda bir yanma meydana geldi. Onu göğüsünden tutup kendimden uzaklaştırmak ve bu yakınlığın gereksiz olduğunu savunmak istedim ancak dudakları temasını kesmeden ve onu itmemden gram etkilenmeden sürtünerek burnumun ucuna kadar indi. "İhtiyaç duyduğunda, baban olurum." Dudakları burnuma küçük bir baskı uygulayarak kısa süreliğine tenimden ayrılırken çok geçmeden sıcak dudaklarının varlığını yanan yanaklarımda hissettim. Göğüsümde binbir çabayla canlı tutmak için çabaladığım, özenle sakladığım o minik kuşun kanatlarını delicesine çırptığına şahit oldum. Yutkunuşlarım arttı. Nefes alış verişlerim hızlandı. Dudaklarını aralayıp kısa bir nefes aldığı esnada burnunu bir kedi misali usulca yanağıma sürttü. "Sığınmak isteğinde, liman olurum." Ilık nefesini sertçe dışarı bırakarak aralık dudaklarımın arasından içeri sızmasını sağlarken kollarının arasında titredim. "Korktuğunda, kalkan olurum." Dudakları temasını kesmeden bir yol izlercesine dudaklarımı es geçip çeneme ilerledi ve bir sonraki durağında yumuşak bir baskıyla çeneme yaslandı. "Ne olmamı, neyin olmamı istiyorsan o olurum." Başını aşağıya eğmeden hemen önce bakışlarını gözlerime çevirerek yüz ifademi dikkatle inceledi. Rahatsız olup olmadığımı kontrol ediyor olmalıydı. Değildim. Biraz garip hisler içindeydim ancak bu senelerdir hissettiğim huzursuzluk, rahatsızlık ya da korku hislerine hiçte benzemiyordu. "İhtiyacına, isteğine göre şekillenirim ama bu durum kocan olduğum gerçeğini değiştirmez."

"Fazla vaktinizi almayacağım, direkt konuya gireceğim. Birçok şeyin farkındayım. Bana karşı beslediğiniz duygularınızın da, her görev emrinde dönüşümü beklediğinizin de, her yara aldığımda acı çektiğinizin de hepsinin farkındayım." Gözlerini gözlerimden ayırmadan sıkıntılı bir nefes çekti ciğerlerine. Kelimelerini özenle seçtiği o kadar belliydi ki, söyleyeceği şeyi söylemek aynı zamanda da bunu beni kırmadan yapmak için kendisini frenliyordu. "Kendinize bunu yapmayın. Size defalarca söyledim, benim hayatımda böyle bir şeye yer yok." Birkaç gündür ağlamaktan kuruyan gözlerim son cümlesiyle tekrar dolarken ona belli etmemek için başımı yere eğdim. Zorlamayacaktım, onu sevmem için onun sevgisine ihtiyacım yoktu. Ben onu, onsuz da severdim. "Anladım." dedim fısıltıyla. Eğer yüksek sesle söyleseydim ses tellerimin titrediğini anlardı. Karşısında sevgi dilenen aciz bir kız gibi durmak istemiyordum. Birini sevmek hiçbir zaman acizlik değildi. Zaaftı, her insanın tadamayacağı ama tadanın da binlerce kez şükredeceği bir duyguydu. Yaşamı boyunca bir insan için olup olabilecek en güzel zaaftı sevgi. "Başka bir şey yoksa eğer.. İyi günler." Dolu gözlerimi görmesin, bana acımasın diye başımı kaldıramadım. Yanından geçeceğim sırada kolumu tutan iri kemikli, nasırlı elleri tüm vücudumu ateşe vermiş gibi titretmişti. Sesli yutkunuşunu ve kolumdaki elinin titrediğini hissettim. Baş parmağı kolumun üzerini bilinçsizce okşarken yerde olan gözlerim kolumdaki elini buldu. Bir an için fikrini değiştirdiğini sandım ama o bunu fark ettiği gibi elini hızlıca geri çekti üzerimden. "Vazgeç.." diye mırıldandı acı çeker gibi. Sesi kısık ve pürüzlüydü. "Beni sevme. Ben ruhu olmayan, yaşamayı bilmeyen, acı hissetmeyen bir adamım. Sana acı vermek, bu hayatta isteyeceğim en son şey bile değil." 🔴 (Minimum Aksiyon/Bol Aşk)

Tesadüflerle şekillenen hayatlar... Ve onları değiştiren seçimler. Rümeysa ile Polat'ın yolları, sıradan olmayan bir tesadüfle kesişti. Peki ya sandıklarımızın ötesinde, gerçek bir kader varsa? Tesadüfler mi, yoksa kader mi onları bir araya getirdi? _________________________________________ Yayın Tarihi: 27/12/2022 Son Yayın Tarihi: 27/06/2023

İslâmî bir kurgudur... "Bu kadar ümitsiz olmayın. Bir suçunuz yoksa her şey elinde sonunda açığa çıkar. Unutmayın her katil hata yapar. Bunu gerçekte yapan kişi bulunacaktır. Ama bu kadar ümitsizken size nasıl yardım edebilirim ki?" Dediğimde saniyelik gözlerime baktı. Gözleri bir şey arar gibi boş odada gezindi ürkekçe. Bir psikoloğa ihtiyacı olduğu reddedilemez bir gerçekti. Psikolojik olarak çöktüğünü ilk girdiğimde bile fark etmiştim. Ne demişti? Annesi, babası ve kız kardeşini öldürmüştü. Yani en azından iddialar bu yöndeydi. Eğer gerçekten öldürmediyse ailesinin öldürdüğünün düşünülmesi + bunun suçlusunun o bulunması + hapse girmesi + tanıdığı hiçkimsenin ona inanmaması = çok büyük bir travma olmalıydı. "Dışarda kimse yok hanımefendi. Kimsem yok... Çıkıp ne yapabilirim? Çıksam ne yapacağım? Yüzüme katil diye bağıran büyükannemin ayaklarına mı kapanıyım? Cidden ben ailemin bir mezarı olduğunu görmeyi burada gebermeye tercih ediyorum." Bu denli karamsar olması içimdeki iyi her şeyi süpürürken yanağımın içini ısırdım toparlanmak adına. Gözleri çaresizlikle parlıyor bir de ara sıra sesi titriyordu. ~İsteksiz. "Kardeşiniz sizin için çırpınıyor Yavuz bey. O var. Sizi bu kadar seven ve vazgeçmeyen birisi varken nasıl kimse yok?" Dediğimde öldürücü bir bakış oturdu gözlerine. Nefretle baktı bana. Bir an ne dediğimi sorguladım. Bu adamın psikolojisi yerinde değil ve ben onun karşısında otururken güvende hissetmiyorum. "O şerefsiz ben buraya gireyim diye aleyhime ifade verenlerden biri. Ben intihar edince vicdan azabı yaşadı. Lanet çocuğun beni sevdiği yok. Babamın bana vereceğini defalarca dile getirdiği şirketin başına geçmenin keyfine varıyor aylardır."

"Gelme!" Omuzlarım sarsıla sarsıla ağlıyorum. Acıyan gözlerimi yüksekliğini bilmediğim yerden aşağıya çevirdim. Çok yüksek burası. Soğuk rüzgar canımı acıtıyor. "Her şeye baştan başlayacağız. Sen abinin emanetisin bana. Gamze... Kardeşim izin ver yanına geleyim, gidelim burdan-" "Hayır!" diye bağırdım. "Cihangir Abi git buradan. Benim... Benim kimsem yok artık. Keşke... Keşke o yangında ben ölseydim, ailem yaşasaydı." Yanıma yaklaştığında kıpırdandım. Durdu. İlerledim. "Gitme daha fazla!" diye bağırdı. Başımı iki yana salladım gözyaşlarımın arasında umutsuzca. "Sen akıllı kızsın, kardeşim. Dinle beni, abini dinle. Ben senin abinim. Gel gidelim." "Hakkını helal et, Cihangir Abi. Senin çok hakkın var üzerimde. İyi ki seni tanımışım. İyi ki abimle arkadaş olmuşsun-" "Etmem!" diye bağırdı. Ürperdim. "Kendinden vazgeçersen, atarsan kendini aşağıya etmem! Ahirette iki elim yakanda olur." "Ben helal ediyorum, Cihangir abi." dedim burukça gülümseyerek. "Hakkım varsa helal olsun. Aldığın limonlu kekleri çok seviyordum." Önüme döndüm hızla. Ben gidiyorum.

Bilinmeyen numara| İlker kafanı keser kopeklere veririm Bilinmeyen numara| Lan sen başıma bela mısın Bilinmeyen numara| Babama okulu bıraktığımı söylemişsin Bilinmeyen numara| Ulan ayaklarımın üzerinde durayım dedim ne var ne yok söylemişsin Bilinmeyen numara| Evlendirecek lan beni amca olacan gerizekalı Siz| Ben İlker değilim

Bilinmeyen numara| Neclaaa Siz| Ne var lan Bilinmeyen numara| Yan sınıftaki Begümün hoşlandığı biri var mı Siz| Bilmiyom kereviz sapı Bilinmeyen numara| Fotoğraf 📷 Bilinmeyen numara| Biliyorsundur bence ;) Siz| İçinde ne var onun Bilinmeyen numara| içi muzlu bol kremalı pasta üstünde çilekler var Siz| Niye inanacakmısim ki sana Bilinmeyen numara| Benim arkiler getiriyo şimdi "Necla bacı?" Başımı gömüldüğüm telefondan kaldırdığımda pasta gördüm. Aynısı! Kocaman açtığım gözlerimi kırpıştırıp kavanoz dibi gözlüğümü düzelttim. Duruyor orda! "İçi muzlu, bol kremalı mı?" dedim ağzım sulanırken. İki oğlan sırıttı. Okulun futbol takımındaki bebeler bunlar. "Aynen öyle." dediler. Telefonum titredi. Gözlerimi zorlukla pastadan çekip telefonuma döndüm. Bilinmeyen numara| Neclaaa Bilinmeyen numara| Begüm diyorduk Siz| Sertaçtan ayrıldıktan sonra ruhunu engin denizlere bırakmaya karar vermis. Erkekler kapatılsın diyodu Bilinmeyen numara| Afiyet olsun :/ Telefonu kenara atıp iki elimle pastayı aldım ellerinden. Çatal da var yanında! Bu gece ilk sahur. Ne kadar yersem kâr şimdi. Zil çalmadan pastayı mideme indireyim. Güldüm. İçi muzlu. Çok iyi be!

"Bugünün nasiplisi, tebrik ediyorum seni." deyip şirince güldü. Bir de elinde çikolata var. Nasip mi? Ne oluyor lan. Elindeki çikolatayı bana uzattığında boş boş baktım ona. "Uff bi tut." dedi bıkkınca. Şu an kemirdiği çikolatayı tutuyorum. Poşeti karıştırıp içinden bir şey çıkardı. Kollarını poşetin tutma deliklerine geçirmiş, poşeti önünde tutuyordu. Gözlerimi kısarak elindekine baktım. Çikolata. Bana uzattı. "Al çikolatanı, ver çikolatamı." "Bu ne?" dedim kendime engel olamayarak. Kaşlarını kaldırmış mal mısın bakışları atıyordu bana. Ya da geri zekalı mısın bakışları. Bilmiyorum. Elime tutuşturduğu çikolata ile almak zorunda kaldım. Elimden çikolatasını almıştı. "Bugün bir iş görüşmesine gittim. Çok güzel geçti. Hayır hayır mükemmel geçti! Kendimi ödüllendirmek için abur cubur aldım kendime. Dedim ki karşıma çıkan ilk çocuğa çikolata vereceğim. Ve karşıma sen çıktın." Gülmeye başladım. Uzun zaman sonra ilk defa bu kadar içimden gelerek gülüyordum. Gülmekten gözümden yaş gelmişti. Gözümü silip ona baktığımda poşetin içinde cips paketini açtığını gördüm. Gözümün önünde cips yiyor. "Ben çocuk değilim ama yine de sen bilirsin." dedim gülerek. Ağzına cips tıkıştırıp başını kaldırdı. Dolu ağzıyla gözlerini devirip poşeti bana uzattı. Poşetle bakışırken sesini duydum. "Hadi alsana." O an uzun zamandır abur cubur yemediğimi fark ettim. Poşeti biraz daha yaklaştırdığında sesini duydum. "Etrafıma baktım ama çocuk yoktu. Ondan verdim sana. Hem... Sen abur cubur sevmez misin?" "Severim." dedim başımı kaldırırken. Gülümsüyordu. "E hadi al o zaman. Bugün benim için çok güzel bir gün!" dedi neşeyle. Güldüm. Allahım ya...

"Muhammet abi..." Arkamı döndüğümde kız kardeşlerimin can dostu Rumeysa'yı gördüm. Gözlerini kaçırıp tekrar bana baktığında sesini duydum. Rahatsız olma düşüncesiyle boynumda asılı duran fotoğraf makinesinde şehadet parmağımı gezdiriyordum. "Bana dua eder misin?" dedi hafif gülümsemesi ile. Durgun ve zor durumda gibi gözüküyordu. İçim acıdı. "Ederim, kardeşim. Hayırdır, iyi gözükmüyorsun." Başını iki yana salladı telaş edilecek bir durum değil dermiş gibi. Hâli öyle demiyordu. "Aynı anda edilen dualar kabul olurmuş." Bir şey dememe fırsat vermeden uzaklaştı yanımdan. Sebepsizce gece ettiğim dualar geliyordu aklıma. Gözden kaybolana kadar gözlerini üzerinden çekemedim. Edep timsali duruşu meşgul etti aklımı gün boyu. Hâl ve hareketlerime dikkat eden biriyken daha da sakınma gereği duydum. Anlayamıyorum. ❄️ Sonradan Gelen adlı kitaptaki Muhammet Çağlar karakterinin hikayesidir.