"Σου φερόμουν πολύ σκατα όταν είμασταν μαζί." "Μα δεν είμασταν ποτέ μαζι." #1 teenromance #3 enemiestolovers Υπό διόρθωση μπειμπζ

Τι θα γίνει όταν η μικρή άβγαλτη απουσιολόγος αναγκαστεί να κάνει μια συμφωνία με το πιο διάσημο παιδί του σχολείου?

Εκδίκηση. Η μόνη λέξη που του ερχόταν στο μυαλό του όταν την έβλεπε. Δεν ήξερε όμως ότι οι μεγαλύτεροι έρωτες ξεκίνησαν με μίσος...

Η Ήβη είναι στο τελευταίο έτος της σχολής της, Προσχολική Αγωγή και Εκπαίδευση, μια σχολή που δεν της κέντρισε ποτέ το ενδιαφέρον. Είναι εσωστρεφής, απαισιόδοξη, έχει χίλια δύο προβλήματα και φοράει διαφορετικά παπούτσια στο κάθε πόδι. Ο Αχιλλέας, ένα παλληκάρι σαν τα κρύα τα νερά που δεν ξέρει πού του πάνε τα τέσσερα, έχει έναν στόχο στη ζωή του, μα δεν ξέρει πώς να τον πιάσει. Ψάχνει για μια περιπέτεια που θα τον οδηγήσει εκεί ακριβώς. Την βρίσκει στα όμορφα μάτια της Ήβης και στο περίεργο μυαλό της. «Ένα αριστούργημα.» -Είπε κάποτε κάποιος. Προσοχή: περιέχονται αναφορές σε έντονα ψυχολογικά συμβάντα και ενδέχεται να υπάρχουν λίγες σεξουαλικές σκηνές. Διαβάζετε με δική σας ευθύνη. All Rights Reserved ® Copyright © 2020 the damn year Despw, DL

**Κάθε Αύγουστος Εσύ** Η Αριάδνη είναι 18 χρονών ,έμενε στην Θεσσαλονίκη και μόλις πέτυχε το πιο μεγάλο της όνειρο - πέρασε στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας .Ύστερα από χρόνια θαμμένα σε βιβλία, ξενύχτια και θυσίες, το καλοκαίρι που της ανήκει επιτέλους ξεκινά. Ο Αύγουστος τη βρίσκει να ετοιμάζει βαλίτσες για το αγαπημένο της χωριό στα Χανιά· εκεί όπου μεγάλωσε η μητέρα της, εκεί που έζησε τα πιο ξέγνοιαστα καλοκαίρια της - όλα εκτός από το περσινό. Αλλά φέτος δεν ανυπομονεί μόνο για τη θάλασσα και τους φίλους.Ανυπομονεί για εκείνον. Ο Δημήτρης. Είκοσι χρόνων, ναυτιλιακά στον Πειραιά, με μάτια που μοιάζουν να ξέρουν μυστικά. Για εφτά καλοκαίρια, οι δρόμοι τους ενώνονται μόνο τον Αύγουστο. Κι ύστερα χάνονται ξανά, όπως τα κύματα που σπάνε και υποχωρούν. Χημεία που δεν βρίσκει ποτέ το θάρρος να γίνει φλόγα. Μα αυτό το καλοκαίρι δεν μοιάζει με κανένα άλλο. Η σιωπή βαραίνει, η απόσταση μικραίνει και όσα καταπίεσαν για χρόνια, ζητούν επιτέλους να ειπωθούν. Κάθε καλοκαίρι τους έμοιαζε με τέλος. Ίσως, όμως, αυτό να είναι η αρχή. --- Μια ιστορία για όλους τους ανεκπλήρωτους έρωτες

«Από ποτέ έχεις να κάνεις;»με ρωτάει ξεκάρφωτα και γυρίζω να τον κοιτάξω μπερδεμένη. «Τι να κάνω;»δεν καταλαβαίνω. Τι θέλει να μάθει ακριβώς μέσα από αυτή τη συζήτηση; «Σεξ ρε μαιμούδι, τι άλλο;»στο άκουσμα της λέξης γουρλώνω τα μάτια μου και σταματάω να κουνάω τα χέρια μου μέσα στο νερό. «Μη μου κάνεις τέτοιες ερωτήσεις!»του απαντάω κάπως τσιριχτά και τον ακούω να χασκογελάει. Τι βλάκας! «Έλα ρε Αγγελικούλα, απλά πες μου. Θέλω να μάθω» παλιό σεξομανή κουτσομπόλη. «Να μην σε νοιάζει, είναι κάτι προσωπικό και καλό είναι να μην κάνεις τέτοιες ερωτήσεις σε κορίτσια»τον επιπλήττω σαν να είμαι η μαμά του και το βλέμμα του σοβαρεύει στα ξαφνικά ελαφρώς. Επικρατεί λίγη σιωπή και ανακουφίζομαι κάπως αφου σκέφτομαι ότι αυτή η συζήτηση τελείωσε. Συνεχίζω αμέριμνη να κολυμπάω τριγύρω ώσπου η φωνή του με σταματάει. «Έχεις να κάνεις από το καλοκαίρι μαζί μου;» Την βάψαμε. DON'T COPY THE STORY.

ΜΕΡΟΣ (Α) ΠΡΩΤΟ : Παρελθόν "Ξέρεις, δεν ζήλεψα ποτέ μου κανέναν. Όχι με φθόνο, όχι με κακία. Μα εκείνη την ζήλευα, κρυφά, όλη μου την ζωή. Γιατί είχε κάτι που εγώ δεν θα αποκτήσω ποτέ. Είχε εσένα." ΜΕΡΟΣ (Β) ΔΕΥΤΕΡΟ : Παρόν "Προσπάθησα να μας κολλήσω, να ενώσω τις ψυχές μας και να τις κάνω μία. Και εν τέλει, νομίζω είχα αφοσιωθεί τόσο στο να το πετύχω που, δεν συνειδητοποίησα ότι τα είχα καταφέρει." ΜΕΡΟΣ (Γ) ΤΡΙΤΟ : Μέλλον "Εσύ και 'γω, εγώ και 'σύ δημιουργηθήκαμε για να πονέσουμε, ο ένας τον άλλον, και να αγαπηθούμε, να αγαπηθούμε βαθιά, παθιασμένα και υπέρμετρα. Καθηλωτικά και καταστροφικά." Αντρέας - Ζωή DO NOT COPY!! *Ο τίτλος άλλαξε από "Όταν οι ψυχές ενώνονται" σε "Συγχορδία Ψυχών"

Επειδή έχει πλάκα Επειδή είναι εύκολο Επειδή δεν υπάρχουν συναισθήματα στη μέση. Επειδή δεν θα το μάθει και κανεις. Η Φαιδρα Πολίτη και ο Ιάκωβος Νικολαϊδης ήρθαν κοντά για όλους τους λάθος λόγους, και θα χωρίσουν για όλους τους σωστούς. Η συναντηση τους δεν εκρυβε κανενα συμπαντικο παραδοξο. Αντιθετως, θα την ελεγε κανεις σχεδον...προμελετημενη. Εκεινη χρειαζοταν συμβουλες, για το πως να προστατευσει νομικα τα εργα της, κι εκεινος ηταν δικηγορος με εξειδικευση στο εμπορικο δικαιο. Η αδελφη της και ο αδελφος του ζουσαν έναν από εκεινους τους ερωτες για τους οποιους γραφονταν βιβλια. Εκεινοι οι δυο...δεν θα το λεγα. Για αυτό και δε θα σου γραψω κεφαλαια ατελειωτα για την Φαιδρα και τον Ιακωβο. Κι αυτό, γιατί τα παντα συνεβησαν πολύ... πολύ πιο απλα. Και καπου εδώ, ενεκα της οικειοτητας που εχουμε, θα μου πεις πως δεν με πιστευεις. Και καλα κάνεις.

"Μπορεί να μην είμαι έμπειρη αλλά.."η πλάτη της αποχωρίστηκε την πόρτα, με μικρά βήματα πλησίαζε τον άνδρα απέναντι της που πλέον ένιωθε εκείνος πως ήταν στην θέση του θηράματος. "..είμαι πρόθυμη να κάνω ο,τι θέλεις.Όπως θέλεις.Όποτε θέλεις"τα ζυγωματικά του σφιχτηκαν, η Κασσάνδρα δεν το παρατήρησε γιατί τα μούσια κάλυπταν αυτούς τους μυς αλλά οι γροθιές δίπλα στο σώμα του ήταν εμφανείς.Αν χαλάρωνε τώρα ίσως ένα άλλο σημείο του σώματος του να σκληραινε..η επόμενη κίνηση του καθηγητή ήταν να σηκώσει το χέρι του και να την χαστουκίσει. Έμοιαζε να το μετανιώνει την ίδια στιγμή καθώς την έβλεπε να παλεύει να συγκρατήσει τα δάκρυα της.Το στόμα του άνοιξε σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μιλήσει αλλά δεν ήξερε τι να πει.Η ένταση που υπήρχε μεταξύ τους κάπως έπρεπε να εκτονωθεί γιατί διαφορετικά εκείνος ήταν έτοιμος να της ανοίξει τα πόδια και να χωθεί ολόκληρος ανάμεσα τους στραγγίζοντας την από την ηδονή χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες αυτής της ολέθριας πράξης.

Το κύριο μέλημά μας είναι να δούμε πώς ένα ποίημα, που δεν ήταν γραφτό να τραγουδηθεί, έσμιξε τόσο όμορφα με τη μουσική. « Αφού γυναίκα δεν μπορείς να γίνεις πια δική μου, το δέντρο τώρα που έγινες αιώνια θα μου ανήκει. Στεφάνι θα σε βάζω εγώ επάνω στα μαλλιά μου, στολίδι και στη λύρα μου και γύρω απ' τη φαρέτρα και τους Ρωμαίους στρατηγούς, εσύ θα συνοδεύεις, όταν με ατέλειωτες πομπές το θρίαμβο θα ψάλλουν και θ' αντηχούν στο Λάτιο χαρμόσυνα τραγούδια. Σαν τα μαλλιά μου που ποτέ δε γνώρισαν ψαλίδι και το κεφάλι μου ανθηρό για πάντα το κρατάνε, έτσι κι εσύ τα φύλλα σου ποτέ σου δεν θα χάνεις» Απόλλωνας- Δάφνη