Nadzieja umiera ostatnia. A kiedy ona umrze, My umieramy razem z nią.

The apocalypse has begun. Fiona and The baby ogres have died. Shrek and Donkey have escaped, for now. They scavenge the swamp for food just trying to stay alive.

❝- Zabiłaś go - mamroczę, jakbym stwierdzała oczywistość. Zabiłaś go. Dwa słowa, całkowita przerażająca obojętność. - Złamał zasadę, a teraz poniósł konsekwencje - rzuca na odchodne. - Nie wiedział, że... - Poświęcenie - ucina zmęczona. Chcę kłócić dla zasady, ale... to i tak bez sensu❞. O smutnych ludziach.

7 dni 168 godzin 10 080 minut 604 800 sekund Tydzień na poznanie się

kuebiko «z japońskiego ━ uczucie wyczerpania spowodowane aktami bezsensownej przemocy, które zmuszają cię do zrewidowania twoich przekonań na temat świata i tego, na co stać ludzi» ❝pewne nasze działania nie mają żadnego sensu. żadnego... niektóre ludzkie czyny są niemożliwe w określeniu, ponieważ są bezcelowe. idiotyczne. my jesteśmy idiotyczni. nie obmyślamy wszystkich naszych ruchów, nie planujemy wszystkich naszych posunięć, czasem zdarza się nam płynąć z prądem zwanym uczuciami. wy ich nie macie. wy ich nie rozumiecie.❞ gdzie świat, który zbudowali, okazał się z plasteliny. a plastelina przy zetknięciu z ciepłem ludzkiej dłoni się deformuje, co sprawia, że możemy dowolnie nią manewrować. ──────── 【matrix au】 【one-shot; fanfiction z agentem smith'em; postać należy do warner bros.】 【tekst jest objęty prawem autorskim - nie zezwalam na kopiowanie】 【©lilykatywilliams】

Draco Malfoy? Pamiętam go. Ślizgon, ale tylko w teorii. Nie pasował do nich, był za słaby. Nazywali go też Śmierciożercą, ale tylko idioci, którzy go nie znali, czyli tak naprawdę cały świat. Znałam go trochę z innej strony. To oni wykorzystywali go i jego słabości. Był jedynie pionkiem w ich grze, marionetką podległą swym panom. Służył im, nawet myśląc, że występuje przeciw nim. Nie miał szans w tej nierównej walce. Pamiętam też jego rany po żyletce. Pamiętam nawet te chwile, w których zamykał drzwi, siadał na podłodze i płakał, pozwalając by łzy bezradności spływały po jego bladych policzkach. Pamiętam też jego ostatni uśmiech, gdy na mój widok lekko uniósł lewy kącik ust... Powtarzano mi, że najsłabsze ogniwa wygasają najszybciej. On był tego dowodem.