"Erkekler ağlar mı Egemen ?" "Ağlar." diye yanıtladı beni hiç düşünmeden. "Ne zaman ?" Merak ediyordum. Kadınlara inat erkekler ağlamaz tabusunun ne zaman yıkıldığını merak ediyordum. "Kaybettiklerinde." "Peki sen hiç ağladın mı ?" "Ağladım." dedi. Öyle bir şaşırdım ki, karşımda her yönüyle sanki 'Beni Yıkamazsınız !' diye bağıran adamın ağlamış olmasına; kendisi söylemeseydi inanmazdım da zaten. "Ne zaman ?" "Seni kaybettiğimi sandığımda." ****

Dünya edebiyatının en önemli klasik yapıtlarından biri olan İki Şehrin Hikâyesi, Paris ve Londra arasında gelişen olay kurgusuyla, tarihin en hareketli anlarından birinin, Fransız Devrimi'nin ekseni etrafında biçimlenir. Edebiyat dünyasının "Dickens'ın en büyük tarihî romanı" olarak, yazarın kendisinin ise "Yazdığım en iyi hikâye" diye tanımladıkları yapıt, Fransız Devrimi ile Terör Dönemi kargaşasında yaşamak zorunda kalan bir grup insanın özel yaşamlarını aktarırken, dönemin acımasız toplumsal koşullarını da irdeler. Hapsedildiği Bastille zindanından kurtarılan Doktor Manette ile iş işten geçmeden İngiltere'ye göndermiş olduğu kızının on sekiz yıl sonra buluşmaları ve Londra'da yeni bir yaşam kurmaları; sevgi, dostluk, özveriyle örülmüş bu yaşamın Paris'te gelişen devrim dalgasının haberleriyle gölgelenişi, iki şehri yansıtıyor okuyucuya. Paris'teki karanlık günlerin karşısında Londra'daki aydınlık ve dingin günler yer alıyor. Ancak her iki şehir de karanlığın içinde umudu, aydınlığın içinde hüznü taşıyor. Yazar: Charles Dickens Çevirmen: Meram ARVAS Yayınevi: Can Yayınları İlk baskı yılı: 2011

Hilal~Eray ❤️🌼

Sosyal medya hesabı üzerinden futbol yorumculuğu yapan ve hayli popüler olan Dila Aral, kullandığı rumuz dolayısıyla herkes tarafından erkek zannedilmektedir. Mesaj kutusuna düşen bir fotoğraf ve ardından katıldığı olaylı canlı yayın sonrası hayatı tamamen değişir. Sosyal medyada yerin dibine soktuğu yetenekli futbolcu Barış Akdora'yla 6 ay boyunca çalışmak zorunda bırakıldığında ikilinin arasında dinamikler değişir ve güç savaşı başlar. Beraber çalışmayı öğrenebilecekler midir?

K: O mezuniyete geleceksin. Ayçiçeği: Asla. K: Dinle. K: Çünkü o zamana dek seni bulmuş olacağım. Ayçiçeği: Bak işte şuan sesli güldüm. Ayçiçeği: İmkansız. Ayçiçeği: Benim hakkımda bir kaç gereksiz şey dışında hiç bir şey bilmiyorsun. K: Dene ve gör. ~Düzenleniyor~

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

İki kere kafamın delinmesiyle kaşlarımı çatarak başımı kaldırdım"noluyor hayırıdır tesisat delimi mi var ne parmaklarını nöronlarıma kadar sokuyorsun?" Kafamı yanımda dikilen şahısa kaldırmak için yeltendiğimde KALDIRAMADIM siktiğimin pozisyonu yüzünden boynum ağrıyordu. "Merak etme sen zaten sırama salyalarını akıtarak nöronlarını bırakmış oldun."dedi elimi boynuma atıp kafamı kaldırdığımda bu seferde yüzüm felç geçirdi sandım. Anam o nasıl tip lan yemin ederim hiç bu kadar yakından görmemiştim demek gerçekten taş insanlar vardı. "Nerden senin sıran oluyor acaba?"dedim alayla yüzüne bakarak inşallah çarpılmamda mazallah tipim kayar falan bizimde giderimiz vardı şimdi yani. "Dur sen sormadan söyleyeyim benim olması için illa tapulu malım olması gerekmiyor şimdi kalkıyor musun yoksa geçmem için yer veriyor musun?" "Olmaz arkadaşım oturuyor."o beni dinlemeden kolumdan tuttuğu gibi kaldırıp cam kenarına geçti "ya ama o taraf benim!"yüzüne yaramaz bir sırıtış takıp beni taklit etmişti"nerden senin tarafın oluyormuş?" oflayarak bende el mahkum yanına oturdum umarım Çisil ağzıma sıçmazdı ne yapıyım çocuktakide hayvan gücü yani tek hamleyle yerimden kaldırdı. Kendi kendine homurdandı"nöronsuz." "Ben mi?" Sinirle bana döndü"evet sen masama hepsini bıraktığından başka kalmamıştır."diyip ön sıradaki sandalyede asılı duran hırkayı alıp masayı sildi ve tekrar rastgele öne fırlattı. "Keşke kendine nakletseydin."diye duymayacağı bir şekilde mırıldanıp yarım kalan uykuma devam ettim. Yazdım olum seni.

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.