En son ne zaman görmüştüm onu? 3 yıl? ya da 4? ''Bu bizim son görüşmemiz olacak Neva.'' demişti Baran. Hayatımdan tamamen çıkıp giderken sadece bir cümle söylemekle yetinmişti. Altı kelime... Daha fazlasına gerek duymamıştı. Peki ya şimdi? Ne değişmişti? Beni ona hatırlatan neydi? Ansızın yanına çağırmasının bir sebebi olmalıydı. Sözünden döndürecek bir sebep...

Her sessizlik, paslı bir zincir; her karanlık, umutları kör eden bir perde. Duygular, buz tutmuş nehirler misali cansız; yaşam, mezar taşına kazınmış bir tarih kadar anlamsız. Dünya ikiye bölündü. Bizler ve Ötekiler... Bizden olanlar, kurucu ülkelerin koruması altında, Ötekiler'se bu karanlık dünyada hayatta kalmak zorunda. Sınırlar, duvarlar ve yasalar... Ötekiler artık bunlarla yaşayamaz. Tek bir yolları var: yeni bir isim, yeni bir hayat. Üst sınıfa geçmek zor ama bir o kadar da basit; öldür, çal ve yaşa... Gerçek kimliği unutulmaya yüz tutmuş Sasha Miller da hem bir Öteki hem de bir kimlik hırsızıydı. Geçmişini geride bırakıp düşmanlarının suretinde yaşamaya başladığından beri ruhu ağır bir yükle kaplıydı. Çünkü sırlar er ya da geç ortaya çıkardı. Gerçek kimliğin ne kadar saklanabilir? Peki ya masken düştüğünde hayatta kalabilir misin? ... Alıntı: "Kurulu düzene ses çıkaramazsın." dedi. "O halde onu yıkar, yeni bir düzen kurarım." diyerek karşılık verdim.

Halısahada eksik adam olduğu için rastgele numaralara yazan bir adam ve futboldan dahi anlamayan kız... Siz: Manyak mısın nesin Seni tanımıyorum etmiyorum Oynamayı da bilmiyorum +0530*******: Tamam defansa yazıyorum sizi "Bu kişiyi engellediniz." Tamamıyla yaz havası veren bir kurgu ✍🏻

Suyun hafızası vardır derler. İnsanlar üzgün olduklarında bir denize dert yanarlar. Dalgalar alsın götürsün ve bir daha getirmesin isterler... Fakat yine aynı karada, aynı acıyı çekerken deniz dalgalarıyla getirirmiş dertlerini. Peki suyun hafızası bu mudur? Ölü bir deniz ve ölü bir adam. Suya anlattın mı herşeyi? Anlattıysan eğer sana dokunmasını bekle ve gör gerçeği! Boğulmaya hazır ol sevgili dostum zira burada nefes alanlar ölü sayılmakta... Rose Brown, eski adıyla Ralefin adındaki kasabada sıkışıp kalan genç bir kadındır. Dedesiyle beraber yaşamakta olan Rose, anne ve babasını hiç görmemiştir zira anne ve babası o daha küçükken denizde kaybolmuşlardır... Kasabanın bir efsanesi ve bu efsane ile başlayan bir laneti vardır. İnanılışa göre çok eski zamanlarda kasaba halkı, denizlerin tanrısını görebilmek için bir insanı denize kurban eder. Tanrı bu duruma öfkelenir ve denizin himayesini sözde Tanrı'dan alarak, onun uğruna ölen adama verir ve böylelikle lanet başlar. Her on yılda bir, ölü deniz' in ölü Tanrısı karaya çıkar ve evin en sevilenini alıp denize götürürmüş... Wattpad'de, Ölü deniz'in şarkısı adlı ilk kitap. Kapak Tasarımı - @Lyralotus 🤍🦋 Başlangıç- 18.10.2024 Yayınlama- 30.03.2025 Bitiş- #efsane 1. #yaşamak 1. #ölmek 1. #okyanus 1. #hayalet 1. #nefret 1. #masal 1. #büyü 5. #ruh 2. Kitap şahsıma aittir izinsiz alma, kopyalama, çalma gibi durumlarda yasal işlem başlatacağım!

Karanlık ve aydınlığın, Gece ve gündüzün, Siyah ve beyazın, Ay ve güneşin hikayesi... 🌙 (S)ONSUZLUK 🌙 Bir gece kadar karanlık... Bir güneş kadar parlak... Ve aşk kadar tehlikeli... O, herkesin adını fısıldayarak söylediği bir adam. Soğuk, sert, kuralsız. Geçmişi kanla yazılmış, kalbi sessiz çığlıklarla dolu: 𝙆𝙖𝙧𝙖𝙣 Ve o... Kalbinde merhamet taşıyan, gözleriyle iyileştiren bir kız. Naif ama cesur. Kırılgan ama inatla dimdik duran: 𝙂𝙪̈𝙣𝙚𝙨̧ Karanlığın içindeki bir adam... Işığına dokunduğu bir kadın... Onlar geceyle gündüz kadar farklıydılar. Ama aşk, kurallara değil, kalplere yazılandı. İmkansız gibi görünen bir aşkın ortasında buldular kendilerini. Biri karanlığın içinde kaybolmuştu, diğeri aydınlığın içinde kendini arıyordu. Ama kader, onları bir araya getirirken bir bedel biçti; Ya birbirlerini koruyacaklar... Ya da birbirlerinden vazgeçeceklerdi... 🌙 ☀️ Aşk; bazen bir sığınak değil, en büyük savaşın sebebidir. Ve bazı hikayeler... Bir 'son' la değil, (S)ONSUZLUK'la biter.

Büyüleyici 1 ci sırada. Irlanda 1 ci sırada 04.30.2025 Bazı aşklar tarif istemez. Nasıl oldu, nasıl geldi bilinmez. Bazı aşklar başkaları tarafından aşk bile sanılmaz. Belki de bizde de böyleydi... Aşkın en yanlış olanıydı bizimkisi. Ama o benim tek umudumdu. Narkotiğim ve antidepresanımdı...

Uyarı: Bu kitap da rahatsız edici öğeler bulunmaktadır. Şiddet, yetişkin içerik, istismar, cana kast etme, intihar, uyuşturucu gibi konular bulunmaktadır. Kitapta bunların hiçbirini özendirecek bir yorum bulunmamaktadır. Kitap, bu öğeleri temizlemek isteyen insanları konu almaktadır. Yaşanan tüm olaylar ve kişiler hayal ürünüdür. Kitabı buna göre okumanızı rica ederim. "Geçmiş her zaman gömülmez. Sadece bekler, doğru zamanı ve doğru kişiyi." Azelya dayak ve şiddetin hakim olduğu yuvasından kaçtıktan yıllar sonra tekrardan köyüne döner. 'Evim' dediği mezarlık ziyaretinde ise hatırlamadığı geçmişi ona bir fotoğraf uzatır. Bu fotoğraf babasına gençliğine aittir. Ama bu fotoğraf, geçmişten gelen bir hatıra değil; karanlık bir davetin anahtarıdır. "Geçmişine karşı savaşmak için ekibime katıl." diyor adam. Azelya bu daveti kabul ettiğinde, sadece kendi hikâyesini değil, çürümüş bir ülkenin kanlı sırlarını da aralamaya başlar. Türkiye, artık tanınmaz bir halde; uyuşturucu yasallaşmış, medya susmuş, insanlar sessizce yok olurken bir adam gölgelerde hüküm sürüyor: Mahi. İhanetin gölgesinde sıkışıp kalmış savaşçılardı onlar. Hem ülkenin aydınlık tarafını görecekler hem de geçmişlerinin karanlık tarafıyla yüzleşeceklerdi. Karanlık, derinleştikçe gerçek yüzünü gösterir. Ve bazı yüzleşmeler... ölümcül olabilir.

Çocuk daha yeni yirmisine girmişti .Her şey mutlulukla dolup taşacakken, beklenmedik bir vedayla yarıda kaldı hayatı. Bir dostun soğuk toprağa düşüşüyle geride kalan her şey ,yarım kalan kahkahalar, tutulamayan eller ve asla bitmeyecek bir kaderin hüznüydü. Harun, yirminci yaş gününden sonra bir daha asla toparlanamadı. Yıkıldı, ayağa kalktı belki, ama her kalkışında daha derin bir çukura yuvarlandı. Düştüğünde kaldıracak kimsesi yoktu. Elini uzatan her şey bir duman gibi dağılıyor, onu biraz daha yalnız bırakıp gidiyordu. Arkadaşının ölüm haberi, kalbini delen bir kurşun gibiydi. O günden sonra mutluluk, bir daha uğramamak üzere terk etti kalbini. Yerini sonu olmayan bir hüzün kapladı. Bu hüzün, onun gölgesi oldu. Her adımında, her nefesinde, onu takip etti. Düştü, kalktı, savaştı, ama nihayetinde yine kaybetti. Kalbi, artık huzurun uğramadığı, kilitli bir kapıydı. Ta ki o mavi gözlerle karşılaşana kadar. Bir rüyadan fırlamışçasına çıkmıştı karşısına. Bakışları, uzun zamandır kaybolduğunu bile unuttuğu bir sıcaklığı taşıyordu. O mavi gözlerde, kendini buldu Harun. O mavi gözler, onun huzuru oldu. Rüyasında gördüğü, belki de hiç var olmayan o kıza tutuldu. Bu, hayata tutunmasını sağlayan tek gerçek umut oldu. Dipteki karanlıkta, ona doğru süzülen bir ışıktı...