Anonim:Sırf ona baktığın gibi bana bakman için ne yapmalıyım. Anonim:Sırf onu sevdiğin gibi... Anonim:Seni sevmeyen birini seviyorsun zavallıca. Anonim:Tıpkı benim gibi. Anonim:Sevgimi bir gram hak etmeyen birini seviyorum. Anonim:Her gün acı çekiyorum. Anonim:Her gün tekrar tekrar ölüyorum.

sevgilim, saat 12.25 ve ben yanına geliyorum

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

5*********: Mutlu Yıllaaaar (02.42) 5*********: Mutlu Yıllar sevgilim (02.42) 5*********: Sensiz kutlar bu gece tüm aşıklar (02.43) ❆ Aşkın insana umut vermesi gerekir değil mi? İnsana yaşama gücü vermesi ve insanı iyileştirmeye başlaması gerekir. Oysa bazı aşklar vardır ki aşık olduğun insanı yaşatmak için kendi canını bağışlaman gerekir. Bunun için de kendi canından sonsuza dek vazgeçmen gerekir. İşte bu bir ruha ruh katma, canından vazgeçme hikayesidir. ❆ * anonim #1 (17.12.20) * romantizm #1 (14.11.20) * gizli #1 (06.09.21) * depresyon #1 (05.09.21) * gençkızedebiyatı #3 (03.11.20) * hüzün #3 (30.11.20)