Ömür Piraye Toprak aşık olduğu, duvarlarının arasına ve kendi tenine hapsetmek istediği adamın hayatına girebilmek için bir kitap yazdı. İstediğine ulaştı ve onun hayatına girdi kendine hapsedebilmek için. Azat Kozan ise okuduğu kitabın yazarını, kendisini her zaman gizleyen o kadınla tanışmak istedi o gün. O da istediğine ulaştı ve harelerinde hem saflığı hem de tehlikeyi taşıyan küçük kadınla tanıştı. Ömür Piraye, bir adım attı, Azat Kozan bir adım çekildi küçük ve tehlikeli kadına. Ömür Piraye aşkını hazza buladı Azat Kozan ruhunu yıkadı o aşkla. Ömür Piraye kıskançlık zehriyle onu duvarlarının arasına hapsetmek istedi, Azat Kozan teslim oldu kendi ayaklarıyla. Ömür Piraye tebessüm etti, Azat Kozan iliklerine kadar hissetti zehri ve sevgiyi. Ömür Piraye aşkını avuçlarına bıraktı, Azat Kozan aşık olduğu özgürlükten vazgeçti. Ömür Piraye dizlerini sundu Azat Kozan tüm ruhuyla başını yasladı o dizlere. Ve Azat'ın yuvası küçük, tehlikeli bir kadının duvarlarının arası ve bedeni oldu...

O gece yağan yağmur, yer ve göğün yerini değiştirmişti. O geceden sonra bir daha şafak sökmemeli, güneş doğmamalı, sabah olmamalıydı. O gece şafak söktü, güneş doğdu, sabah oldu. Olmamalıydı.

Bir gün kapının açılacağını ve kuzeninin evine bir hışımla girip kendisini bir odaya kitleyeceğini, herkesi ayağa kaldırıp ortalığı birbirine katarken kendisinden aşk ve yuva dileneceğini Defne'de beklemzdi. Nitekim bu dünya üzerinde anlaşamadığı yegane insan kuzeni Asil'ken, o, kendisine bir abi iken Defne bunu rüyasında bile görmeyi beklemezdi. ⋆ (Not: Ufak bir fantastik kısmımız olacak, sihirler, büyüler gibi bir şey değil. Zaman atlaması, geçmişe dönmek gibi.)

"Hayatım koca bir mezarlığa dönüşmüşken ben neden yaşamaya devam ediyorum! Allah kahretsin neden bir tek ben ölemiyorum!" 🔥 Bir adam Giz Karay'ı arayıp gözlerindeki ışıltıdan kurtulmak istediğini söylediğinde o da gülüp geçmiş, dozu kaçmış bir şaka olarak görmüştü bunu. Fakat bazen bazı şakaların fazlaca can yakabildiğini sonradan öğrenmişti. Dahası bir şakayla baş başa olmadığını... Yitirilen her bir soluğun ardında Giz Karay delirdiğini hissediyordu. Aklı gerçekliğin sularından çekiliyor, delirmemek için mücadele ediyordu. Fakat yalnız değildi, onu korumak için yanına verilen komiser Yiğit Ali Keskin'de gün geçtikçe ruhundaki neşeden arınıyor, ilk defa dalga geçtiği bu hayatın içinde gönlünü kaptırdığı o küçük kız çocuğuyla büyük bir oyuna kurban gidiyordu... Bu; zihinlerin deliliğin sınırlarında dolaştığı, her bir yolun kanla yıkanıp ateşe verildiği, küçük bir kız ve polisin hikayesiydi. Fakat bilinmeyen bir gerçek de vardı ki o da, bu hikayede kaybettiğini sananlar kazanıyor, kazandığını sanalar ise kaybediyordu. 🔥 SON 23 SANİYE! GÖZLERİNDEKİ IŞILTIYI HÂLA GÖREBİLİYORUM!

DÜZENLENİYOR! ANCAK YENİ BÖLÜMLER OLACAKTIR! "Koca bir ego yığınından başka hiçbir şey değilim. Teşekkürler." • Sert bir nefes verdi. Elindeki kalemi masaya belli aralıklarla vurup "buradasın, konu kapandı." demişti. "Hayır değilim." "İnada bağlama Melek Arıcı. Buradasın dedim o kadar." "Ben de burada değilim dedim." "Buradasın!" "Değilim!" "Melek! Sesinin tonuna dikkat et. Öğretmenin var karşında." Azarlar tonda yüksek sesle konuşunca irkildim bir anlığına. Sertçe yutkunup omuz silktim. "Dikkat etmezsem ne olur hoca?" Ayağa kalktı. Ellerini masanın üzerine koyup belini büktü. Gözleri baştan aşağı bedenimi süzerken dudaklarında garip bir sırıtış vardı. "Bilmem, ne olur acaba." • *Yetişkin içerikli sahneler barındırmaktadır!

"Ve unutma Zümrüt; tüm çiçekler yavaş yavaş, kırmızı güller çabuk solar." *** 1980 yılının Mayıs ayında, Dilektaşı Mahallesi'ndeki aylardır boş olan daireye genç bir adam taşındı. Tek başınaydı, bir karısı veya çocukları yoktu. Kimseyle konuşmazdı ve soğuk çehresi, tenindeki yanığa benzer farklı renkte izleri, şüpheli hareketleri nedeniyle kimsenin de onunla konuşmaya niyeti pek yoktu. Mahalleli, bu suskun ve gizemli adamın dönemin şartlarını da göz önünde bulundurarak bir Amerikan ajanı olduğuna karar vermişti ve adama kendi aralarında 'Dilsiz Ajan' diye sesleniyorlardı. Zümrüt Ayten Özsoy ise henüz yirmisine yeni basmıştı. Altı çocuklu bir ailenin ikinci çocuğuydu. Hayat hakkında bilgisi bu aileyle ve bu mahalleyle sınırlıydı. Liseyi yarıda bırakmak zorunda kalmıştı, hayata en büyük kızgınlığı da buydu. Hayallerini baltalayan şey yoksulluk ve yoksulluğunun sebebi ise başlarındaki sorumsuz babalarıydı. Çoğunlukla bu kalabalık mahallenin cıvıltısında ömrünün çürüyeceğini ve ailesine rağmen yapayalnız öleceğini düşünürdü. Onun için hayat, ışıltılı bir oyun sahnesiydi ve bu sahne, akşam babası eve geldikten sonra perdelerini kapatarak karanlığa bürünürdü. Ve bir gün Dilsiz Ajan nihayet konuştu. Zümrüt Ayten Özsoy ise hayallerine çok yakın olduğunun henüz farkında değildi. (30.03.2021)

Mizah içinde #1 Her bir yumruk inerken bir başka bedene, onun yüzüne aldığı her bir darbe benim yüreğime inmişcesine acı veriyordu. Normal olan bu muydu yoksa normalden uzak bir hayatın ortasına mı sürükleniyordu kalbim? Kimdi, neydi bu adam? Yumruklar kadar sert bakışları kalbimi dağlarken, galibiyetin sevincini bile taşımayan yüzüne rağmen kalkan eli belirsiz bir zaferin işareti miydi? Maçı kazanmıştı, akabinde merakımı.. Peki bu bendeki çekim farklılığın getirisi miydi yoksa elde etme hırsı mı? ............................ Demir Yumruk kara mizah amaçlayan bir hikayedir. Sizin klişe diye adlandırdığınız senaryoları mizahi bir dille tiye alarak yazılmıştır. O yüzden lütfen yargılamadan önce bunu bilin ve buna göre yorum yapın.

" Ben aradığımı buldum dağılın lan," Kükrer gibi çıkan sesi ona sarılan genç kızı korkutmuştu. Hemen büyük elini tutup avucuna bir şeyler yazmaya başladı titreyen minik parmaklarıyla. Ela gözlü adam avucuna yazılan soruyla kocaman gülümseyip alnını öptü küçük bedenin. " He ya... Senin için geldim çakır gözlüm."

MAHALLE İnsanın hayatında kimi anlar vardı ki, bir dönüm noktası ya da sıfırdan başlangıcı olabilirdi kişinin. Tek bir durum, tek bir mekan ya da tek bir insan yeterdi. Ve tek bir duygu. Kızgınlık olabilirdi, kırgınlık belki de. Kimi zaman mutluluk seni sıfırdan, yeni bir insan etmeye yeterdi. Fakat en çok aşk, dönüm noktası olabilirdi bir insanın. Nefretle başlamış, bir aşk. "Senin aklınla bir daha kuyuya inersem o kuyuda öleyim inşallah!" tek bir nefeslik kadar susup devam etti sonra. "Bula bula boynunda zincirle gezen sokak köpeğini mi buldun bana?" Tibet durdu. Adımları bir bıçağa rastlamış gibi kesilirken göğsünü yoklayan o kırgınlıkla henüz yeni tanışıyordu. "Tutku! Tutku! Tutku! Ne var? Adımı mı ezberliyorsunuz?!" dediğini işitti. Adının Tutku olduğunu ancak öğrendiği kız ondan gittikçe uzaklaşırken, son bir kulakla, zorlukla duydu sesini. "Bir daha bana boğazında zincirli bir köpeği layık görecek olursan, eve gelmeden önce bir barınağa uğrayıp sana köpek alacağım."

"Şeytan, meleğin kanatlarını severken yanlışlıkla kopartabilir, güzel kiracı." 🪽 | 1,82m okunma ile final yaptık. | Gerilim, korku ve şiddet içerir. Yetişkinlere yöneliktir. Her hakkı saklı tutulmaktadır. Benzerlik ya da çalıntı durumunda saklı tutulan tüm haklar kullanılacaktır.