burada bir çiçek var, hüznün gözyaşlarıyla birazcık ıslanınca bile şeffaflaşan bir çiçek. onu göremiyorlar, acısını bilmiyorlar. fakat görünmemek aslında orada olmamak mıdır? iki farklı zaman dilimi ama kötülük birbirinin taklidi. zincirlere vurulmuş iki yürek ve onları saklandıkları yerlerden umuda kavuşturacak sevgileri... ©jisakura | Ağustos 2020

'Bir kez randevuya çıktıktan sonra peşimi bırakacak mısın?'' Taehyung başını olumsuzca salladı. ''Hayır, sonra birden fazla kez randevuya çıkacağız!'' Her güzel şeyin bir sonu olduğu bilincinde olduğumdan aklıma gelen bir diğer soruyu yönlendirdim. ''Ne zamana kadar?'' Taehyung gülümseyerek işaret parmağını kalbimin üzerine kondurdu. ''Burası benim için atana kadar.''

"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."

''Kim Taehyung ile evlenmek istiyor musun gerçekten?'' Bana sorulan soru üzerine herkesin bakışları bana kaymıştı. Nedense bütün benliğim bu soruya evet demem gerektiğini söylüyordu. Belki de çok büyük bir yanlış yapacaktım ama bundan kesinlikle haberim yoktu. Hiçbir şey düşünmeden o an yalnızca kalbimin sesinin beni yönlendirmesine izin verdim. ''Evet istiyorum babacığım.'' Hayran Kurgu #1 (27.04.2019)

Elimi kendine doğru yavaşça çekerek dudaklarını avuç içime bastırdı. Bir müddet avucumda hissettiğim yumuşak baskı içimin titremesine sebep oldu. Elimi daha sıkı tutup aramızdaki boşluğa indirirken bakışlarını benimkilere odakladı. Öyle içten bakıyordu ki... ''İyileşecek artık.'' Gülümseyerek sordum. ''Neden?'' ''Öpünce iyileşir. Bilmiyor musun?''

Tenimde yalnızca çilekli lipbalmını yaydığın dudaklarının izi olsun. 🍓💙🐇

"Biraz rahatla ve sana dokunmama izin ver." Diye fısıldadı. "Eğer yine de gitmek istersen, seni çözüp evine bırakacağım. Tamam mı?" © Tüm Hakları Saklıdır #1 fanfiction 19.10.2020 jeon jungkook 121019