"Ve ateş kül oluncaya dek yanmaya devam etti. Su ise buhar olacağını bilmesine rağmen savaşından vazgeçmedi.'' Masal on sekiz yaşını doldurduğunda kaldığı yetimhaneden ayrılmak zorunda kalmıştı. Bu arada eski yurt müdürü tarafından ona İstanbul'da bir kolejde burs ayarlanmıştı. Kendine kalacak bir yer bulması gerekiyordu artık. Bir yandan da İstanbul'a geldiğinde etrafında ilgiyle dolaşan insanlar ve karşısında köle olacak bir beyaz atlı prens hayal ediyordu. Ancak ne yazık ki hayat masallardaki gibi değildi. Zaten "Bir varmış bir yokmuş" yerine "Lanet olsun!" ile başlayan bir masaldan ne beklenirdi ki? Masal, karşısına çıkan, sırlarla dolu, karanlık Rüzgar'ın gizemini çözmeye çalışırken kendini ona âşık buluverecekti. Bu kitap 2015 yılında Epsilon Yayınevi ile raflarda yerini aldı.

İçinde yaşadığı hayatın gerçekleri ona ayna tuttuğunda, sır perdesi aralandı. Yavaşça her şey perdenin arkasından çıkarak ayaklandı. Ayaklanan her sır onun eteğine yapıştı. Geçmişte bilmeden yaptığı küçük bir hata kapısını çaldı ve o gün o aynada buz dağının görünmeyen kısmı tüm çıplaklığıyla gösterdi kendini.

Emre, Mira, Efe, Ilgın ve Doğu Can ile başlayan macera... İlerleyen zaman, tersine işleyen olaylar. İki üvey kardeşin aşkı, takıntılı platonik bir aşık ve lise aşkı. Olaylara sonradan dahil olan Evren ve Alev. *Tüm hakları saklıdır.

Rüya; o Erkek Fatma. Ege; o Yürüyen Ego. Ediz; o Bahtsız Jojuk nam-ı diğer Soğuk Nevale. Can; o Soğuk Espiriler Kralı. İkizler; onlar İkizler. Eğlence kaldığı yerden devam ediyor. Ve bu sefer üniversiteyi birbirine katmak için geri dönüyorlar. Ancak bulacakları tek şey aşk olmayacak. Erkek Fatma adlı hikayenin devam kitabı Yaz 2015'te oluşturulacaktır. Öncelikle onu okumanız tavsiye edilir.

(Kitap düzenleneceği için bölümler kaldırıldı) Ankara her zaman gözümde hayallerimin şehriydi, şimdiyse ona pekte iyi gözlerle bakmıyordum doğrusu. Antalya'da hayatım çok daha sadeydi. Yalnızdım öncelikle, annem bile fark etmezdi bazen evin içinde beni. Hayaletten farkım yoktu. Ve hayatımdaki tek sorun en sevdiğim kitap serisinin bitmiş olmasıydı. Ankara'ysa benim için dönüm noktası olmuştu. Aslında '' İlk '' lerimin şehri de denebilir. İlk dostlarım, ilk aşkım, ilk öpücüğüm, ilk partim, ilk içkim, ilk düşmanım, hatta son olmasını umduğum ilk kaçırılmam. Antalya'daki halime bakıyorumda o zamanlar tüm bunlar başıma gelmiş olsa yerle bir olmuştum, yıkılmıştım şimdiye. Oysa şuan her darbeye rağmen ayaktaydım. Güçlenmiştim belki, büyümüştüm. O benim '' İlk'' lerimin baş rolüydü. Ona dair her şey hafızama kazınmıştı. Keşke kötü olanları silebilseydim. diye mırıldandı içimden bir ses. Ona hak verdim. En mutlu anlarım onunlaydı belki ama en mutsuz anlarımda onun yüzündendi. Sanki beni bir yandan öldürüyor bir yandan hayatta tutuyordu O. Bildiğim tek şeyse o olmadığında tamamen öleceğimdi.

Tamam, ben gidiyorum Kaç bakalım Yankı Efendi nereye kadar kaçacaksın Hadi görüşürüz Buse Görüşürüz Echo Echo ne lan Yankı’nın İngilizcesi pis cahil See you leter Kiss Kiss mi? Beğenmedin mi? Hoş olmuş hadi görüşürüz. Önce sen kapa Oğlum mal mısın senin çıkman lazım Hee tamam görüşürüz Kiss Görüşürüz Echo… Ve sonunda uyuyabilmeyi başarmaya başladım. Bu çocuk beni öldürecek…

"Sen annemin istediği gelinin tam zıttısın. Boyama tahtası bir yüzün, sarı olan boyalı saçların, beyaz bir tenin, çılgın ve kıpır kıpır bir kişiliğin var...Ha birde bakire değilsen tam da annemin istemediği gelin tipine uyacaksın. Bakire değilsin değil mi?"

Hayatı sırandandı. Ta ki yan eve birileri taşınana kadar...

Belki de onların kaderleri birbirlerine isimleriyle bağlandı. Sınıfta gözleriyle etrafı tararken gözlerimiz buluştu. Yeşilin en güzel tonu olan gözlerine bakıp içimden geçirdim "Buraya oturmayı aklından bile geçirme." -O sırada gözlerim "Burada oturmayı aklından bile geçirme. " bakışı atan gri gözlerle kesişti. O gözlerin hayatımı değiştireceğini nerden bilebilirdim ki? Birbirinden farklı iki kişi. Acılarla büyümüş gizemli bir kız ve o gizeme kapılan bir erkek.

Ben Alya. Ergenlik ortalarında bi kızım . Normalde benim yaşımdaki bi kızın 40 50 kilo civarı gibi olması lazımsa ben kesinlikle normal değilim. Anormallikte boyut atladım resmen. Uzun zamandır da böyleyim. İlk başta insanların durmadan benimle dalga geçmeleri çok sinirimi bozsa da bir süre sonra alışmaya başladım. Ama alışmam bu halimden memnun olduğum anlamına gelmiyor. Vücudumdan nefret ediyorum. Ben bile kendimi sevmezken başkası nasıl beni sevebilir ki ? Ama bazen hiç bir şey düşündüğün gibi olmaz. Mucize diye bi şey var sonuçta. *Okumakta olduğunuz ya da okuyup "Bu ne lan?" diyiceğiniz bu hikaye tamamen ve maalesef gerçektir.