Bir kış günü başladı hikayeleri. Hava kasvetliydi. Bir not vardı ortada cama acı nefesinin buğusuyla kazınmış. Bir de gözyaşları onu süsleyen. Hem gülerken hem ağlamak. Koşarken yorulmakta vardı. Yolun sonu uçurumdu, evet. Karmen o uçuruma koştu. Uçurum gül bahçesiydi. Düşünce binlerce dikenin batacağını bile bile koştu. Adal kendini dipsiz bir kuyuya bıraktı. Binlerce ses "Gitme." diye yalvarırken bir tanesine uzattı elini. Dikenler acımasızca saplanıp kanatırken onları, gözyaşları dökülürken sonlarının iyi olmayacağını biliyordu, Karmen. Koştu, nefesi tükendi. Ağladı, gözyaşlarıyla meydan okudu "Erkekler ağlamaz." sözüne. Kalbi, hızını arttırdığın da duracak sandı. Ve işte bu onların hikayesi... "Bir kız var. Ölüm gibi..."

"Ve sen Adin Sevhi. Senin gözlerin kardeşimin gözlerinin aynısı. Aynı bakış. Aynı acı. Ve sana söz veriyorum. Sonunuz aynı olmayacak." Ve ben. Hayatım boyunca alamadığım sevgiyi değeri tek cümlede hissetmiştim. Ve ben, onca kötü lafa oyuna düzene darbeye dayanırken onun tek bir iyi lafına kasıp kavrulmuştum. " Ve siz Barış Atış. Ben sana yardım edeceğim. Ve söz veriyorum ki ikimizde kardeşlerimizin geçmişini kurtaracağız."