BOŞANMIŞ, ÇOCUKLU BİR KADIN YENİ BİR MAHALLEYE TAŞINIR... KARŞI KOMŞUSUNUN OĞLUYLA DAHA İLK TANIŞDIKLARI AN ONUN AKLINI BAŞINDAN ALIR... MAHALLE KARIŞIR... "Sen içimde bir ateş yaktın... Ben yaktığın ateşin mavisine bile âşık oldum, Mübrem..." Dudaklarından usulca dökülen sözcükler, yüreğimde şiddetli zelzelelere sebep oldu. Onun sevgisi ruhumu, kalbimi doyuruyordu. Böyle sevmek olduğunu hiç bilmezdim... Nefesim kesildi. Hayranlıkla, aşkla, sevdayla bakakaldım yüzüne. Bu itiraf beni dört bir yandan kuşattı. Böylesine güzel sevilmek de yazılmış meğer benim kaderime. "Benim gecemin sessizliği boğmaz mı seni, Yüzbaşım?" diye sorarken heyecandan kekeledim. Saçımı okşayan eli usulca yanağımda dolaşıp ardından çenemi nazikçe kavradı. Bakışlarımızı birbirine sabitlediğinde dünya bizim için dönmeyi bıraktı. "Bundan gayrı benim yuvam senin gecenin sessizliğindedir, Mübrem..." 04.01.2024 ™©Tüm hakları tarafımca saklıdır. Hiçbir şekilde başka amaçlar için kullanılamaz, çoğaltılamaz ya da ticari amaç güdülerek iznim dışında basılamaz ve başka ortamlarda paylaşılamaz.

"Yavaşça boğazına, maskenin ucuna doğru indirdiğim elimi yakaladı. Hafifçe sıktı. Gözleri uyarır şekilde parladı. --tamamen çıkarmayacağım. İzin ver dudaklarını açayım. Sadece o kadar açacağım. Nefes alamıyorum Karahan.. diye fısıldadım. Elimi bıraktı eli. Ellerimle maskenin ucundan tutup, yavaşça yukarı kaldırmaya başladım. Boğazı açıldı. Sakal hattı adem elması.. Bir sınırı geçmiştik, bir bent yıkılmıştı ve bundan sonra durmak benim için imkansız gibiydi...." Aydan.. Kurtarılan değil kurtaran kadın.. Karahan.. yürüyen buz dağı.. İkisinin de derdi vatan, sadece yöntemleri farklı.. peki kader gözü kara bir "efsunluyu", deli bi "efsun"a kolay kolay yar edecek mi.. +18 YETİŞKİN İÇERİK VE KÜFÜRLÜ KONUŞMALAR MEVCUTTUR

İkimizinde göğsü az önceki tartışmadan dolayı hızla inip kalkarken bir adım attı bana doğru. Tırnaklarımı avuç içime bastırdığım an alnını alnıma yasladığında dayanamadım, ağzımdan bir hıçkırık kaçtığında o kadar çok sıkmıştım ki kendimi acı her yerdeydi. Yenilmeyecektim. Yenilemezdim. Her şey onun içindi. Elimi göğsüne yaslayıp onu ittiriyordum ki eli hızla ensemi bulup tekrar alnımı alnına yaslamış diğer eli ise iki elimi göğsünde birleştirmişti. O kadar çok ağlıyordum ki geri çekilecek gücüm yoktu. Yeşillerim çevresi kıpkırmızı kara gözlerle buluştuğunda öyle perişan hâlde bakıyordu ki tüm bedenim titremiş ağlamam şiddetlenmişti. "Ahu göz," diye fısıldadığı an hızlıca ellerimi elinden kurtarıp onu göğsünden ittirdim. Her şeyi desindi ama bana böyle seslenmesindi. Parmağımdaki alyansı çıkarıp havada kalmış eline bıraktığımda tüm bedeni kaskatı kesilmiş, onun hissettiği acıyı göğsümün en derininde hissetmiştim. Yüzbaşının ahu gözlüsü değildim artık. "GİT! BİTTİ DİYORUM DAHA NEYİ ZORLUYORSUN!" Öyle bir bağırdım ki boğazımın yırtıldığını hissettim. Sesim tüm lojmanda yankılandı. İnsan sevmediği için değil çaresiz kaldığı için terk edermiş. Adem elması yavaşça aşağı yukarı hareket ettiğinde alyans olan elini sıktı. Hiçbir şey söylemedi. Kara gözleri sanki son kez görüyormuş gibi öyle bir yavaşlıkla turladı ki yüzümü nefesimin kesildiğini hissettim. Dudaklarından tek bir kelime çıkmadan kara gözlerini yeşillerimden zorlukla çektiğinde; arkasını dönüp çıktı gitti evden. Hızla pencereye koştuğumda apartmandan çıkan hayallerini, hayallerimizi yıktığım o adama baktım. Gitti. Haftalarca ne o geldi, ne de ben gitmeye cesaret edebildim. ___ "Bahar koşar yalın ayak, yarı delirmiş." ___ Asker kurgusudur yetişkin içerik barındırır.

Gece tehlikeli, dağ buz gibiydi. Saat üç sularında kapısı çalınan adam merakla kapıyı açtığında karşısında yaralı bir Türk askerini bulacağından habersizdi. Ve tabii, bu Türk askerinin oldukça tanıdık çıkacağından da... Tomris İlay Arel, Türkiye'nin başarılı özel kuvvetler askerlerinden biriydi. Tek gayesi ülkesinin en büyük dertlerinden biri olan KKP'yi bitirmek, ailesini gözlerinin önünde şehit eden hainlerden intikamını almaktı. Esir düştüğü kamptan kaçtığında nereye gittiğini bilmeden koşmuş, karşısına çıkan evin kapısını çalmıştı. Öleceğine inancı tamdı. Fakat bazen inandığımız şeyler doğru olmayabilirdi. ~ "Belki de hislerin daha derinlerdedir, Tomris. Daha eskidir bu yaşadıklarımız, belki de unuttuğun yalnızca yedi gün değildir. Bir gelecektir, bir geçmiştir, şimdidir." ~ "Sonra susuyorsun ve vazgeçiyorsun. Ondan değil, kendinden. O koca umut yığınından geriye sana kalan tek şey gülerken çektiğin fotoğrafı oluyor. Bakıp duruyorsun gülüşüne, bir süre sonra ezberliyorsun." "Hiç unutulmuyor mu? Acısı hiç geçmiyor mu?" "Geçmiyor ama alışıyorsun. Öyle bir benimsiyorsun ki o hissi, asıl olmayınca acı çekiyorsun. Sevdiğinden kalan şey sızı bile olsa, ondan kaldı sonuçta deyip sımsıkı sarılıyorsun." "Aşktan korkmalıyım o hâlde... Sızı dediğin sevilir mi? Delilik bu." "Aşk değil bu, sevda. Zaten deli olmayan sevemez bence. Akıl işi değil çünkü." "Deliren sever diyorsun. Seven sevdadan delirir mi peki?" "Ben delirdim." dedi sigarasından derin bir nefes çekerken. "Diğer sevdalıları bilemem." Kapak Tasarım: @EkimAksak

*avareyim,asudeyim,yorgunum bilmiyorum,neden sana vurgunum? -bir mahalle hikâyesi- 18/05/2023 " Dökme yüzünü." dedi. Yüzüne vuran kızıl ateşlere bakarken gözlerinde kararlı bir ifade vardı. Kurşuni bulutlar, karşıdaki binaların silüetlerin üzerine yığılmışlardı ve akşamın alacasına güneşin son kızıllıkları karışıyordu. Hafif bir rüzgâr çıkmıştı. Sesi, bulanıklıktan uzak, net ve kendinden emindi. Hiç tereddütleri olmamıştı zaten. Şimdi oturduğumuz bu tenhalıkta, gözleri yerdeki ateşin kızıllığındayken düşen yüzümü, incinen kalbimi nasıl fark etmiş, nasıl sezmişti bilemiyordum. Beni şaşırtmaya devam ediyordu. Kemikli yüzündeki kararlı ifadeye baktım. Gözleri ateşten uzaklaşıp bana döndüğünde yanağında şimdi sakalların gizlediği yara izini ve sebebini düşünüyordum. Yaralar her zaman görünür değildi, olamazdı ama sanki onun yaraları gördüğümden daha derinlerde bir yerlerde gibi geliyordu bana. Gözleri, uysal bir kuştan uzak, gelip gözlerime ilişti. Bakışları karanlık bir orman gibiydi ama tekinsiz değildi. Alaz alaz bir ifade vardı. Hummalı, sert ve kendinden emindi. Kaşlarının arasındaki çukurlar inen akşamla karanlık çizgilere dönmüştü. Garip bir şekilde yanında kendimi hiç olmadığı ölçüde güvende hissettiğimi fark ediyordum. Bana bakarken gözünü bile kırpmıyor, bakışlarındaki bir şey beni gözlerimi kaçırmaya hatta buradan çıkıp ardıma bile bakmadan kaçmaya zorluyordu. Ama direniyordum. Ne gözlerimi mızrak gibi saplanan bakışlarından çekebiliyordum ne de koşup uzaklaşmaya derman bulabiliyordum. " Dökmedim." dedim inkar ederek, az önceki sözünü esasında kendime hatırlatmak için. Elindeki uzun çubukla ateşi karıştırırken tüylerimi diken diken eden ifadesini de çekip almıştı üzerimden. " Döktün. Ama sen yine de dökme yüzünü. O yüz, dökülecek yüzlerden değil."

Yetişkin okurlar için olan asker kitabıdır. Bir intihardı beni sevmen ve bir ihtimaldi ayrılmamız. Elini tutan ve kaydırağın başında düşmemem için beni bekleyen çocuk, ayrı geçirdiğimiz yılların ardından yüreğimin kıyısında da beni beklediğini fark ettiğimde, içimi kaplayan bu aşk bir zehir gibi yayıldı vücuduma. Tenim zehirlendi, kalbim buna şifa dedi. Fakat kader, geçmişi parçalayıp geleceği ateşe verdi. İhtimalim yıllar önce intiharım şimdi gerçekleşti.

Devrim Karaoğlu hayatımdaki yangını görüp de sessiz kalmayan ilk kişiydi. Beni sevmeyen, hatta bunu belli etmekten çekinmeyen komşum olan bu adam, yangınıma sessiz kalmamıştı. Belki de Devrim Karaoğlu haklıydı. O bir kurt ve ben bir kuzuydum ama Devrim Karaoğlu bu kuzuyu avlamak yerine koruyordu. "Benim için titreyen her nefesine yemin olsun ki, seninim.." ~ 28.07.19

Yetişkin okurlar için uygundur! Bir Mahalle Hikâyesi... Çok daha fazlası... ✨ "Bak bana," diye fısıldadı. Dudaklarının arasından çıkan sıcak nefesi benimkilere dokundu. "Bir kere bana eskisi gibi baksan..." yalvarır gibi çıkan sesinin tonuyla tüm iradem dağıldı. "Bırak lütfen," derken gözlerimi kapattım. Elinin birini kaldırıp parmaklarını usulca yanağımda gezdirdi ve çeneme doğru indi. "Adımı söylemiyorsun artık," dedi dişlerini sıkarak. "Fark etmem mi sanıyordun?" Soru soruyordu ama benim buna verecek bir cevabım yoktu. "Senin dudaklarından dökülmesini istediğim öyle çok kelime var ki..." Eğilip anlını anlıma yasladı. Bu kadar yakınken tek nefesi paylaşıyor gibiydik. Onun aldığı soluk, benim dudaklarımda kayboluyordu. Benim sıklaşan nefeslerim ise sanki onu canlandırıyor gibiydi.

Kurgulanış tarihi; 02.02.2022 Yayımlandığı tarih; 11.04.2022

Ben savaş uçağı pilotu Hüma, bu hikayede yaşanan olaylar tesadüf değil. Tesadüf değildi, yaşadıklarım tesadüf değildi. Çektiğim hiçbir acı, döktüğüm göz yaşı, attığım çığlık, hissettiğim yalnızlık tesadüf değildi. Unuttuğum o iki yıl her ne yaşandıysa bugünüme yansıyordu.. tesadüf değildi ben baş karakterdim, bu senaryo benim için yazılmıştı. Herkesin benim üzerimden çıkarı, elde etmek istedikleri vardı. Oyunun içinde oyun vardı. Başrol bendim, senaryo benim için yazılmıştı. Ya onun dokunuşu? Sırtında gezen parmakları, gülüşü, kokusu onlarda mı sadece bir plandı? Gerçek miydi? Tenime çarpan nefesi? Ya gözleri, bakışları onlarda mı plandı? Kalbimi mi kıracaktı? Yine beni mi harcayacaklardı? O özlediğim adam, ardımda bıraktığım adam aynı adam mıydı? Beni göğüsün de uyutan, kendiden bile koruyan, ufacık zarar görsem yeri göğü karşına alan adam, o sırtımı döndüğüm adam aynı mıydı? Attığım adım, aldığım nefes bile tesadüf değildi. Çevremde dönen bu planlı palavralar ne içindi bilmiyordum ama bulacaktım. "Tek gerçek sensin, yalanların ortasındaki o gerçek. Bilinmezin ortasındaki o aydınlıksın. Canımdan can aldın ama bilmiyorsun, sen benim canımdın.." ~A.Y. ~ Daha yeni iyileşip, görevine geri dönen Ayla.. bu acıyla nasıl başa çıkacak? Gerçeği bulabilecek miydi? Tesadüf değilse neydi? Kalbini bir başkasına açabilecek mi? Tekrar birini sevebilecek mi? Uğrayacağı ihanetlerin altından kalkabilecek mi? Tekrar gülebilecek mi? Gelin bu hikayeyi beraber okuyalım. TASLAKTIR, DÜZENLEMEYE ALINACAKTIR.