0534...: Hazan 0534...: Bugün sen gideli tam sekiz ay beş gün üç saat oldu 0534...: Unutursun dediler, unutamadım 0534...: Öldüğünü kabullenemiyorum 0534...: Ölmedin değil mi, Hazan? 0534...: Benim sana açılacağım gün kendini o sonsuz uykuya mahkum etmedin değil mi? 0534...: Bana yalan söylediler değil mi 0534...: Lütfen cevap ver 0534...: Ben ölmedim yaşıyorum de 0534...: Lütfen beni mucizelere inandır Hazan: Kimsin bilmiyorum ama, ben yaşıyorum ve üvey babamın evinde tutsağım.

Uzaylı: Kızım ne yapıyorsun ya sen!? Radar: Ne yapıyormuşum? Uzaylı: Son attığın fotoğrafta ki atın üzerine beni etiketlemek ne aq. [Tamamlanmıştır.]

İlk bakışta aşka inanır mısınız?? Belki de inanmalısınız.. Hayat tesadüflerle doludur... Aynı mahallede yaşayan ama birbirlerini bu zamana kadar görmeyen, tanımayan iki genç... K. ALİ DEMİR Karanlığıma gülüşlerin ışık tutuyor. Biraz daha gül, her yer aydınlık olsun yüreğimde

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."