Tıpkı masal gibiydi onun doğumu o yüzden abisi ona bu ismi vermişti . Annesi ve babası ile değil abileriyle büyümüştü o zaten . Herzaman sahip çıkan koruyan kıskanç bir abi , tatlı abisi kadar olmasada kıskanç cadı bir kız kardeş ... ve onların bitmeyen sevgisi

Nefes alamadığım için elimi boğazıma getirip derin derin nefes almaya başladım. Tüm uzuvlarımın acıdığını hissediyordum fakat bu fiziksel bir acı değildi, ruhsaldı. Canım acıyordu, kalbim kırılıyordu, ruhum her geçen gün daha fazla inciniyordu. Ben, psikolojik şiddet görüyordum. 🥀 01.02.21

"Çok uykum var." diye mırıldandı. "Kaçta yattın bakayım sen?" Gözlerini kaçırıp dudağını ısırmaya başladı. Ellerimi dudağına götürüp dişinden kurtardım. Kendi canını acıtıyordu! "Hadi abiciğim dudağını ısırmayı bırakıp bana cevap ver." Ağzını açıp tekrardan kapattı. "On bir buçukta ama-" sözünü kesen kaşlarımı kaldırmam oldu. Kendini açıklamak için hemen hem ellerini hem de ağzını hızlı hızlı oynatıyordu. Ne kadar tatlı gözüktüğünden haberi var mıydı? Her yerini şapur şupur öpesim geliyordu. "Abi ya, hemen kızma hiç uykum yoktu ki uyuyamadım, o yüzden geç yattım." On bir buçuk geç bir saat değildi ama Dila'nın belli başlı kuralları vardı. "Ne yaptın o saate kadar?" Tekrardan gözlerini kaçırdı. "Hım." diye mırıldanıp tekrardan konuştu. "Kızmayacaksın ama?" Ben ona kızamazdım ki.. "Sen bir söyle ben kızıp kızmayacağıma karar veririm." Yerinde rahatsızca kıpırdanıp "Telefon oynadım" diye mırıldandı. Tekrardan kaşlarımı kaldırdım. "Yarım saat oyandım çok mu oynamışım? Abi ama sabah hiç oynamadım elime bile almadım, gece uyuyamayınca birazcık bakayım diye aldım birden yarım saat oluvermiş. Yoksa on dakika oynayacaktım." 🐣 08.09.20

Değişiklikler..tanımadığım sokaklar, trafik lambası var mı diye kafamı kaldırıp baktığım o en yabancı caddeler. Bana göre güzellikler içinde büyütülmüş insanlarda kaybetme kaygısı daha ağır basar ve benim hiç kaybetme kaygım olmadı. Usulca kendi halinde büyütülmüş yalnızlaştırılmış ve bir o kadar da yıpranmış bir çocuk düşünün her sene öğretmen babasının tahini çıkınca babasının elinden tutup şehir şehir gezen ve yanlarına aldıkları ufacık bir bavulun içine biraz kıyafet ve bir yığın umut sığdıran tek varlığının babası olduğunu sanan17 yaşındaki atlas. Siz hiç tek varlığınızı ufak esen bir poyraz rüzgarında havadaki uçağın yere çakılmasıyla kaybedip 70'li yaşlarındaki babanenize sığınmak zorunda kaldınız mı? Babasının ölümünden sonra eşyalarının içinden çıkan bir mektup bazı yalanlara ışık tutup acımasız ve zorlu engellere boyun eğen izbe bir kahvehanede kötü yollara sapan atlasın umut ışığı mı olacak, intikam ateşi mi?