!Yaş Farkı Vardır! Kaderlerini bağlayacak oyunu bilmeden, bir akşam vakti; genç kız, adamın yaralarını sardı. Adam bir kere papatya kokusunu soludu. ... 🦁🥀 Devrim Ömer Arnas, Mardin'in en güçlü adamlarından bir tanesidir.Babasından aldığı ağalığı adaletli bir şekilde yürütmeye devam etmektedir.Lâkin bir gün kardeşinin bir adamla kaçtığını öğrendiğinde işler değişir... Ahsen Bozdağ, aile sevgisine muhtaç olarak büyümüş, kendi konağında hiçbir zaman değer görmemiş bir kadındır.Abisinin kız kaçırmasıyla, Mardin'in en korkulu ağalarından biriyle, Devrim ile evlenmesi gerekir.Kötü olan hayatının daha da kötüleşeceğini düşünen Ahsen yanılır. Herkese aslan kesilen ağa, ona yoldaş olmuştur. 🦁🥀 Devrim ise kızın sözlerine karşı tebessüm etti. "Korkusundan ağabeyine sevgisini söyleyemeyen kadın, seni bu korkulacak adama mahkum etti." Dedi 🦁🥀

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."

"Canın yandı mı?" diye fısıldadım gözlerimdeki yaşlar bağımsızlığını ilan ederken. Kafamı kaldırıp yüzüne bakamıyordum. "Yandı..." diye fısıldadı elleriyle yüzümü kavrarken. Ona bakmamı sağladığında şaşırmıştım çünkü yüzünde acı, pişmanlık, öfke... Hepsi bir aradaydı. Benim gibi bütün duyguları aynı anda yaşıyordu. "Beni de yakıyorsun..." dediğimde gözlerinde daha da büyük bir acı gördüm. Bu güne kadar hiç şahit olmadığım bir acı... O'nun ölümünden duyduğu daha büyük bir acı... Dişlerini sıkmıştı. Yüzündeki damarlar belirginleşmiş, çenesi kasılıyordu. Kesik kesik nefes alarak cevap verdi. "Biliyorum..." Dudaklarımdan bir hıçkırık kaçtığında baş parmağıyla yanağımı okşayarak devam etti. "Ve bu beni öldürüyor.." *** "Yapma..." diye fısıldarken durduğunu hissettim. "Sana kapılmamı önle o zaman..." dediğini duyduğumda tebessüm etmemi engelleyemedim. Bir nevi bana karşı hislerini itiraf etmiş sayılırdı. "Bana öyle bakma o zaman.." diyebildim yutkunarak. "Beni sevme o zaman.." diye devam ettirdi, sanki başından beri her şeyin farkındaymış gibi. Titreyen sesime engel olamayarak "Yapamıyorum..." dedim. Yutkunduğunu duydum. Sanki bu itirafım canını yakmıştı. Kendime inanamayarak ne dediğimi düşündüm. Az önce onu sevdiğimi söylemiştim. Hem ona hem kendime itiraf etmiştim. "Ben de yapamıyorum.." diyerek dudaklarımızı buluşturdu. Dudaklarımı kasıp kavuran bir sıcaklıktı bu. Sanki ondan önce eksiktim, nefes alamıyordum. Şimdiyse ciğerlerim bayram ediyordu. Ona biraz daha sokulduğumda belimden tutarak kendine iyice çekmeye çalıştı. Öpüşüme arzuyla karşılık veriyordu ve bu beni daha da delirtiyordu. İki dudağı arasında can buluyor gibi hissediyordum. Her şeyin bittiği yerde ben tekrar doğuyordum...