Ben onun gözlerine baktığım zaman anlamıştım yalnızlığımı, yalnızlığımızı.

((tekrar kaçırılma konusu. ama bu sefer kızımız asıl oğlanı kaçırıyor)) Toprağa düşen büyük yağmur damlaları havada ölüme yakışmayacak kadar canlı bir koku bırakıyordu. Ağlamaktan perişan olan aileme baktım. Artık babasız olan aileme. Aslında çekirdek kısımdan bana sadece annem kalmıştı. Sürekli beni avutmaya çalışan teyzelerden kaçmış erkeklerin arasına karışmıştım. Parlak kahverengi saçlarım topludu ve kapşonumun içinde gizliydi. Kendimi en yakın bulduğum kişinin yanına atmıştım. Koray. Küçücük bedenimi farkedince beni kollarının arasına aldı. Hiç akıtmadığım gözyaşları o tanıdık kokuyla gözlerimden akmaya başlamıştı. İşte şimdi küçük bir kız çocuğuydum. 7 YIL SONRA O küçük kız çocuğunun son görüldüğü yer o mezar başıydı. şimdi 19 yaşındaydım. büyümüştüm. öfkem ve nefretimle birlikte. ve o gün babamı benden alanlardan intikamımı almak için amcam tarafından yetiştirilmiştim.

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."