"İkisini yanyana koridorda gördüğümde bir şeylerin yanlış olduğunu anlamıştım. Birinin yüzünde kocaman, parlak bir gülümseme vardı. Oysa digerinin yüzünde buz gibi bir keder vardı. İkiside gelip önümde durdu. Nişanlım hemen elimi tuttu. Bileğindeki künye bilegime sürtüyordu. Şafak'ın bize nişan hediyesiydi. Yüzünde ölçülü bir gülümsemeyle bana elini uzattı. Tebrik etti. "Keşke haberim olsaydı. Size daha güzel bir hediye verirdim. Artık düğüne kaldı" dedi. "Antikadır" dedi künyeyi gösterip. Ben o künyeyi çok iyi tanıyordum. Annemin künyesiydi. Şafak'a onu ben vermiştim. Annemden kalan tek hatırayı onun bileğine takmıştım. Başkalarına değil ama ona benim için ne kadar değerli olduğunu anlatmak için. Şafak benden daha zarif bir çözüm bulmuştu. Ona aşk olduğumu anlatan ikimize özel bir hediyeyi nişanlımın bileğine takarak bana aramızdaki herşeyin bittiğini söyledi. Ondan vazgeçemeyeceğimi anladığım ilk andı. Elinden tutup bu kadın benim sevgilim diyemedim. Kimseye karşı çıkamadım. Nişanı atamadım. Beni hayatından silkeleyip atmasına karşı koyamadım. Öyle sakince künyeyi geri verdi ki bana benden daha güçlü olduğunu net bir şekilde kanıtladı." Ben Uğur Kılıçoğlu 70 yaşındayım. Bu gün bana alzheimer tehşisi konuldu. Beynim küçülmeye başlamış. Zamanla şu anda benim için önemli olan herkesi ve herşeyi unutacağım. geriye sadece unutlmaz hatıralar kalacak

Eşini yeni kaybetmiş bir adamla evlenmek mi? Hemde daha birkaç aylık bebeği olan bir adamla? Kendi halimde yaşayıp giderken nerden çıkmıştı bu evlilik? Ben kendim daha küçüktüm, minicik bir bebeğin sorumluluğunu nasıl alabilirdim ki? -------------- (Töre hikayesi değildir. Yalnızca Doğu'da geçmektedir.)

*TÖRE HİKAYESİ DEĞİLDİR* Kınalı ellerim tutundu önce kulaklarıma. Kurşuni bir ses çınlattı yüreğimi. . . Sevdiğim adamın, sevdiği kadının kanı; usulca süzülüp yapıştı gelinliğimin eteklerine. Benim düğünümde, benim kocam. Ama kollarında sevdiği kadın... Parmağında adımı taşıyan bir alyans ama gözlerinde sevdiği kadının mührü... Bir AZAP kuyusuna düştüm. Ne kurban edildim, ne kurban seçildim. Aşk uğruna kendimi kurban ettim. Ben, Asya! Ateş oldum, sadece kendimi yaktım. Yandım ama hiç sönmedim. Kül oldum, hiç doğmadım. Ben, Asya! Ölü bir kadının, gölgesinde bir ölü. Hep ölen ama hiç gömülmeyen. Gönlü hep kış, gözleri hep yağmur, gölgesiz bir kadın. Sevdiği adamın, kirpiklerine takılıp gözlerinde boğulan kadın. Ve şimdi hiç tanımadığı bir çocuğa ANNE olan kadın... ACI BİR AŞK HİKAYESİDİR! BİR 'AZAP' HİKAYESİDİR!