Psikiyatrist, karanlık kadar çekici ve zeki bir adam... Şizofren, öldürücü güzellikte bir kadın... Her şey çok normaldi ta ki kadının aslında şizofren olmadığını öğrenene kadar. Her şey karanlıktı, kanlıydı, tutkuluydu, acı verici, büyüleyici ve gerçekti. Bu aslında masal kadar inanılmaz ancak kırmızı kadar kızıl, siyah kadar karaydı.

©Bütün hakları saklıdır Işığın Mirası Serisi Birinci Kitabı. Adlandıramadığım bir çıkmazın içinde kaybolmuştum. Üst üste yaşadığım travmalar neticesinde kendimi dipsiz bir uçurumun kenarında buldum. Sona yaklaşıyordum. Kendi sonuma. Bir gün hayatımın bu kadar değişeceğini tahmin bile edemezken şimdi yaşadıklarım ve içimde günden güne büyüyen bu enerjinin bedenimi ele geçireceğini nasıl bilebilirdim ki? Annem sayesinde değişen hayatım tam manasıyla bir kabusa dönerken elimden kim tutacaktı? Dostum Seyit ve ben bu zorlukların içinden sıyrılabilecek miyiz yoksa bir uçurumun kıyısında karanlığı bizi hapsetmesini mi bekleyeceğiz? Ben Deniz Soykan, kuralların değiştiği bu dünyada yeniden düzen kurmaya geliyorum. Farklı diyarlardan gelen bu Demon'lara karşı elimizde ki tek güç içimde keşfedilmeyi bekleyen, annemden miras kalan enerjim. Kutsal emanet bir gün açığa çıktığında dünya yeni bir hayata gözlerini açacak.

''Bön bön çocuğu izleyeceğine yemeğini ye.'' ''Seni mi izlememi tercih ederdin?'' iğnelemem ona koymamış olacak ki, çapkınca sırıttı. ''Kusura bakma, çilli. Tipim değilsin.'' ''Bana diyene bak! Seni gidi aptal çam yarması!'' Sandalyesinden kalkmadan önce son kez bana bakıp göz kırptı. ''Dikkat et de, çam yarması seni ezmesin, çilli.'' Devam kitabı Bir İçim Su'dur.

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

05**: Selam bebeq Yalçın: Selam yavrum 05**: Ooo Yalçın Bey... Siz mesajlara erken bakar mıydınız? Yalçın: Bakıyormuşum demek ki. Şimdi uğraştırma da amacını söyle. 05**: O nasıl R dir be Yalçın: S*kt*r git seninle uğraşamam! 05**: Peki, şimdi gidiyorum ama geri gelicem. Baş Karakterler: Francisco Lachowski (Belirsiz) 18.06.21::} #1 çevrimdışı 17.03.22::} #1 yalçın 03.05.22::} #1 gül

''Ölmek, acı çekmekten daha hafif bir cezadır.'' Elimdeki Pembe gülü dikenleri ile beraber, avucuma bastırdığımda akan kana boş bakışlarla bakmaya devam ettim. Kan, benim kaderimin çaresizliğini ortaya seriyordu. Benim kaderim buydu. Ben Kanı,Tehlikeyi ve Acıyı seçmiş bir kurbandım. Karşımda duran, soğuk bakışları ile beni izleyen katilime baktım bir süre. Soğuk bakışları kaderimin, şekil bulmuş hali gibiydi. Ben ölümle yaşamayı seçmiştim. Ben ölmek isterken, acı çekmeyi seçmiştim. Ve ben ruhumu bile bedenimde zor taşırken, bir bebeğin feryat dolu ağlamasıyla yaşama tutunmayı seçmiştim. Ben Acıya aşık olmuş, çaresiz bir kurbandım. Ben Ruhunda Derin yaralarla yaşamayı öğrenmiş biriydim. Ben Aslı Akaydı'm.

Ben Eskişehir'in Odunpazarı ilçesindeki Leylak mahallesinin asi kızı, ailesinin ikinci göz ağrısı, babasının prensesi, anasının kuzusu, abisinin herkesten sakındığı kişiyim. Ben parlak mavilerinden ışık asla eksik olmayan, her lafa bir cevap bulan, bir türlü yerinde duramadığı için mahalleliden 'haşarı' lakabını almış kişiyim. Ben başını sürekli belaya sokan, arkadaşlarını da bu bela ile ödüllendiren, ama bir türlü akıllanamayan kişiyim. Ben...ben yüreğinin her zerresini gerçek aşkına saklamış, kalbini de aklını da heveslik sevdalardan uzak tutmuş, yıllarca nefeslik sevdasını beklemiş kişiyim. Ben kim miyim? Ben Nehir Çimen'im. ****** Bu hikayemizde Eskişehir'in Odunpazarı ilçesine küçük bir yolculuk yapacağız. Leylak mahallesinin hayatına, sıcaklığına, komşuluk bağlarına, yaşlılarının yaşanmışlıklarına, gençlerinin arkadaşlıklarına, aşklarına şahit olacağız. Nehir Çimen yirmisinde bir genç kızdır. Aslında vücut yaşı yirmidir. Ruh yaşına gelirsek... o en fazla beş yaşındaki bir çocuğunki kadar olgun. Nehir büyüdüğü ortamda hep el üstünde tutulmuş, sevgi ile büyütülmüş, hafif de şımartılmış bir genç kızdır. Tabii insanın babası da, abisi de kendine aşık olunca şımartılmaması mümkün değil gibi. Güzel mi diye sorarsanız, sormayın ayıp edersiniz. Güzel lafı onun yanında az kalır. Mahallenin genç delikanlılarının neredeyse yarısı onun peşinden koşar. Tabi bu koşuşturma Nehir'in abisi Caner'i görene kadar sürüyor. Ama gel gör ki hiçbiri Nehir'in umurunda değildir. Nehir nefeslik sevdasının peşindedir. Onun aradığı beyaz atlı prensi daha atını bulamamış olmalı ki genç kızın karşısına çıkmıyordu. Ya ansızın mahalleye yeni birileri taşınırsa? Ve bu taşınanlar Nehir'in deyimiyle gavur olursa? Ortaya nasıl bir şey çıkacak dersiniz?

"Ordan bakınca aldırış ediyor gibi mi gözüküyorum komutan bey?" Bakışlarını gözlerimin içine dikti "Burdan bakınca nasıl gözüktüğünü anlatmaya kelime mi yeter öğretmen hanım?" - (Not: Bu kitapta gerçekleşen her şey benim hayal ürünümdür.)

Sinir bozucu bir BİLİNMEYEN ve hayatı deli dolu yaşayan mükemmel bir BEN. Benimle BİLİNMEYEN'i bulmaya var mısınız?! ×××××××××××××××××××× BİLİNMEYEN: Selam. BEN: Selam? BİLİNMEYEN: Selam'ın ne olduğunu mu bilmiyorsun? BEN: Hayır, senin aksine kibarca kim olduğunu sormak için soru işareti koydum. Bir de senin anlayacağın dilden sorayım. SEN KİMSİN LAN?! BİLİNMEYEN: Hep aynı sorular... Sen kimsin, beni nerden tanıyorsun, bana niye mesaj atıyorsun... BEN: E bir zahmet cevap da ver. BİLİNMEYEN: Ben Bilinmeyen. ×××××××××××××××××××× 'Bön Bölönmöyön.' Gereksizin teki olduğu da buradan anlaşılıyor. Neyse çok uzatmayayım. Cevap vermem gereken bir BİLİNMEYEN var.

Bir elin beş parmağı... Biri olmasa hepsi eksik, hepsi yarım. Ama eğer bir aradalarsa sırtlanabilirler yükünü tüm dünyanın. Onlar kanlı bir çemberin içinde sürdüyorlar hayatlarını. Etrafta ceset kokusu var, bir de acıyla örülmüş duvarlar... Sıkışıyorlar, sıkıştıkça birbirlerine sığınıyorlar. Yeri geliyor, o duvarlar üzerlerine yıkılıyor. Önce biri çıkıyor enkazın altından, sonra canı pahasına diğerlerine uzatıyor elini. Çünkü bu bir ekibin aileye dönüşme hikâyesi.