Doktor Annabelle Clarke, dönemin en ünlü ruh sağlığı merkezi Windsor Kliniği'ne kabul edildiğinde, sadece hastalarla başa çıkmak için değil, kendi içindeki karanlıkla savaşmak için de hazırlıktaydı. Kliniğin sessiz koridorlarından yükselen gizemli fısıltılar, onu içine çekeceği bir dünyanın kapısını aralıyordu. Akıl sağlığını korumak artık yeterli değildi; Annabelle, merkezin unuttuğu sırları ve gölgeleri keşfetmek zorundaydı. Aksi takdirde, bu klinikte gerçekten neler olduğunu öğrenemeden, kendi ruh sağlığını da kaybedecekti. 96 numaralı odada kalan hasta, isimsiz, tekinsiz. Yıllarca bir başına kaldığı odada dünyadan bihaberdi, ümitsiz vakaydı. Ya da sadece öyle düşünüldü. Annabelle, onu iyileştirmekte kararlıydı. Ancak bu, gerçekten istediği bir şey miydi? Wattys2018 Hikaye Ustaları Ödülü Kazananı 🏆

Yalanlar, sırlar ve ihanetler vardı geçmişimde. Peki ben bunlardan nasıl bir haberdim? Öğrenmem gereken, belki de gerekmeyen onca şey yaşandı. Yaşananlar bir sis perdesi gibi üzerimi örterken, her zaman yaptığım gibi kalemimi aldım ve etrafıma kimsenin aşamayacağı bir çizgi çektim. Çizdiğim sınırların arasından sızmaya geldi biliyorum. O, benim kaosum, aynı zamanda cennetim. Veya cenneti bana sunacak bir anahtar. "Merih Göktan beni bir kız çocuğunu sever gibi sevdi ve bana bir kadına dokunur gibi dokundu." Merih Göktan bir hırsızdı. Yıllardır kilit vurduğum kalbimi açmak için ugraşmayacak kadar zeki bir hırsız. Ve her yenik düştüğümde, aslında kazandığımı bana gösterebilecek bir adamdı o. Bana cenneti vaad etmedi, bana cenneti gösterdi. Söz vermeyi sevmezdi zaten. O süslü cümleler kurardı gözleriyle. Ben okurdum cümlelerini tek tek. Hikayemiz onun gözleriyle anlattıklarını anlamaya başladığım zaman hayat buldu. Onun gözlerine baktığım sürece devam edecekti. Ve birimizin gözleri kapanana kadar... Merih Mor ve Yeşilin Dansı. Tanıtım Videosu : https://www.youtube.com watch?av=qMVkxaoPNUc

"Onların hikayesinde beyaz, boyunlarına asılmış bir idam ipiydi. Siyah ise kimsesiz, küçük bir çocuk." Bu hikaye okumaya değer bulan herkese adanmıştır.

♡AŞKSIZ KAL... ♡ "Nasıl saklarsın ha!Bunu bana nasıl söylemezsin." "Söylemek zorunda değildim Emir." "O benim de çocuğum Elif." "Hayır. Ben onu bu zamana kadar tek başıma büyüttüm. Artık kimseye ihtiyacımız yok." "Aras benim oğlum ve sen onu benden uzak tutamazsın." "Küçük bir ayrıntıyı atlıyorsun Emir sen evlisin. Ve ben kısa bir süre sonra Amerikaya geri dönüyorum." Daha fazla dayanamadı Elif üç senedir içinde tuttuğu kini döküverdi. Karşısına geçipte böyle konuşamazdı. Üç sene önce yaptığı hatayla hayatı değişmişti. Üç sene önce bir başına kalmıştı. Gururunu ayak altına alıp sevdiği adama gittiğinde tüm umutlarını yıkan kelimeleri duydu. Evleniyordu. Ona sevgiyi aşkı veren adam başkasıyla evleniyordu. ✴Gece_asi 'ye kapak için çok teşekkür ediyorum...

Sessizliğe haps olmuştu kadının ruhu ve o, kadının sessizliğine bile ölen, ruhunu sevdasıyla iyileştiren bir adamdı. Fakat aşka giden yol dikenliydi, ayaklar kan revan içinde kalmıştı, yol uzundu ama yürek yine de pes etmiyordu. Aşk, kadının adıyla, adamın dudaklarının arasından kalpten bir sesle dile geldi. "Arya 'm," dedi adam. Sanki kadının adını söylerken bile tüm aşkını haykırır gibiydi. "Sessizliğine öldüğüm kadın," diye devam etti. ...................... Başlangıç tarihi: 07. 07.2017

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

"Çünkü gülüşün siyahın içindeki beyaz gibi... " Zeynep Karaca İnatçı, deli dolu, güzeller güzeli saf aşık... Emir Karadağ Gözü kara, acımasız, bir o kadar romantik bir kıro... Siyah ve beyazın muhteşem uyumu... İki deli aşık, İki manyak... Dolu dizgin, hırçın, tehlikeli bir o kadar eğlenceli bir aşk♥️

" Yani birinden mi şüpheleniyorsunuz ?" dedi Arya kaşlarını kaldırarak. "Sadece biri değil bir çete " dedi Barlas. Hepimiz yine bir sessizlik bürümüştü. Arya ve ben düşünceli bir şekilde birbirimize bakıyorduk. İstemsizce gözlerim iki düşman çete liderine kaydı. Birbirlerine hiç bakmıyorlardı. Hatta göz göze gelmemek için çabalıyorlardı. " İki çeteyi de çökeltip üste çıkmak istiyorlar " dedi Uğur mırıldanarak ama herkes duymuştu. " Yapsınlar da görelim !" diye homurdandı. Dünkü olay aklıma gelince kızardım. Benimle resmen alay etmişti. Ona baktığımı hissetmiş olacak ki gözlerini bana çevirdi. O grimsi gözlerini kısmış bana iğrenerek bakıyordu. Ama ikimizin de aklında bize bulaşan çete vardı. Bu çete, iki düşman çeteyi de şaşkına çevirdiği kesindi. Çetenin başı akıllıydı ve hepimizi tanıyordu. Kendilerinden daha kötü bir düşmana çatmışlardı. O an aklıma gelen bir fikirle bütün herkesi süzdüm ve hızlıca ayağa kalktım. " Neden birleşmiyorsunuz ? " diye sordum. İki çetede çok güçlüydü. Eğer tabularını da yıkarlar ve birlik olurlarsa daha güçlü olurlardı. Ama küçük bir sorun vardı. Hepsi bu söylediğime 'sen salak mısın' der gibi bakıyorlardı. Arya bile bana umutsuzca bakıyordu. Sanırım bu asla olmayacaktı. ++ Bir çatlak ve bir dengesizin hikayesi...

"Sen gerçek misin?" Yaren genç adamın gözlerine bakarak gülümseyip, aynı tonda fısıldadı. Adamın aklını başından aldığından habersizce. Nefes kesici güzelliğini hesaba katmıyordu çünkü, tüm bunları yaparken. "Gözünde ki perdeyi kaldırmamı ister misin?" "Seni daha güzel görebileceksem neden olmasın ?" Adamın bu cevabının ardından sol elini adamın omuzunda sabitleyip gerinerek, sağ yumruğunu adamın gözünde patlattı. "Bak bakalım şimdi nasıl görüyorsun, hala güzel miyim Serkan?"

Y.N: Karamelin Rüyası benim acemiliğimdi. Bu yüzden birçok hata var. Bunları düzenleyecek zamanım yok. Kitabı bastırmak gibi bir niyetimde olmadığından düzenlemeye gitmeyeceğim. Karamelin Rüyası tüm hataları ile burada kalacak. Ve yazma hayatımda ne kadar yol kat ettiğimi gösterecek. İkinci kitapta bu tür hatalara yer vermeden yolumuza devam edeceğiz. Bana destek olacağınızı umuyorum. Gidişatı kimsenin tahmin edebileceğini sanmıyorum. Ama edenler olacaktır. İkinci Kitapta Görüşmek Üzere... Aşka kapılarını kapatmış bir kız ve o kapıları hiç açmamış bir adam. Yolları kesişirse neler olur? Bedenlerinin arasında ki anlamsız çekim bir şeyleri sonuca bağlamaya yetecek mi? Peki bu çekim, çekim olmaktan çıkıp aşka dönerse? Sonuç yine mi hüsran? Ahsen ve Fırat'ın hayatları bir bar taburesinde birbirine kenetlenirken onlar olanlardan habersiz birbirlerine karışıyor. 20.10.2015