" Haneul ilk defa paranoya hastalığına ve sakinleştirici ilaçlarına minnet duydu...o gün otobüsteki tek boş koltuğa oturmasaydı...Bangchanla asla tanışamayacağını biliyordu..." ♡♡♡

Gözlerindeki yaşlar taze kanlı yüzündeki kana bulanarak kırmızıya büründü ve kanlı bir şekilde yanaklarında yol yapıp aşağı sarktı. "Beni... İyi tanıyamamışsın." dedi. Sonra gözleri, sicim gibi yaşlar boşalan ve büyük ihtimalle kıpkırmızı olan gözlerimi buldu. "Karşımda sen bile olsan, masum bir kızı... Diğer masum kızlar gibi götürmene izin vermem. Bir Seo Ri vakasını daha yaşatmana izin vermem. Nasıl yaptın? Nasıl... Nasıl kıydın bilmiyorum ama... Bir kere ona kıydın. Minho'ya, Felix'e kıydın. Şimdi yine onların canını yakmana izin vermem. Kim olursan ol, Mi Roo'yu götürmene müsaade etmem." Ae Ran bize yaklaştı. Arkamdaki psikopat eğlenircesine durdu. Bekledi. "O zaman seni de öldürürüm. Gelmeye devam et." diyerek beni önünden çekti. Bileğimi bırakmasa da kendisine doğru gelen gelen Ae Ran'a bir tekme savurdu. Ae Ran karnına o güçlü tekmeyi yese de yıkılmadı. Yalnızca bir müddet iki büklüm olup psikopatın beni tutan kolunu yakaladı. Hızlı bir hamleyle ters çevirdi. Bu hamleyle birlikte psikopat beni bıraktı. Acıyan kolunu diğer eliyle tutup sırtını kapıya yasladı. Hızla yere düşen telefonumu almaya koyuldum. Yere çömelip telefonumu aramaya başladım. Ancak Ae Ran bağırınca bunu yapmayı bıraktım. "Bırak onu aramayı! Olabildiğince gürültü yap Mi Roo! Vur, kır, eline geçen her şeyi yere fırlat!" Şaşkınlıkla ağzımdan; "Ne?" kelimesi döküldü. Ae Ran psikopatın bacağına vurup tek dizi üzerine çöktürdü ve sert maskesinden dolayı yüzüne değil, başına yumruk geçirdi. Onu sersemletti. "Sana ne diyorsam onu yap! Eline geçen her şeyi yere firlat, vur, kır! Hadi!" Dediğini yaptım. Sehpanın üzerinde yer alan porselen Buda heykellerini ellerime aldım. Budacı olmasam da insanların dinlerine her zaman saygı duyduğum için; "Özür dilerim! Çok özür dilerim!" diye bağırıp güçlükle yere fırlattım.

Sırtım duvarla buluştuğunda çektiğim acıyla ağzımdan ufak bir inleme çıktı. O ise tuttuğu kolumu bırakmayarak bir elini de duvara yasladı ve beni duvar ile arasına sıkıştırdı. Daha çok yaklaştı. "Ne yaptığını sanıyorsun?" Başımı boyunun uzunluğundan dolayı hafif yukarı kaldırarak gözlerine baktım. Hâlâ gülümsüyordu. Derin bir nefes alıp verdi.Daha sonra biraz daha eğilerek yaklaştı ve kalbim gümbür gümbür atmaya başlamışken kulağıma tek bir kelime fısıldadı. "Bekliyordum." Ürperdim.Resmen tüm vücuduma bir ürperti geldi.Onu benden uzaklaştırmaya çalıştım.Ancak kuvvetliydi ve bu göründüğü kadar kolay değildi. "Hâlâ direniyorsun.Biliyor musun Yeon Soo?Gerçekten seni bekliyordum.Keşke diyordum... Keşke Yeon Soo gibi cesur,korkusuz,asî ve tabii güzel birisi karşıma çıkıp bana diklense de hedefim olsa. Onunla oynasam. Biliyordum böyle olacağını. Senin dayanamayacağını ve kendini bana yem edeceğini. Şu an ne kadar mutluyum bilemezsin." Nefretle baktım gözlerine. "Asla senin oyuncağın olmayacağım!Boş yere ümitlenme." Bir kere daha kolumu tuttuğu elini bana doğru bastırdı ve sırtımı soğuk duvara sabitledi. "Göreceğiz Yeon Soo. Ancak elime düştün ve kolay kolay kurtulamayacaksın.Tıpkı şu an olduğu gibi." "Uzak dur benden!" "Artık bunun imkânı yok." Sabrımı taşırmayı başardı. Boşta kalan elimle kuvvetli bir şekilde kolumu tuttuğu elini tuttum ve sertçe kaldırdım.Ardından onu duvara yapıştıran taraf bu sefer ben oldum. O da bu hareketi beklemiyordu ve tıpkı az önce bende olduğu gibi hazırlıksız yakalandı.Rolleri değiştik.Az önce benim olduğum yerde Hyunjin,Hyunjin'in olduğu yerde de ben vardım. Çekik gözleri irileşti.Daha bir şaşkın bakıyordu şimdi.Bunu yapabileceğimi tahmin etmiyordu sanırım. "Ama kurtuldum Hyunjin.Tıpkı şu an olduğu gibi.Uzak dur benden..." ...

"Sooyoung,sadece arkadaş olmak istemiştim ama artık istemiyorum" "Daha açık konuşamaz mısın?" (HyunjinXreader) 🍑©Felixbiased

Bir efsane var zamana yayılmış, Bir kader var gerçekleşecek olan. Hem melek hem de şeytan olanlar var, Sadece masum olanlarla birlikte. Efsanenin parçası olan da var, Kaderin parçası olan da. Bir de ikisini birbirine bağlayan bir kraliçe... • Tüm hakları Chan'ın güzel gamzelerinde saklıdır. •Bu ikinci Chan kurgumdur. • Başlangıç tarihi: 19 Mayıs çarşamba 2021 * Chan×girl

Bir kenara itilen bir prenses, ne kadar tehlikeli olabilirdi ki? Ah, baştan uyarayım; Isırıyorum.

"Daha tanışamadık." dedi, gözlerini gözlerime dikerken. Elini uzattı bana ve dudaklarını araladı. "Ben Dedektif Hyunjin, Hwang Hyunjin." Dedektif #2 Hwanghyunjin #1

ellerini yavaşça yüzümde gezdirmişti,yüzünde de hafifçe beliren gülümsemeyle düm düz karşıya bakıyordu. Gözlerim ben istemeden dolmuş ve akmak için saniyelerle yarışıyordu. "Seni görmek istiyorum... hatta tek görmek istediğim sensin." dudaklarından dökülen kelimeler,zar zor tuttuğum göz yaşlarımı serbest bırakmamı sağlamıştı. yanağımda ki elinin üzerine elimi koyup,yüzümü hafifçe eline sürtmüştüm. hem ağlıyordum hem de gülüyordum,bu adam bana bunu yaşatabilecek tek kişiydi belki de. "Çok yakında sevgilim,çok yakında..." sadece ağzımdan bunlar dökülebilmişti,dökülen kelimeler de titrek titrek dökülmüştü dudaklarımdan. "Sen,ağlıyor musun?" sorduğu soruyla yüzünde ki gülümsemede kaybolmuştu. O çok sevdiğim gülümsemesi şuan benim yüzümden sönmüştü. kafamı dik tutup,iki elini de sıkıca tutmuştum. "Hayır,hayır ne ağlaması benim senin yanında ağlamam mümkün mü sevgilim?" tekrar yayılan gülümsemesiyle,ona sıkıca sarılıp o ferah kokusunu içime çekmiştim. "Seni çok seviyorum,iyi ki benim sevgilimsin." elleri yavaşça sırtımda ki yerlerini alırken,kısık bir sesle kıkırdamıştı. "Ben de seni seviyorum iyi ki benim sevgilimsin." işte buyduk biz,o beni göremese de dışıma değil içime tutulmuştu,ben ise onu görebiliyordum ama onun dışına değil,onun o bahçede kucağına oturan kediyi sevmesine tutulmuştum,ben onun kalbinin güzelliğine,şefkatine,ben onun herşeyine aşık olmuştum.

Eskiden yaptığını hatalar için şimdi ağlama bir işe yaramaz...

Hey Uzun şey durak nerde abaca?...